OYUNBAZLAR ÇETESİ♠️OYUNBOZANLAR (OYUNBAZ SERİSİ 1-2)

2.|18.Doğum🎲

Selam Oyunbozanlarım!

Not: Lütfen oy vermeyi ve yorum yapmayı ihmâl etmeyin.♥️

📚Keyifli Okumalar Dilerim.📚

🎲●🎲

Ertesi güne gözlerimi yorgun ve ruhum sömürülmüş gibi hissederek açtım. Hareket etmeye halim yoktu. Bu yüzden yataktan kalkmayarak uzanmaya devam ettim. Gözlerim boşluğa takılırken zihnimde son günlerde yaşayanlar sahne, sahne canlandı. Her bir görüntü ile içim daralınca huzursuzca iç çekip yatakta diğer tarafa döndüm.

Ben şimdi ne yapacaktım?

8 aydır bir koşuşturmacanın içinde savrulup durmuştum. Ulaşmak istediğim hedef için bu kadar çabalamıştım. Oysa şimdi vardığım noktadan bir adım ileri gidecek mecalim kalmamıştı. Tükendiğimi hissediyordum. Eskiden böyle değildi. Tek bir sorumluluğum vardı. Oda; oyunculuk mesleğini layıkıyla yapmaktı. Şimdi ise birden fazla sorumluluk ile baş başa kalmıştım.

Ne yapacağımı bilmiyordum.

Ama şu an hiçbir şeyi kafama takmak istemiyordum. Taktıkça bir şey düzelmiyordu. Lâkin ne yazık ki istediğim ve düşündüğüm gibi olmuyordu. Tam karşımda bir gerçek vardı ve kendini bana unutturmaya pek niyetli değildi. Yeni açılmış bir yara gibi sürekli sızlıyordu. En sonunda dayanamayarak yataktan kalktım.

Düşünmek istemiyordum.

Cesur hâlâ uyuduğu için sessiz bir şekilde banyoya girdim. Aynanın karşısına dikildiğimde yansımama uzun, uzun baktım. Yüzüm her zaman ki gibiydi. Herkesin hayran olduğu o ünlü oyuncunun yüzüydü. Görünüşümde hiçbir değişiklik yoktu. 

Ama ben değiştiğimin farkındaydım. Belki görüntüm değil ama içsel olarak farklıydım. Bunu özellikle dün geceden sonra daha iyi anlamıştım. Yaşanan olaylara verdiğim tepkiler değişmişti. Ve daha birçok şey... 

Usulca aynanın önünden çekildim. Sonra banyodaki işlerimi halledip odaya geri döndüm. Gözlerim kısa bir an uyuyan Cesur'a takıldı. Dudaklarımda bir tebessüm oluşurken usulca yanına gittim. Yatağın dibinde diz çöküp yüzünü seyretmeye başladım. Her şey Cesur ile başlamıştı. Hayatıma aniden girişi, kendi hayatıyla beni tanıştırması ve ortak bir yaşam alanımızın oluşması hepsi çok hızlı gelişmişti.

Yine de onunla yaşadığım hiçbir şeyden pişman değildim. Lakin ikimizde sıradan insanlar olsaydık nasıl olurdu diye düşünmüyor da değildim. Belki bizi öyle daha kolay bir hayat beklerdi. Oysa şimdi ikimiz içinde zor bir hayat bizi bekliyordu. 

Sorumluluklarımız fazlaydı. Bu yüzden ileri de yine bu şekilde birlikte olmaya devam etsek bile normal olacağımızı pek sanmıyordum. Bu biraz sinir bozucuydu. Önceliklerimiz hiçbir zaman tamamen birbirimiz olamayacaktık.

"Bunu seçmek sizin elinizde." Asi'nin sesini duyunca irkildim. "Ne demek istiyorsun?"

"Eğer bu hayatı istemiyorsan yaşamamak senin karar vereceğin bir şey. En baştan bu yola bir amaç uğruna girdin. Ve hedefine ulaşmak üzeresin ulaştıktan sonra istediğini yapmakta özgür olabilirsin." Ne demek istediğini anlayınca dudaklarımı birbirine bastırdım. "Bu dediğin kolaylıkla olacak bir şey değil. Kafama göre hareket edemem."