Baka Balang Araw

Kabanata 10

Kabanata 10

Visitor

My eyes were glued on him and I can't even look away even how much I tried. As if my eyes has it own brain. Inisang hakbang niya na lang ang pagitan naming dalawa. I felt his breathing near my lips and for the another time I was hypnotized.

I cleared my throat.

"What are you doing here, Alev?"I asked, looking at his eyes.

"Lander called Trisha and Trisha called me to be with you for tonight. Don't worry I won't do anything without your consent."then, he closed the space between us.

Halos magkadikit na ang katawan naming dalawa. Parang mapupugto na rin ang hininga ko. I can't breathe properly siguro ay dala ng pinaghalong kaba at saya.

"Sana hindi mo na lang pinaunlakan ang tawag ni Trisha."I uttered, looking away from his eyes.

Marahang dumampi ang kamay ni Alev sa aking panga at inangat ang aking baba dahilan upang muling magtagpo ang mga mata namin.

"Bakit? Hindi mo ba gusto na andito ako? Do you want someone else?"matabang niyang ani which made me feel suspicious.

Why is he acting like that? Para siyang nagtatampong boyfriend sa tono ng pananalita niya.

I shook my head in instance.

"Nope, I just thought na baka busy ka. Naghahanda sa pagbisita niyo bukas sa Mansion."I looked away pero agad niya naman akong pinatitig sa kaniyang mga mata.

"Theirs nothing to be ready. Kahit pa siguro ngayon na ay hindi ako mag-aaksaya ng oras para maghanda. I have all my things in my bag."he murmur.

I nodded my head. Sure he does.

"Let's get inside. It's cold here."hinatak niya ako papasok sa loob ng ancestral house.

Thhe ancestral house was still preserved. Kung paano ito noong pumupunta ako kay Lola ay ganun pa rin ito. They say, it was built in the year where Spaniards are still here. So, to be exact, matanda na ang bahay na ito but look how antique and beautiful it was.

Pakiramdam mo ay nag time travel ka pabalik sa nakaraan. Pakiramdam ko ako si Maria Clara at nasa loob ako ngayon ng bahay ni Kapitan Tiago at naghahanda ng pagkain ko si Tiya Isabel.

This house was a heritage. Mula pa ito sa mga ninuno ko and I was intended to preserve this house until I'll decided to pass it to my children. Hindi ko namalayan na umalis sa tabi ko si Alev. Hindi ko alam kung saan siya pumunta.

Umangat ang titig ko sa chandelier na nakakabit. Mga portrait sa dingding. Malawak na sala. This was just so elegant and classy.

Mga yapak ng sapatos ang narinig ko. Mula sa bukana ng isang daan ay doon lumabas si Alev nakasuot ng sumbrero. Hanggang talampakan na kapa at baston na kalimitang ginagamit ng mga felibustero sa panahon ng Espanyol.

I chuckled.

"Does it suit me?"he asks.

"Uh, hmm..."

Lumapit siya sa akin. Nakatitig sa aking mga mata.

"Batid ko ang iyong kalungkutan, Maria, halika't papawiin ko ang lungkot sa iyong magagandang mga mata."

Napatawa ako ng malakas sa kaniyang sinabi. No! I don't suit him. I can't imagine Alev being like a poet. Ayokong marinig ang pagiging makata ng lalaking ito.

"Hubarin mo na yang suot mo. Sige ka, baka dalawin ka ni Apòy kapag pinakialaman mo yang mga gamit niya."I threatened.

"Okay, okay."aniya at hinubad ang mga sinuot.