☀︎︎ Choo Choo ☀︎︎ | 𝙷𝚢𝚞𝚗𝚕𝚒𝚡

♡11♡

Zaś brunet widząc co właśnie jest emitowane w telewizji, uśmiechnął się pod nosem, równie się odklejając i zaczynając oglądać.

Ale nie bajkę, a siedzącego przy nim chłopca, obsypanego uroczymi piegami.

Hyunjin

-Jak to działa, że wystarczyło puścić jakąś bajkę w telewizji, a ty kompletnie nie kontaktowałeś?- spytałem, a uśmiech nie schodził z mojej twarzy.

-Mam do tego sentyment. Kochałem i nadal kocham te bajki. Były prześmieszne i miały urok, a nie to co teraz. Ty nie oglądałeś bajek?- spytał, wreszcie kierując wzrok na mnie po dość długim seansie jego ulubionych kreskówek.

-Oglądałem, ale najwyraźniej nie tak dużo jak ty- Chciałem sięgnąć po krakersa, ale miseczka była już w pełni pusta.

-Co? Skończyły się? Praktycznie nic z nich nie zjadłem- spojrzał się na naczynie blondyn.- Ale z ciebie świnia, Hyu.

-Ha? Że ja? To ty zająłeś się bajkami, trzeba było jeść- uniosłem ręce w geście obronnym, nie schodząc wzrokiem z chłopca.

-Nie mogę cię słuchać, czy ty nie wiesz to co sarkazm? Jejusiu- złapał się na głowę, chichrając się słodko.

-Ty w takim razie też nie wiesz co to sarkazm. Ja robię to wszystko specjalnie, żebyś potem zachowywał się tak jak w tej chwili przykładowo- odłożyłem naczynko na stolik kawowy, aby go nie zwalić.

-Po co? Bez sensu. Nadal uważam, że jesteś głupi i nie ogarniasz sarkazmu- napił się swojej zimnej już zielonej herbaty, wykrzywiając się.- A tak chciałem napić się cieplutkiej...

Nie zwróciłem uwagi na drugą część jego wypowiedzi, zostając przy pierwszej.

-Uważam, że jesteś uroczy.

-Co?- blondyn zachłysnął się i zaczął krztusić zimnym napojem, na co przesunąłem się do niego, klepiąc go w plecy.

-Wszystko okej?- Nie dostałem odpowiedzi zwrotnej, tylko dźwięk duszącego się kaszlem Felixa. Chciałem kazać mu się napić, ale w sumie to nie miałoby jakiegokolwiek sensu.

-T-tak, już okej- zakasłał jeszcze parę razy, odwracając wzrok tylko po to, aby na mnie nie patrzeć. Co ja zrobiłem?

-Chyba mocno musiały cię zdziwić moje słowa- zaśmiałem się cicho.- Prawie mi tu umarłeś.

-Może trochę...- posłał mi szybki uśmiech, następnie wstając z kanapy.- Przyniosę herbatniki!

W mgnieniu oka chłopiec zniknął mi z pola widzenia, tuptając do kuchni, zaś ja miałem chwilę, aby rozjerzeć się dokładnie po salonie.

Średniej wielkości telewizor, meble w kolorze jasnego brązu i wiele zdjęć rodzinnych na wielkim, potężnym regale. Tutejszy klimat był utrzymany w bardziej starym, lecz nadal ładnym i niezwykle imponującym stylu wiktoriańskim. Gdzie w takim razie pracują jego rodzice, że tak ładnie ten dom był umeblowany?

-Felix- rzekłem widząc, że chłopak wrócił na swoje miejsce z herbatnikami.- Gdzie pracuje twoja mama z tatą?

-Tata pracuje w jakiejś firmie z robotą papierkową, zaś mama jest okulistką- otworzył słodką przekąskę, wsypując ją do miseczki, gdzie wcześniej znajdowały się krakersy.- Czemu pytasz?

-Macie pięknie urządzone w domu. Tak... bogato- odpowiedziałem, siadając po turecku.

-Ah, dziękuję. Zasługa mamy. Postanowiła, że każde pomieszczenie będzie w innym stylu, jest trochę świrnięta na tym punkcie. Tak więc finalnie salon wygląda tak, jak widzisz, kuchnia jest w ładnym kolorze butelkowej zieleni, łazienka na dole jest w stylu vintage, a na górze w prostym stylu skandynawskim.

-A twój pokój? Jaki to styl, znawco?- oparłem rękę o podparcie, bawiąc się delikatnie włosami blondyna. Są takie mięciutkie.

-Mój pokój jest w stylu Felixowym, panie Hwang.

I rozmawialiśmy o wszystkim. O naszym dzieciństwie, czasie nastoletniego buntu. Chłopiec nawet przyniósł swoje zdjęcia rodzinne w wielkim, szarym pudle i ukazywał mi je, opowiadając z każdego z nich historię, która została uchwycona na kawałku lśniącego papierku 9cmx13cm.

Aż wreszcie za oknami zapanowała ciemności, a oczy pomimo niechęci do snu zamykały się samoistnie, powodując zaśnięcie młodszego wtulonego w mój tors. Po chwili również ja przymknąłem oczy, zasypiając w jakże przyjemnych okolicznościach przy piegusie.

//krótszy trochę, ale spoko chyba.

Miłego dnia!