"Ben güzel olmak istemiyorum ki." dedim fısıldar gibi bir sesle.
Başını kaldırmadı. Ağlıyordu ama görmemi istemiyordu. " Sadece..." dedi boğuk çıkan sesiyle. Yutkunup devam etti.
" Sadece benim güzelim olsan?"
•°
•°
•°
•°
•°
•°
•°
Elleri dizlerimi...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
30| Seviyordum evlenelim dedim
"Eee?" Derin bir soluk aldı. Bunca zamandır anlatılanlara ne tepki vereceğini şaşırmıştı. Gözlerini hemen yanında oturan ikilide gezdirdi. "Siz de dediniz ki evlenelim, öyle mi?"
Aynı anda aynı cevap geldi ağız birliği etmiş gibi. "Evet..."
"Kızım..." dedi çaresizce Edibe'ye dönüp. "Abim... Sevmeden etmeden evlilik mi olur? Siz hangi düşünceyle böyle bir şey yaptınız?"
Edibe henüz ağzını açıp tek kelime etmeden hemen arkasından bir ses geldi.
"Seviyordum." dedi Kerem. "O zaman da şimdiki gibi seviyordum. Canı yansa canım yanıyordu, gözünün içine bakıyordum bir şey istese de yapsam diye."
Edibe'nin ağabeyinde olan gözleri usulca Kerem'e dönünce devam etti. Avuçları arasındaki elin üstünü okşadı baş parmağıyla şöyle bir.
"Hep gülsün istiyordum, parlasın o güzel gözleri... Ama bunlara anlam veremiyordum, adını koyamıyordum henüz. Edibe o gün gitse ben toparlanamazdım. O an tek bir çare geldi aklıma, evlenmek."
Sonra usulca geriye yaslandı. Omuz silkti Edibe'nin ağabeyine bakarak. "Seviyordum evlenelim dedim."
Bu kadar uzun açıklama yapmazdı Kerem. Kimseye kendini açıklamazdı. Kime neydi ondan, karısından. Ama şimdi Edibe vardı işin içinde. Eğer Kerem bir açıklama yapmazsa Edibe kendini mahcup hissedecekti. Belki de ağabeyine anlatamayacaktı derdini. O yüzden Edibe'ye bırakmıyordu soruları.
Musab'ın gözleri bu kez Edibe'ye kaydı. Onun dolu dolu gözlerini Kerem'e diktiğini dudağındaki görünüp görünüp kaybolan gülümsemeyi gördü.
Önce bir gülesi geldi. Kerem ne kadar sakin ve net duruyorsa Edibe o kadar heyecanlı davranıyordu. Dakikalardır onca hikayeyi bir başından bir sonundan anlatmış arada Kerem'in müdahalesiyle olaylar anlaşılabilmişti. Şimdi de anı bırakıp Kerem'e dalmıştı gözleri.
Şöyle bir boğazını temizledi Musab. Edibe ani bir irkilmeyle ağabeyine döndü. Azıcık utanmış yanakları al al olmuştu hemen. "Sen?" dedi kaşlarıyla kardeşini işaret ederek.
"Ben de..." diye mırıldandı Edibe sesini kendi bile zor duyarken.
"Sen de ne?"
Başını hafifçe kaldırıp alttan alttan baktı ağabeyine. Utandığını anlıyordu işte daha ne soruyordu ki? "Ağabey..." dedi sonunu uzatarak. Ama onun ısrarcı bakışlarını görünce dayanamayıp konuşmaya başladı.
Omuz silkti hafifçe. Gözlerini kaçırdı ağabeyinden. "Ben de onu seviyordum ki... Hiç kimseyi sevmemiştim daha önce ondan anlamadım başta. Ama sonra baktım ben bu adamı bırakmak istemiyorum!"
