ရှင့်အနားမှာ ကြာကြာနေချင်မိတဲ့ ကျွန်မက နေကြာ။
×
"အိုး... လှလိုက်တာ"
အဝါရောင် ပန်းခင်းကြီးအနားက ဆူးလ်ဂီတို့ဖြတ်တော့ မိဖုရားဟာ မျက်နှာတစ်ခြမ်း အုပ်လုနီးနီးဖြစ်နေတဲ့ ပုဝါပါးကိုဖယ်ပြီး တအံ့တသြဆိုတယ်။
မြင်းဇက်ကြိုးကို ဆွဲတန့်လိုက်ပြီး သိပ်လှတဲ့နေကြာခင်းတွေဘက် မျက်နှာမူလိုက်တာမို့ ဆူးလ်ဂီတို့လည်း ရပ်လိုက်ရတယ်။
"ဒီလောက်လှတဲ့ နေကြာခင်းကြီးရှိမယ်လို့ တစ်ခါမှမတွေးဖူးဘူး"
"မှန်လှပါ၊ ဒီနေရာတော့ မြို့တော်မှာ တင်သွင်းရောင်းချလျက်ရှိတဲ့ နေကြာပန်းခင်းတွေရဲ့ မူလနေရာပါပဲ မယ်မယ်"
အပျိုတော်တစ်ယောက်က သူ့ဗဟုသုတကို မျှဝေတယ်။ မယ်တော်က ခေါင်းတငြိမ့်ငြိမ့်။ ဆူးလ်ဂီလည်း နေကြာပန်းခင်းကြီးကို သိပ်လှတာပဲလို့ မြင်မိတယ်။
"ဆူးလ်၊ နေကြာပန်းတွေကို သဘောကျလား"
"မှန်ပါ"
"မယ်တော်လည်း နေကြာပန်းတွေကို ချစ်တယ်"
ပန်းတွေကို မယ်မယ်ရရ ချစ်တတ်တဲ့ စိတ်ခံမျိုးတော့ ဆူးလ်ဂီမယ်မရှိပါ။ ပန်းဆိုတာ လှတယ်၊ မွှေးတယ်၊ ရံဖန်ရံခါ အသုံးလည်းဝင်တယ်။ ဒါကြောင့် ပန်းဆိုတဲ့အရာကို ကြိုက်တယ်၊ သဘောကျတယ်လောက်နဲ့ပဲ လက်ခံထားလိုက်တယ်။
ပန်းတွေကိုချစ်လို့ ဘာများထူးခြားသွားမှာလဲ။
"မမှောင်ခင် ဆက်သွားကြစို့ မယ်တော်"
"ဟုတ်ပါပြီ"
ခရီးမှာ လူများများစားစားမပါ။ မယ်တော်၊ ဆူးလ်ဂီနဲ့ အပျိုတော်နှစ်ဦး၊ ရဲမက်နှစ်ဦးသာပါတယ်။ မြင်းကိုယ်စီ၊ အသုံးအဆောင်ကိုယ်စီ။
နေကြာခင်းကို ချန်ထားခဲ့ပြီး ဟိုးအရှေ့ဘက် မျှော်ကြည့်တဲ့အခါ မြင်နေရတာ ကောင်းကင်ပြာ။
YOU ARE READING
စိတ်
Fanfictionကျယ်ပြောတဲ့ ပင်လယ်ရှေ့မှာ ခြေနှစ်ချောင်းစုံရပ်တဲ့အခါ သူ့ကြင်နာသနားမှုတွေအကြောင်း တွေးတောစဥ်းစားမိပါတယ်။
