INDETERMINATE

PART 18

(فلش بک – گوانگجو)

با ده دقیقه تاخیر بالاخره به هتل رسید. ماشین رو پارک کرد و سوییچ رو به نگهبانی که منتظر ایستاده بود داد و مرد با سوار شدن ماشین رو به پارکینگ برد. وارد لابی هتل شد و با چشماش دنبال مردی که عکسش رو از طریق اطلاعات اولیه ای که ازش درآورده بود.

بالاخره بعد کمی سر چرخوندن تونست روی یکی از کاناپه های نزدیک به دیوار شیشه ای پیداش کنه.

قدماش رو به سمتش برداشت و روبه روش با چند قدم فاصله ایستاد. قبل از اینکه صداش بزنه ناخودآگاه متوجه مکالمه مردی که با تلفن درحال صحبت بود شد:

-عزیزم من الان گوانگجوعم.... آره میدونم یه دفعه ای اینطوری شد ولی احتمالا امشب یا فردا برگردیم... من که نمیتونم توی کار رئیس دخالت کنم شب یهو گفت که میخواد بیاد گوانگجو منم مجبور شدم باهاش بیام.

ابرویی بالا انداخت و خواست به کار خودش برگرده ولی جمله بعدی ای که از دهن مرد بیرون اومد باعث شد شوکه بشه:

-میترسم اون پسره برامون دردسر بشه نمیدونم رئیس اوه چرا دست گذاشت روی همچین آدمی. جای مناسبی نیستم نمیتونم زیاد حرف بزنم ..

ادامه مکالمه مرد توی پس زمینه ذهنش محو شد.
اون پسر.. رئیس اوه.. سره

این حرف چه معنی ای میتونست داشته باشه؟ امکان داره منظور مرد از ″اون پسر″، بکهیون بوده باشه؟ اگه آره، دلیلش چی میتونه باشه. چرا باید همچین کاری بکنه؟

(پایان فلش بک)

تا رسیدن به سئول بیشتر از یک ساعت رانندگی داشت. همون طور که ماشین رو برای گذر از پیچ هدایت میکرد شماره زندانی که چانیول توش بود رو گرفت. بعد از بوق های ممتد بالاخره تماس جواب داده شد:

-دفتر زندان سئول، بفرمایید؟

+افسر پارک هیون شیک هستم. میخواستم با زندانی پارک چانیول صحبت کنم. کارم فوریه.

مرد پشت خط مکث کوتاهی کرد و با گفتن ″یکم صبر کنید″

صداش که سربازی رو صدا زد و بهش گفت که چانیول رو بیاره شنید. نزدیک به ده دقیقه بعد صدایی از اون طرف خط به گوشش رسید که از حضور چان خبر میداد.

•بله؟

بدون تلف کردن وقت رفت سر اصل مطلب:

-درباره اوه سهون چقدر میدونی؟

چان که از سئوال یه دفعه ایش شوک شده بود و این از سکوتش مشخص بود با لحن نامطمئنی به حرف اومد:

•اینکه دوست سروان کیمه. چیز زیادی ازش نمیدونم.

-چقدر از رابطش با بکهیون خبر داری؟

صدای چانیول که به خاطر تعجب بلند و جوری که دست کمی از داد زدن نداشت به گوشش رسید:

•منظورت چیه؟