Ne zamandır böyle sarılıyordu ki? Hiç mi farketmemiştiler kollarındaki güvenin izlerini?
Çocukluğumuzda da, ergenlik yıllarımızda da çok sarılmazdık. Agah, genel olarak sürekli sarılmayım, öpeyim gibi biri olmadığı içindi belki de.
Tüm suç onda değildi, ben de ketumdum. Bir dakika bir dakika bana sarılmaması suç değildi. Yani ama bu hissi daha önceden bilmek isterdim, neden bilmiyorum.
Belki eskiden sarıldığımızda da aynı güven hissine ve bu tuhaf kalp çarpıntısına sebep olacak güçteydi kolları ama ben duygularını içine atan biriydim.
Bazı şeyleri bir sünger gibi emer, hapseder kendime bile söyleyemezdim.
Şu an vücudumuz bir bütün gibiydi. Kolları, geçen onca dakikaya rağmen hala sıkı sıkıydı. Başım göğsüne geliyordu ve anlımı göğsüne koymuştum. Bir elimi bende beline sarmıştım, diğerini nereye koyacağımı bilemeyeceğim için öylece duruyordu.
Onun bedenini bu kadar yakından hissetmek garip bir sancı bıraktı yüreğime. Midemde bir yumru oluştu. Hele hafif sakallı çenesi saçlarımda hareketlendiğinde elim ayağım titriyor, yere düşecek gibi oluyordum.
