Keyifli okumalar dilerim! Nasılsınız, umarım iyisinizdir <3Birçok şeyin konuşulduğu ve hallolmaya çalışıldığı bölümlere girdik yavaş yavaş. Kırılma anlarındayız, bu yüzden sizi uzun bir bölüm bekliyor 💛
*Melike Şahin; Serim, Bi' Fırtlatsam, Miras, Nasır *Melek Mosso, Kızgınım *Ceylan Ertem, Sis *İdil Ateş, Belki de *Selda Bağcan, Yürüyorum Dikenler Üstüne *Birdy, StrangeBirds
Bir şarkı bırakın ✨
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Kayanın üzerinde oturmaya devam ediyorken düşüncelerim zihnimi kemirse de dudaklarıma uğrayan pek bir kelime yoktu. Sanki ağzımı aralarsam dönüşü olmayacaktı. Hem yıllardır yanımda olmayışı için ona isyan edesim, içimdekileri akıtasım hem de sadece susup gözlerine bakasım vardı. Susayım ve gözlerimden anlasın istediğim şeyler vardı.
Bunun için doğru an mıydı onu bilmiyordum, sabahın köründe huzurumuz kaçmasın da istiyordum ama aklıma çocukluğumuz geliyordu ve bu olduğu sürece susmak gelmiyordu içimden. Zihnimin derinliklerinde sızım sızım sızlayan anılar vardı. Sızlayan anılar, şu an'a sızıyordu.
Çocukken birbirimize çok düşkündük. Bunu ne kadar zihnimin karanlık odalarına atsamda özellikle geceleri bazen sıcak bir yorgan bazense kara basan gibi çökerdi üzerime. Ben onun gidişini ne kadar umursamıyor gibi dursam ve kaçsamda aslında üzüntüsü hep benimleydi. Çocukken başka bir yere gittiğinde hissettiğim dargınlığı şu an da da hissediyordum.
İçimde bir yerlerden derince bir fısıltı duydum. Büyüdünüz, artık çocuk değilsiniz neden bu kırgınlık? Yıllar geçti, madem çocukluğunuz için buradasın dön bak kendine, büyüdün.
Evet, doğruydu. Artık ne o, ne ben küçük çocuklardık. Ona karşı duyduğum hisler çocukluğumun yanıltıcı hallerinden miydi? Ona karşı ne hissediyordum? Artık Gri Sokak'ta koşuşturan o iki çocuk değildik. Agah artık Gri sokağın parçası bile değildi belki de. Ona kırgındım. Yıllarımızı çalışına öfkeliydim. Gitmeseydi, benden uzaklaşmasaydı yapayalnız kalmazdım.
Çocukken 'en yakının abinden sonra benim, tek oyun arkadaşın benim' diyerek büyütmüştü zihnimi. Bundandır ki ondan yakını olmamıştı bana. O kısa süreli tatillere gittiğinde yapayalnız hissederdim kendimi. Bazen ailesiyle uzaklara giderdi, tatillere...O süre zarfında hiç dışarı bile çıkmazdım. Oyun arkadaşım o'ydu çünkü.
O yok diye oyun bile oynamazdım. Akşam ezanına kadar oynardık halbuki.
Görmemişti. Beni nasıl bir hale getirdiğinden haberi bile yoktu belki de. Ben o yok diye Gri Sokağa adım atmayan küçük bir kız çocuğuyken büyümüştüm. Lisede yavaş yavaş benden uzaklaşmaya başladığında arkadaş bile edinememiştim. Belki bir depresyonun içine sürüklenmiştim, belki de yalnızca arkadaşını kaybeden genç bir kızın gizli yasını yaşamıştım. O zamanları hatırlamak bile tüylerimi diken diken ediyordu. Günlerim, gecelerim hepsi birbirine girmişti. Ağlamıştım, çok ağlamıştım. Benden alıştıra alıştıra değil, birden kopmuştu.
