but i love you so | b×b

✧*̥˚ 14 *̥˚✧

Hiiiii

rahat rahat okuyun diye iftardan sonra attım

ramazan nasıl geçiyor bakalım? ben daha ilk haftadan regl oldum... ve daha 2 günüm var.

milletin hikayesi 200 okunmada 120 oy alırken benim 300 okunmada zorla 80 oy almam şoku...aglawak

yorum yapmayı unutmayın minik kuşlar

︶꒦꒷♡꒷꒦︶

"Hadi, birkaç lokma bir şey ye. Bedenin zayıflamaya başladı bebeğim." 

Ağzıma uzatılan çorba dolu kaşıkla başımı hafifçe çevirip reddettim. İştahım yoktu, hiçbir şey yapasım gelmiyordu. Birkaç gün önce olanlar, benim için bir dönüm noktasıydı artık. Canım kadar sevdiğim babamın artık yanımda olmayacak oluşu, sevgisini benden esirgemesi, beni artık tanımamak istemesi... Annemi söylemiyordum bile, ondan bunları beklerdim ki öyle de olmuştu ama babam... Artık eskisi gibi hissetmiyordum. Bir yanım artık tamamen yalnızdı. Bir ben, bir de Hakan vardı artık.

Hakan demişken, o da yorulmuştu artık, ben yormuştum onu. Belki de şımarıklık ediyordum ama ben şımarıklık ne bilmezdim ki, ailem hiç şımartmamıştı beni. Ama korkuyordum, onunda benden gitmesinden. Ondan başka kimim kalmıştı ki? Kolu kanadı kırık bir kuştan farkım olmazdı.

"Aç değilim."

"Kaç gündür 'aç değilim' deyip duruyorsun!" diyerek sinirle nefesini verdiğini duydum. Çorba dolu kaşığı tabağa koyup kucağında ki tepsiyi komodinin üzerine koydu. "Yemek yemiyorsun, hareket etmiyorsun, hiçbir şey yapmıyorsun... Beni bile yok sayıyorsun... Neden yapıyorsun bunu kendine? Ben yetmez miyim sana, ha?"

Başımı çevirip ona baktım. Yüzündeki yorgunluk, sinir ve öfkeyi görebiliyordum. Bir şey diyemedim. Ne diyebilirdim ki, verecek bir cevabım bile yoktu. Yersizce utanıyordum. "Ben..." Ben neydim ki? O da benden bıkmıştı, o da beni terk edecekti. Bu sefer yapayalnız kalacaktım, korkuyordum. 

Oturduğu yerde hareket edip biraz daha yanıma yaklaştı. Hareketsizce kucağımda duran ellerimi karayıp dudaklarına götürerek öpücükler bıraktı. Ardından ellerimi yanaklarına koydu, hafif çıkmış sakallarını hissediyordum. 

"Senin için endişeleniyorum bebeğim. Kaç gündür hâlin hâl değil. Sen yanlış bir şey yapmadın. Sevgi ne zaman yanlış oldu ki? Baban... sadece öfkeli. Eminim ki bir gün her şey normale dönecek ve barışacaksınız." 

"Gerçekten mi?" Heyecanla oturduğum yerde dikleşip sordum. Babamı çok seviyordum ve gerçekten barışmak, eskisi gibi olmak istiyordum. O benim canımdı, benden uzak olmasına gönlüm dayanamazdı.

"Sana söz, bir gün babanla barışacaksın. Ama o zamana kadar güçlenmelisin. Böyle olmaya devam edersen baban çok üzülür."

"Hadi yemek yiyelim o zaman." Avuçlarım arasında ki başını çekiştirip yerimde kıpırdandım. Elleri belime yerleşip beni olduğum yerde tuttu.

"Sakin ol bakalım küçük adam. Baban deyince kıpır kıpırsın. Kaç gündür senin için çabalıyorum, niye bana böyle yaptın? Küseyim mi sana, hı?"

Endişeyle parmaklarımı yanaklarında gezdirip, "Hayır, küsme," dedim.

"Ama benimle hiç ilgilenmedin sen. Bana ne, küseceğim ki."