GRİ SOKAKTAKİ SARI LALELER | mahalle

21. "Esinti"

Herkese aylar sonra merhaba! Sınav gazisi olarak geri döndüm. Şu an ne olur bilmiyorum, beklediğimden çok kötü geçti ama hayırlısı. Bana bir tek yazmak iyi gelecekti, o yüzden buradayım 💌

Keyifli okumalar!

18.06.23

Bir kimseye ait olmak, bir kimseyi evin yapmak garip.

Agah, benim evimdi.

Bunu gecenin yarısında gözlerim sızlayana kadar ağladıktan sonra onunla birlikte gülümseyip iyileşmemle farketmiştim.

O bana iyi geliyordu.

Ben de ona iyi gelmek istiyordum.

Şu an Mert'le birlikteydik. Sahilin yanındaki çay bahçesindeydik.

Hava hafif rüzgarlı, Mert çokca hüzünlüydü. Onun da her şeyi öğrendiğini biliyordum.

Mert kardeşimden farksızdı, bizim benzer acılarımız vardı. Benzer hislerimiz...Benzer özlemlerimiz.

"Abimi affedebileceğimi düşünemiyorum Feryal." Sesi o kadar boğuktu ki, o da bizim kadar ağlamıştı.

Abisine öyle bağlıydı ki, öğrendikleriyle başedememişti. Kaldıramıyordu. "Evde herkes ne olduğunu soruyor, söylemeye gücüm yok Feryal. Her yer mâtem havası, kimse nedenini bilmiyor ama duvarlar bile hüzünlü. Kızgın abime."

Dayanmadım, kızarık gözlerine baktım sadece. Masanın üzerindeki yara bere içinde olan kolunu tuttum. Destek olmak için sıktım kolunu.

"Mert," dedim önce. Söyleceklerimi yanlış anlayacak diye ödüm kopuyordu. "Agah'ın yaptığını asla savunmuyorum. Hatırladıkça yüreğim daralıyor inan bana ama iyi yanından bakmak istiyorum artık. İyi ve yanımızda." Sustum, söylediklerimi ben bile sindiremiyordum. "Elimdeki son umut. Yaşıyor olması, yanımızda ve sağlıklı. Atlattı. Atlatamayadabilirdi."

Derince iç çekti Mert. Benimle göz teması bile kurmuyordu. Sadece masanın üzerindeki ellerine bakıyordu.

"Beni de en çok bu yaralıyor ya Feryal, abim ölebilirdi. Ölümcül bir hastalıkla mücadele etti. Bunu tek başına, biz olmadan yaptı. Kim bilir ne acılar, ne zorluklar çekti." Ağlayacaktı. Ağlayacaktım. "O hep böyleydi ama biliyor musun? Kolu kopsa gıkı çıkmazdı, sırf annem üzülmesin babam üzülmesin. Ama ben mahalle arasında düşüp ayağımı çizsem üzerine titrerdi."

Haklıydı. Benim için bile bu böyleydi ki. Agah herkese karşı merhametli, kendine karşı değildi. Fedakarlığın bu kadarı fazlaydı.

"Abin eminim biz aynı şeyi yapsak ömrü boyunca bizimle konuşmazdı. Azarlar cezalandırırdı ama kendisi için de bizim böyle olduğumuzu kabullenemiyordu Mert. Ama o da artık farkında. Çok pişman. Sana dostluğumuz üzerine yemin ederim ki çok pişman. Ben kefilim." Susup elini tuttum. "Abinin şu an sana çok ihtiyacı var, arkana dönmene dayanamaz inan bana. Ona sarıl, daha fazla ayrı durmayın. Geçen yıllar yetti bize."

O masada birçok derdimizden daha bahsettik. Bazen Mert'in, bazen benim gözlerim doldu taştı.

Masadan kalkıp sahil kenarında biraz daha yürüdüğümüzde en iyi bildiğim şey Mert'in de abisini çok fazla özlediğiydi.