Crime Scene - KookMin

Bölüm 21; Kabulleniş

Yarından sonraki gün evimde tadilat olacak yani bu aralar bölüm atamıyorum biliyorum ama yine bir hafta yazamayabilirim. Bunun bilgisini size vermek istedim. Bu yüzden başka bir yere gideceğim ama orada da misafir olarak kalacağım için boş vaktimin olmamasından korkuyorum yine de boş vaktim olursa kesinlikle yazıp hemen atacağım. Hiç bekletmek istemiyorum ve yazmayı devam ettirmeyi çok istiyorum. Bahane gibi gelebilir ama cidden değil. Umarım anlayışla karşılarsınız 😔🦋✨

+55 oy sınırı ve +150 yorum sınırı.

İyi okumalar~
🗡

Pencereden içeriye sızan küçük bir güneş ışığı tam gözüme geldiğini hissederken uyku sersemi bir şekilde ağzımdan homurtuların kaçmasına sebep olurken kıpırdanıp arkamı dönmeye çalıştım.

Başarısız oluşum kaşlarımın huysuzca çatılmasına neden olurken dudaklarımı büzüp daha çok denedim ama sonuç yine aynıydı. Gözlerimi yorgunlukla açtığım zaman başımın altında sert ama aynı zamanda yumuşacık gelen bir şey hissetmiştim.

Tek gözüm kapalı bir şekilde düz bir şekilde karşıma bakarken karşılaştığım görüntü kapalı gözümün de aceleyle açılmasına neden olmuştu. Başımı biraz geri çekip sıkıca sardığım kişinin Jeon Jungkook olması ise benim hatamdan başka bir şey değildi.

Açık gözleriyle uykudan yeni uyanmadığı belli olurken yüzündeki gülümseme şaşkınlıktan ağzımın açılmasıyla sonlanmıştı. Yüzündeki gülümsemeyi silip belimde gevşekçe duran elini yavaşça çeneme getirmiş ve çenemi nazikçe tutarken açılan ağzımı kapatarak sevecen bir ses tonuyla mırıldanmıştı.

Yeni uyandığım için  ses tonu kısıktı ve beni rahatsız etmekten korkar bir ifadeyle bana bakıyordu. "Günaydın Jimin-ah." dediğinde bu hali nedensizce hoşuma giderken kaşlarımı çatmayı bırakıp sıkıca onun beline sarıldığım ellerimi kendime çekerken anlamsızca mırıldandım.

"Günaydın ama senin burada ne iş-" diyeceğim sırada gece yaşadığım görüntüler aklıma gelirken derin bir iç çekip devamını getirmedim sözlerimin. Aniden susmam onu endişelendirirken yatakta oturur pozisyona gelmiş ve dizlerimi kendime çekip elimi alnıma koyarken kol dirseğimi diz kapağıma koyarak oradan destek alırken bıkkın bir ses tonuyla konuşmuştum.

"Dün için özür dilerim. Kendime hakim olmam gerekiyordu. Bunu sana ikinci kez yaşatıyorum. Beni kendi halimde bıraksaydın keşke." diyerek rahatsızlığımı dile getirdiğimde aklıma dolan bana ait son sözlerim kulaklarımda çınlamıştı.

'Benimle uyu, yalnız kalmak istemiyorum.'

Bu sözlerim benim derin bir iç çekmeme neden olduğunda Jungkook'da benim yaptığımı yapıp yataktan kalkıp beni daha fazla rahatsız etmemek için yatağın üstüne yan bir şekilde oturduktan sonra başını bana doğru çevirerek konuşmaya başlamıştı.

"Özür dilemene gerek yok, bu senin elinde olan bir durum değildi. Bunu bana yüzlerce kez yaşatsan bile umurumda değil çünkü her defasında yanında olacağım." diyerek beni susturduğunda ona yan gözle bakıp derince yutkundum.

Beni bu kadar umursaması hoşuma giderken Jungkook bu konunun açıklığa kavuştuğunu düşünerek başka bir konu açmıştı.

"Kabusların... Her gün mü görüyorsun?" dediğinde ilk başta fazla düşündüğüm için ne dediğini anlamazken daha sonradan aklımı başıma toplayarak benim için söylediklerini bir kenara itip artık kaçamayacağımı anlayarak omuzlarım çaresizce düşerken sorusuna cevap vermiştim.