IT'S YOU | ONGOING

🌸Chapter 38...🌸

"ඔප්පා... මම කොහෙන්ද පටන් ගන්න ඕනි?..."

"ඔයාට කැමති තැනකින් පටන් ගන්න දෝයෝ..."

"ඔප්පා..."

එයා ආයෙ අමාරුවෙන් වගේ කතා කරන්න ගන්නකොට මම ඉස්සර උනා...

"ආහ්... ඔකේ... මම උදව් කරන්නම්... මට කෙලින්ම උත්තර දෙන්න හරිද?..."

"හ්ම්..."

"ඔයාව ලීසා ඇයි ගඟට තල්ලු කරේ දෝයෝ?..."

"ඔප්පා... එයා මට නපුරු විදිහට සැලකුවේ... මට ඉවසන්න බැරි උනා ඔප්පා... මන් එයාට ස්කූල් එකේදි කෑ ගැහුවා... මම... මම..."

දෝයොට ආයෙ ඉබේටම ඇඩෙනකොට මම දෝයොව මගෙ පපුවට බර කරගෙන ඔලුව අත ගාන්න ගත්තා... ඔම්මයි අප්පයි කාමරේ දොර ගාව ඉදන් ඇස් වලින් ඉගි කරන ගමන් ඇහුවෙ මුකුත් ප්‍රශ්නයක්ද කියලයි... මම නෑ කියන්න ඔලුව වැනුවම ටික වෙලාවක් ඉදලා ඔම්මයි අප්පයි එතනින් ගියා... ඔම්මගෙ වගේම අප්පගෙ මූනෙත් ඇදිලා තිබ්බෙ ජයග්‍රාහී හිනාවක්... ඒ වගේම මම දැනගෙන හිටියා දෝයොව කතා කරවන්න පුලුවන් අපේම කෙනෙකුට විතරයි කියලා... හොබී එයාව කතා කරන්න පෙලෙඹුව එකට ඒ වෙලාවෙ නැතත් පස්සෙ මම හොබීට හිතින් දහස් වාරයක් ස්‍තූති කරා...

"හරි හරි... මට තේරෙනවා..."

"ඔප්පා... මට ඒක කියන්න බෑ ඔප්පා... ඔප්පලා හිතයි මට පිස්සු කියලා..."

"අනී... ඒ මොකද?..."

"ඔප්පා... ම... ම කෙ... කෙනෙකුට ආද... රේ කරා ඔ... ප්පා..."

"ඔමෝ... දැන් මේ සූටි කෙල්ල ලොකු වෙලානෙ..."

මම ඒක දෝයොගෙ මූනට හිනාවක් ගේන්න කිව්වත් ආයෙමත් උනේ එයාගෙ ඇස් තෙත් වුනු එක විතරයි...

"ඔප්... පා... එයා එයා සො...සොක්ජින්..."

"ම්ම්ම්... එයා මොන වගේද?..."

"එයා ලස්සනයි... උසයි... ඒත්..."

"වේ?..."

"ඔප්පා... මම අවුරුදු ගානක් පිටිපස්සට ගිහින් හිටියෙ.."

"ඒ කිව්වෙ?..."

"එදා ලීසා මාව තල්ලු කරහම වතුරෙදි මට සිහි නැති උනා ඔප්පා..."

"දේ..."

එහෙම කියන ගමන් මන් තවත් දෝයොගෙ පැත්තට නැමුනෙ තව මොනවා හරි වෙලා තියෙනවා කියලා නිකමට වගේ හිතෙද්දි...

"ම...ම... මට ආයෙ සිහිය එනකොට මම හිටියෙ අවුරුදු ගානක් පිටිපස්සෙ..."

"හහ්?..."

.

.

.

.

.

.

.

.

කියන්න ඕනෙ මොනවද නොකියන්න ඕනෙ මොනවද කියලා කිසිම අදහසක් මට තිබුනෙ නෑ ඇත්තටම... ඒත් මම එක දෙයක් තේරුම් ගත්තා දෝයොගෙ ඔලුව හොදටම අව්ල් වෙලා... මනුස්සයෙක් ඒ විදිහට අතීතෙට යන්නෙ කොහොමද... මෙච්චර ලෝකෙ දියුනු උනත් තාමත් එහෙම හරියටම අතීතෙට ගිහිල්ලා ආපු කිසිම මනුස්සයෙක් නෑ... එහෙම දෙයක් නෑ කියලා දෝයොට තේරුම් කරවන්න මට ඕනෙ උනත්, එයාගෙ හිත රිදෙනවට මම කැමති උනේ නෑ...

"පව්... මහන්සි ඇති..."

මන් කිව්වෙ අඬලා අඬලම හෙම්බත් වෙලා නින්ද ගිහින් තියෙන දෝයොගෙ ඔලුව අත ගාලා එයාට බෙඩ්ශීට් එක පොරවන ගමන්... මම එහෙමම කාමරේ දොර අඩවල් කරගෙන එලියට එද්දිම හොබී කෝල් එකක් ගත්තා...

"නාම්ජූන්... මොකද දැන්?..."

"හ්ම්..."

මන් ලොකු හුස්මක් පහත දැම්මා...

"මොකද බන්... තෝ මාවත් බය කරනවා..."

"අනියා... මට තේරෙන විදිහට දෝයොට අපි හිතනවා වගෙ  කරදරයක් වෙලා නෑ බන්... ඒත් බේබි කියන කතාව මට විශ්වාස කරන්න බෑ හොබී..."

"වේ... මොනවද කෙල්ල කිව්වෙ?..."

"මට පේන විදිහට කෙල්ලව සයිකොලොජිස්ට් කෙනෙකුට පෙන්නන්න වෙයි..."

"මොකද්ද වෙලා තියෙන්නෙ?..."

"බේබි කියන විදිහට එදා ලීසා ගඟට තල්ලු කරාට පස්සෙ මෙයාට වතුරෙදි සිහිය නැති වෙලා තියෙනවා... ආයෙ සිහිය එද්දි හිටියෙ වෙරලකලු... එයාගෙ ස්කූල් බෑග් එක පවා තිබුනලු..."

"එක අතකට බැලුවොත් ඒක විශ්වාස කරන්න පුලුවන් නේද නාම්ජුනා?..."

"වේ?..."

"ගඟක් සාමාන්‍යයෙන් ඉවර වෙන්නෙ මුහුදකින් නෙ... බෑග් එක දෝයොගෙ කරේම රැඳිලා තිබ්බ නම් ඒකත් වෙන්න පුළුවන් කියමුකෝ..."

"ඒත් හොබී පොඩ්ඩක් මොලේ කල්පනා කරපංකො... උඹ කියන දේ මම පිලිගන්නවා... ඒත් පොඩ්ඩක් හිතල බලපන් මේ ගඟේ ඉඳලා මුහුද තියෙන්නේ කිලෝමීටර් කීයක් ඈතින්ද?..."

"කිලෝමීටර අටක් විතර නේ..."

"ආ ඉතින් ඒකනෙ... මනුස්සයෙකුට මෙතන ඉදන් කිලෝමීටර් අටක් පයින් යන්නත් පැය කීපයක් යන එකේ දෝයො කොහොමද මුහුදට ගහගෙන ගියේ?... හරි ඒකත් හරි... ඒත් නිකමට හිතපන් කොහොමද එහෙම ගහගෙන ගියා නං දෝයො ජීවත් වෙන්නෙ කියලා..."

"ඒකත් ඇත්ත තමා... හරි ඉතින්?...