[Unicode]
ဒီနေ့က တနင်္လာနေ့ဖြစ်လို့ကျောင်းပြန်တက်ရတယ်။
Jaeနဲ့ First Dateကအရမ်းပျော်ခဲ့ရလို့ အဲ့နေ့ညကအိပ်တောင်မပျော်ခဲ့ဘူး။
Jaeကအိမ်မက်ထဲထိတောင် လိုက်လာသေးတယ်။
မင်းငါ့နှလုံးသားကိုတော်တော်စိုးမိုးနိုင်တာပဲ ဂျေဟွန်း။
"ဒီနေ့အစောကြီးရောက်နေတာပဲ"
ဒိုယောင်းကျွန်တော့်ကိုစကားလာပြောတာဖြစ်တယ်။
"အော အင်း"
သေချာစဉ်းစားကြည့်တော့ အဲ့နေ့ကိစ္စဖြစ်ပြီးကတည်းက ဒိုယောင်းကကျွန်တော့်ကိုရှောင်နေခဲ့တာပါ။
အခုကျတော့ သူမဟုတ်တဲ့အတိုင်းအရင်ကလို စကားတွေလာပြောနေတယ်။
ကျွန်တော့်စားပွဲခုံပေါ်တက်ထိုင်လိုက်ပြီး...
"စိမ်းကားသွားတယ်နော်"တဲ့။
အဲ့တာကမင်းမဟုတ်ဘူးလား။
ဒိုယောင်း...
ငါ့အထင်အရ မင်းငါ့ကိုစိမ်းကားသွားခဲ့တာလေ။
မင်းငါ့ကိုထားခဲ့တာ။
မင်းငါ့ကို သူငယ်ချင်းအဖြစ်မပေါင်းတော့တာ။
"ငါ့ဘက်ကတော့မဟုတ်ခဲ့ဘူးထင်တယ်"
"ဟင်းး မတွေ့ရတဲ့နေ့လေးအတွင်းမှာ မင်းတော်တော်စကားတတ်လာတာပဲ"
ဒိုယောင်းကခပ်သဲ့သဲ့ရယ်ပြီး ကျွန်တော့်ခေါင်းကိုပုတ်လာတယ်။
ကျွန်တော်သူ့မျက်လုံးတွေကိုသာ စိုက်ကြည့်နေခဲ့တယ်။
ဘာလို့ ငါ့အကြည့်တွေကိုရှောင်သွားရတာလဲ?
"စာမေးပွဲကောင်းကောင်းဖြေနိုင်ခဲ့တယ်မလား ဒီနေ့ အမှတ်စာရင်းပေးမယ်ဆိုလို့"
"အင်း မင်းရော"
"ငါကအဲ့လိုစိုးရိမ်စရာလိုလို့လား"ဟုပြောပြီး သူ့စားပွဲခုံဖြစ်တဲ့ကျွန်တော့်အနောက်ကခုံမှာထိုင်လိုက်တယ်။
"မင်းငါ့ကိုနောက်ထပ်ပြောစရာမရှိဘူးလား"
ကျွန်တော်နောက်လှည့်ပြီးမေးလိုက်တယ်။
"မရှိပါဘူး ဘာလို့လဲ"
"ဘာမှမဟုတ်တော့ဘူး"လို့သူ့ကိုပြောပြီး
ပြုံးပြပြီး အရှေ့ကိုပြန်လှည့်လာခဲ့လိုက်တယ်။
ဘယ်လိုပဲပြောပြော တော်တော်ထူးဆန်းနေတယ် ဒိုယောင်းက။
အရင်ကဒိုယောင်းဆို ပြန်ချော့မှခေါ်တတ်တဲ့အမျိုးပါ။
မချော့မချင်းတော့ တင်းခံပြီးကောက်နေအုံးမှာပဲ။
အခုက တစ်ခုခုတော့တခုခုပဲ။
ငါတောင်ပြန်မချော့ရသေးပဲနဲ့ငါ့ကိုပြန်ခေါ်တယ်ဆိုတာက ဖြစ်နိုင်ပါ့မလား။
.
.
.
.
.
ထမင်းစားချိန်ရောက်တော့လည်း အရင်ကလိုပဲကျွန်တော်နဲ့အတူတူလာထိုင်တယ်။
YOU ARE READING
White NIGHT { Jaeyong } Ongoing
Fanfiction(Unicode) "မင်းငါ့ကိုချစ်လို့မရဘူးလေ jae ရဲ့" "ဘာလို့လဲ yongရဲ့?" "မင်းလဲသိတာပဲ မင်းနဲ့ငါက..." (Zawgyi) "မင္းငါ့ကိုခ်စ္လို့မရဘူးေလ Jae ရဲ့" "ဘာလို႔လဲ yongရဲ့?" "မင္းလဲသိတာပဲ မင္းနဲ့ငါက..." ခက်ခက်ထွန်း/KAtt.
