Faith (Twilight Fanfic)

22. The voice

Heeeyyy, ik ga de komende tijd meer tijd besteden aan school en minder aan wattpad. Ik wil wel gewoon met zevens overgaan dus ik ga wel wat minder uploaden. Maar niet heel veel minder.

Maggie's POV.

Ik moet kokhalzen van de al dat bloed. Rose tilt Bella op en rent naar de ziekenkamer die Carlisle voor Bella heeft gemaakt. Ik ren naar buiten. "Hou de wolven op afstand," sis ik naar Leah en Seth. Ze knikken en ik ren weg. Ik pak mijn telefoon en ik bel Carlisle. "Maggie?" "Bella, is door haar rug gegaan. Volgens mij is haar placenta gebroken." "Geef me Rose. Zorg ervoor dat de baby en Bella het overleven. Hou de wolven op afstand. Als we hulp nodig hebben met door de linie heen te komen roep ik wel om hulp." Ik pak een oortje en ik doe hem bij Rose in haar oren. Ze begint als een gek te ratelen in de telefoon. "Morfine," schreeuwt Edward. "Edward wat gebeurt er?" Vraagt Jake. "Hij stikt. Volgens mij is de placenta losgeraakt." Bella reageert op Edward. "Haal hem eruit," krijst ze. "Hij krijgt geen lucht. Nu." Morfine," gromt Edward. "Nee! Nu!" Rosalie pakt een scalpel. "De morfine moet zich nog verspreiden," schreeuwt Jake. "Er is geen tijd meer! Hij gaat dood!" Schreeuwt Rose. Ik pak met mijn gave de morfine vast. Ik zie dat de morfine lift begint te geven. Ik schuif het door heel haar lichaam en ik laat het los. Het licht dooft meteen. Rose snijdt in Bella's huid. Overal spuit er bloed uit haar wond. Opeen verliest Rose haar concentratie. Haar ogen kleuren zwart en ze ontbloot haar tanden. "Rose! Nee," brult Edward. Jake springt op Rose af en ze houdt hem niet tegen maar per ongeluk komt de scalpel in zijn arm. "Alice, haal haar hier weg." "Breng haar naar Jasper en hou haar daar! Jacob, Maggie ik heb jullie nodig." "Jake, kan je reanimeren?" "ja." "Maggie, zorg dat ze in leven blijft en dat de baby inleven blijft." Ik knik. Ik concentreer zo goed als ik kan. Ik haal de pijn weg, ik geef ze lucht en bloed.

Ik doe er alles aan om ze inleven te laten maar dat vergt energie. Jake reanimeert haar en het helpt mij een beetje. Edward snijdt een opening voor de baby. Normaal zou die zichzelf eruit eten maar ja. Jake schreeuwt iets en Edward schreeuwt weer terug. Alles is één grote chaos. Opeens heeft Edward iets beet. "Renesmee," zegt hij. Het is een meisje. "Geef haar aan mij," krast een schorre stem. Bella. "Renes... Mee. Wat ben je... Mooi." Opeens snakt Bella naar adem van de pijn. Ik kijk op. Renesmee bijt Bella. "Niet doen Renesmee," zegt Edward vaderlijk. Jake begon weer met reanimeren. "Waar wacht je nog op?" Vraagt Jake. "Pak de baby," zegt Edward. "Gooi maar uit het raam," bromt Edward. "Geef maar aan mij," zegt een zangerige stem. Rose. "Ik kan het aan." Ze pakt se baby en loopt weg. "Maggie, ga de kamer uit!" Beveelt Edward. Ik doe wat hij zegt. Ik ga naar Rose toe en naar Renesmee. Ze is echt prachtig. Ik zie Rose schrikken. "Wat is er?" Vraag ik. Ze geeft Renesmee aan mij en de baby legt haar hand op mijn wang. "Wie ben jij?" Galmt het in mijn hoofd. "Je tante Maggie," zeg ik. "Ze heeft een gave. Ze kan gedachten doorgeven." Ik geef haar terug aan Rose. Edward komt de kamer uitgelopen. "De wolven komen eraan. Bescherm Renesmee van hun en Jake. Hij is woedend," zegt Edward tegen mij en Rose. Ik knik. Alice en Jasper lopen achter hem aan naar buiten. Ik ga met mij rug tegen de deur staan. Ik voel nu pas hoe uitgeput ik ben. Ik doe eventjes mijn ogen dicht. Dan gaat alles in een versnelling. Ik voel twee warme armen om me heen. Maar niet op een aardige manier. Ik word tegen de muur gegooid. Ik zet mijn handen op de vloer om overeind te komen en ik maak opeens contact met de aarde. Ik zie Carlisle en Esme. Ze zijn dichtbij maar ze kunnen niet meer verder. Ik sta op en ik ren het bos in. De wolven houden de wacht bij de grens. Ik ren eventjes met ze mee en ik maak de weg voor ze vrij.

Opeens haalt een snuit me onderuit en ik rol naar beneden de heuvel af. Ik krabbel overeind en er staan twee wolven voor me. Brady en Collin. Ik grom niet naar ze en zij niet naar mij. Opeens gooit Esme zich tegen de wolven aan en Carlisle grijpt me vast. Hij trekt me mee en we rennen weg. We springen de grens over en de wolven zijn uit het zicht. Maar ze beginnen wel te huilen. Ik stop met rennen en de rest gaat door. Ze snappen dat ik uitgeput ben. Ik vecht niet mee. Ik kan het niet. Ik wil dat er geen doden vallen maar hoe. Opeens wordt ik weer om ver gerend. Sommige wezens vinden het blijkbaar leuk om mij omver te rennen. Ik krabbel overeind maar ik zie helemaal niks behalve duisternis. De oneindige duisternis. Ik hoor niks behalve de oneindige stilte. Ik ruik niks maar er was toch iets dat me omver rent. Maar wat? Ik kijk angstig om me heen. Ik ben niet echt instaat om mezelf te beschermen. ik ben gewoon zo uitgeput. "Dit is de enige manier zodat jij van mij zal zijn," klinkt het achter me. Het is een duistere stem. Heel duister en donker. Ik krijg er rillingen van. Ik herken die stem uit duizenden. Het is een vampierstem. Zo zangerig en mooi. Maar deze stem herken ik. Het is van iemand die ik niet echt mag. Die meerdere keren mij dood heeft betekent en niet alleen die van mij. Ik voel een ijselijke pijn in mijn arm, daarna in mijn andere arm, in mijn benen en nek. Het is vreselijk. De pijn is ondraaglijk. Ik wil het uitschreeuwen maar dat gaat niet. Ik spartel en trap vanbinnen maar van buiten doe ik niks. Alles wordt helemaal zwart. De duisternis zuigt me op en ik probeer er tegen te vechten maar dat gaat niet. De duisternis wint. Ik ben verloren.

Wat denken jullie dat er met Maggie gebeurt was? En van wie die stem was? Ik ben aan het nadenken wat de titel is voor het volgende boek. Ik sta open voor suggesties. Vote & Comment. XXX Love You