Bij de zaal waar het concert plaats zal vinden staan er al veel fans in de rij. Ik zie Sophie staan die glimlachend staat te zwaaien. Als ik naar Nils kijk zie ik hem glimlachen van top tot teen. Geen twijfel meer mogelijk dat hij op haar is. De manier hoe hij naar haar kijkt, oh god. Bij de achteringang stappen we uit. " Bedankt mam, we zien je straks! " Zegt Nils en hij trekt me mee uit de auto. Ik ren op Sophie af en geef haar een dikke knuffel. Nils was inmiddels al naar binnengegaan. Natuurlijk kon hij niet met ons mee, want Sophie had zich weer eens een mooi plekje tussen de fans uitgezocht. Ik kijk een beetje om me heen. Nooit, maar dan ook nooit, had ik gedacht, dat mijn eigen broer het zo kon maken. Duizenden fans, duizenden volgers. Iedereen wilt hem persoonlijk kennen, en ik zie hem iedere dag. Ik zie hem lachen, maar ook huilen. Ik zie hem met vrienden en fans, maar ook met familie en alleen. Op zijn kamer, waar hij begon. Het begin, waar hij een groot succes mee gemaakt had, toen hij de jongens kon. Samen schopte ze het nog verder dan alleen de voice, en al snel kwam er een album. Voor Nils was dit een droom, want toen ik nog klein was, stond Nils altijd optredens te geven aan de familie. Met Stijn, mijn oudste broer. Nadat ik met een paar fans gepraat en foto's gemaakt heb lopen Sharon en ik door de menigte heen naar de bewakers die ons veilig naar binnen brengen. Op naar de kleedkamer.
