Saat gece 23.05 ve gözümü açtığımda kendimi her zamanki gibi hastanede bulmuştum. Küçüklükten kalan travmalar yüzünden sinir krizi geçirip sürekli geldiğim yer artık yabancı gelmiyordu.Buraya geldiğimde üzüldüğüm tek konu çocukluğumu elimden alması, yaşıtlarım gibi çocukluğumu yaşamamış oluşumdu. Herkes gezip oyun oynarken ben ailem yüzünden erken olgunlaşmıştım.
Odanın kapısının açılış sesini duydum.
Doktorla beraber annemler de içeri konuşarak girmişti. Gözümü kapattım ve konuşmaları dinledim.
" Nil'in stresten uzak durması lazım . Eğer uzak durmazsa ciddi sinir hastalıklarına sebep olabilir . İlaçlarını aksatmayin ve kullanmasını söyleyin."dedi doktor.
"Biz ne kadar söylesek de bizim dediğimizin dışına çıkıyor ve bizimle hiç konuşmuyor." dedi babam.
"Ciddi bir sinir hastalığından çıktı psikolojisini tam bilemeyiz bizim şuan tek yapmamız gereken o hastalığı geri yaşatmamak."dedi doktor.
Bu hastalıkların sebebi olan ailem sanki iyiliğimi düşünür gibi davranması canımı sıkıyodu . Beni strese sokan onlardı .
Sabah saat 12.45 ' de eve doğru yola çıktık . Direk banyoya gidip sıcak bir duş aldım. Yatmak istediğim sırada annem geldi odaya.
"Seni bu hâle getiren evin içindeki kavgalar..." derin nefes aldıktan sonra tekrar konuşmaya başladı. "Bunun için ne desem boş senin için en doğru karar bizden ayrı olman. Babanla çok konuştuk ve yurtta kalmana karar verdik." dedi ağlamaya başlayarak.
Bu karar benim için en iyisi onlardan uzak kalmak stresten de uzak kalmak demekti.
♣️
Günlerden pazartesi saat 07.00 ve yurda kayıt işlemleri yaptıktan sonra eve dönüp dolabımı toplama sırası gelmişti. Çocukluğumun sadece bu dört duvar arasında geçen odama baktıktan sonra evden çıktık ve beni yurda bıraktılar.
Yurdu dizilerde, filmlerde vb. yerlerdeki gibi kötü bir ortam olarak kafamıza kazınsa da geldiğimden berri herkes güler yüzlü şekilde yaklaştı. Benimle konuşmaya sohbet etmeye çalışsalar da ben sadece gülerek ve kafa sallayarak cevap vermiştim onlara.
Onlar da bu duruma güzel şekilde tepki vermişlerdi. Bunun sebebi yurdun müdürü Yasemin Hanım'ın konuşmakta zorlamamalarını söylemesindendi. Aslında konuşmak istesem çok anlatcak da biseyim yoktu.
Gece olduğunda yatağıma yattım. Olanları düşünürken gözümden yaş süzüldü ve yan yatağımda bana bakan adı Aslı olan kız bu durumu merak edip yanıma geldi. Gözümdeki yaşı silerken bana dokunuşu beni rahatsız etmedi. Çünkü daha önce kimse böyle bişey yapmamıştı. Bunu yapması beni mutlu etmişti.
"Ne yaşadığını anlatmadın. Hayatını bilmiyorum. Ama her ne yaşadıysan hepsini unut. Çünkü yarın hayat senin için yeniden başlıyor."
Ona gülümsedim ve uyumak için yorganı kafama çektim. Aslı'nın da dediği gibi...
Yarın hayat yeniden başlıyor Nil...
