Anlaşma

4. Bölüm

💕

Yorumlarınızı esirgemeyin lütfen, tepkilerinizi gerçekten merak ediyorum :)

_____

"Ondan sonra," dedi soluklanarak. "Esma ablayla oyun oynadık. Akşam yemeyi yedik, çizgi film izledik. Sonra uyudum." başını göğsüme yasladı. "Seni çok özledim."

"Ben de seni çok özledim bebeğim." dedim saçlarının arasına bir öpücük kondurarak.

"Anne bu adam kim?" dedi fısıldayarak. Yaman dikkatlice ona bakıyordu. Yüzünü çevirip göğsüme sakladı. Sanırım Yaman'ın bakışlarından rahatsız olmuştu.

"Tanışmak istemez misin?" başını olumsuzca salladı.

"Uykum geldi." dedi sessizce.

"Uyu bebeğim." gözlerini kapattı ve bir kaç dakika sonra düzenli nefeslerinden uyuduğunu anladım. Yaman kemerini çıkarıp ayağa kalktı. Diğer cam kenarındaki iki koltuğu kaydırarak uzattı. 

"Yatır istersen, daha rahat uyur." zorlansam da tek elimle kemeri açıp doğruldum. Hazırladığı yere Arya'yı dikkatlice yatırdım. Koltuğun kenarında duran takım elbisesinin ceketini alıp Arya'nın üzerini örttü. Hüzünle gülümsedim. Tekrar koltuğa oturduğumuz da bakışlarını Arya'dan çekip bana çevirdi.

"Kaç yaşında?"

"Üç."

"Küçük." dedi tekrar Arya'ya bakarken. "Onun için ne yapmam gerekiyor?" başımı olumsuzca salladım.

"Gerek yok."

"Gerek var Sırma. Sadece bir kaç saat önce tanışmış olabiliriz ama umursamıyorum daha farkında değilsin ama beni büyük bir sorundan kurtaracaksın. Bana ne yapmam gerektiğini söyle. Elimden ne geliyorsa yaparım." arkama yaslandım. Gözlerim her şeyden habersiz mışıl mışıl uyuyan kızıma çevrildi. Çok masumdu, çok şanssızdı, hiç bir şeyden haberi yoktu...

"Arya benim kızım değil."

"Ne?" dedi şaşkınlıkla. Gözlerim doldu. Öz değildi ama öz kadar içimdendi, canımdandı.

"Annesi ve babası, o üç aylıkken bir trafik kazasında hayatlarını kaybetti." bütün cümlelerim boğazımda düğümleniyordu.

"Çok çok yakın arkadaşlarımdı." zorlukla yutkundum. "Evlilik yıldönümleri için dışarıya çıkacaklardı. Arya'yı bana bıraktılar, emanet ettiler... Bir daha geri dönemediler." hıçkırarak ağlamaya başladığımda yüzümü ellerimle kapatmıştım.

Bu Arya için ne kadar büyük bir kayıpsa benim için de o kadar büyüktü. Arya bu kaybı hissetmiyordu, hissettirmiyordum ama ben iliklerime kadar hissediyor, ilk gün ki gibi acı çekiyordum. Tek tesellim Arya'ydı. O, bu acının ilacıydı...

"Sırma ağlama." dedi Yaman yanımdaki koltuğa oturup kolumu sıvazladı. "Ben.. ne diyeceğimi bilmiyorum, çok üzgünüm."

Ben daha çok üzgünüm ve hiç geçmiyor.

"İkisiyle de liseden beri arkadaştım. İlişkilerinin her adımlarında yanlarındaydım. Üniversitede evlenmek istediler. Samet'in ailesi yoktu zaten. Ceylin'in ailesi ise asla istemedi. Hatta evlatlıktan reddettiler. Tek destekleyen bendim. Evlendiler. Bir kaç hafta sonra Ceylin'in hamile olduğunu öğrendik. İkisi nasıl sevindiler anlatamam." burnumu çektim. O halleri gözümün önüne gelince dudaklarımda bir tebessüm oluştu.

"Arya'yı çok istiyorlardı. Adını bile kız olduğu belli olunca koydular. Kader işte, kızlarının büyüdüğünü göremeden.. gittiler."

"Siz.. benziyorsunuz ama.. Hiç sorgulamadım bile.." dedi Yaman. Sesi hüzünlü geliyordu. Sahiden de üzülmüş müydü?