VENUS

Chapter 18

#venusvea

Największym błogosławieństwem, a jednocześnie przekleństwem, Kendall był zaburzony pogląd na emocje, których często nie potrafiła określić, a czasem nawet opanować. Zdecydowanie nie przeszkadzało jej to w momencie, gdy patrzyła na zatopionych w rozpaczy ludzi, nie czując przy tym ani grama smutku. Nie narzekała na fakt, że nie płakała na pogrzebach i nie krzyczała z radości na urodzinach. Nie kolidowało to z jej chłodną naturą, więc z łatwością zdołała przywyknąć do tego stanu rzeczy.

Niestety pojawiały się momenty, gdy przerastało ją to, co czuła, a czego nie potrafiła jednoznacznie nazwać. Niezidentyfikowany strach bywa na tyle niebezpieczny ze względu na fakt, że nie wiemy, z czym walczymy. Nie umiemy zatrzymać toczącego się koła, które ciągnie nas po żwirowej ulicy, obdzierając z opanowania i zdrowego rozsądku.Wtedy do gry dołącza panika, która zasiewa swoje plony jak najlepsza przyjaciółka.

Kendall nieczęsto czuła przerażenie, a przynajmniej rzadko wiedziała, że właśnie ono jej towarzyszy. W tamtym momencie jednak była przekonana, że to właśnie strach wstrząsa całym jej ciałem, gdy Harvers zatrzasnął za nimi drzwi swojego gabinetu. Cztery ściany zaczęły na nią napierać, tworząc klaustrofobiczną wizję w jej głowie. A ona nie miała pojęcia, jak się przed tym bronić.

Czuła jedynie, jak tętno pulsuje jej w skroniach, a na nadgarstku wciąż zaciskają się silne palce mężczyzny. Przez moment bała się, że krew przestaje jej dopływać do dłoni, ale wtedy brunet uwolnił ją z uścisku, niemal pchając na niewielki fotel w kącie pomieszczenia. Opadła niezgrabnie na niego, prędko poprawiając się na siedzeniu.

Spojrzała nieufnie na Nathaniela, który z kamienną miną otwierał właśnie szafę obok niej. Nie miała pojęcia, czy wypadało się w tamtym momencie w ogóle odzywać. Testowanie jego cierpliwości było zabawne, jednak do pewnego momentu. Jak wszystko inne miało swoje granice. Obawiała się, że właśnie je przekroczyła.

Nie wiedziała, co zamierzał zrobić i czy w ogóle chciała to wiedzieć. Najróżniejsze wizje stawały jej przed oczami, nie napawając szczególnym optymizmem. Żadna nie kończyła się słowami "i żyła długo i szczęśliwie". Choć Kendall nie pogardziłaby nawet samym "i żyła".

Obserwowała jak wyciągnął z szafy granatową koszulę, marszcząc brwi w konsternacji. Położyła dłonie na kolanach, by ukryć drżenie nóg. Nie chciała wyglądać jak płochliwa owca w norze wściekłego wilka, mimo faktu, że dokładnie tak się czuła.

Zalegająca między nimi cisza sprawiała, że odchodziła od zmysłów. W czasie gdy Harvers pozbył się górnej części ubrania, zdążyła już zmówić dziesięć różnych modlitw. Później zaczęła liczyć panele na podłodze, chcąc w ten sposób obniżyć poziom stresu i wyprzeć z głowy wizje ryhłej śmierci.

Kiedy jednak milczenie przedłużało się w nieskończoność, ona policzyła wszystkie policzalne szczegóły w tym miejscu, a Harvers zaczął wyciągać poszczególne rzeczy z biurka, postanowiła zaryzykować.

— Zamierzasz teraz zamknąć mnie w piwnicy bez światła, ja będę spać na starym materacu, a ty będziesz przynosił mi szklankę wody dziennie i suchy chleb, okazjonalnie z masłem. Nie będę się kąpać, ubrana w jakieś posezonowe szmaty. Ty będziesz bił mnie za wyśmienite poczucie humoru, a potem zerżniesz na tym brudnym materacu, by ostatecznie i tak zastrzelić mnie pod wpływem chwili, gdy powiem o jedno słowo za dużo? — To tylko jeden z wielu scenariuszy, które pojawiły się w jej głowie, a należał do tych mniej drastycznych. Skrzywiła się, jakby sama nie mogła uwierzyć, że właśnie to powiedziała. Ale nie dało się ukryć, że niezależnie od sytuacji, sarkazm płynął jej we krwi.