Nigdy nie ma końca ~ Duskwood

🌚 Rozdział VII. 🌚

Następnego dnia.
Ja obudziłam się pierwsza, przynajmniej tak mi się wydaje. Obudziło mnie dziwne powiadomienie na telefonie, wzięłam komórkę która leżała na szafce i kiedy chciałam sprawdzić czy ktoś napisał z grupy nagle mi się zawiesił. Wyskoczył mi jakiś wirus?

- Kelly: Jake! — Krzyknęłam, a on od razu się zjawił.

- Jake: Co jest?

- Kelly: Mam dziwne Powiedomienie, jakiś wirus to chyba jest.

- Jake: Pokaż mi to.

Podałam mu telefon do ręki, nie spodziewałam się takiej reakcji.

- Jake: Szlag by to! To nie wirus!

- Kelly: A co?

- Jake: Moi prześladowcy chcą włamać Ci się na telefon!

- Kelly: Co?! — Sama byłam w szoku, a Jake był wściekły jak osa.

- Jake: Mogłem się tego spodziewać!

- Kelly: Uspokój się Jake!

- Jake: Jak mam się uspokoić skoro nie mam tu całego sprzętu by kontrolować to wszystko!

- Kelly: Przecież ja mogę to kontrolować.

- Jake: A co jak będą się próbować włamać w nocy? Wtedy kiedy śpisz?

- Kelly: To nie będę spała.

- Jake: Nie, ja będę Ci pilnować i tak nie śpię.

- Kelly: Słucham? Jake Ty się w końcu wykończysz!

- Jake: Jest okej, o mnie nie musisz się martwić. — Mówiąc, oddawałem jej telefon.

- Kelly: I co teraz?

- Jake: Nic, czekamy aż znowu pojawi Ci się komunikat.

- Kelly: Mam rozumieć że nie zamierzasz się wynosić z mojego mieszkania, tak?

- Jake: Oczywiście że nie, ktoś musi Cię pilnować.

- Kelly: Ale już mi jest lepiej.

- Jake: Nie wątpię. — Uśmiechnąłem się do niej. — Dobra, na chwilę zostajesz sama.

- Kelly: Gdzie idziesz?

- Jake: Muszę jechać po sprzęt, bez niego nic nie zrobię.

- Kelly: A nie prościej Ci będzie już tam zostać?

- Jake: Aż tak Ci jest źle ze mną? Z tego co słyszałem, to nie radziłaś sobie jak mnie  nie było.

- Kelly: Och zamknij się już, dobrze rób jak uważasz.

- Jake: Zaraz będę, nie pij już.

- Kelly: Yhym. — Po tym zniknął mi już z oczu, nie widzi mi się z nim mieszkać. Dawno nie miałam żadnego współlokatora, zawsze mieszkałam sama. Poza tym, nie potrzebuje teraz nikogo.