I'm In Love With Ms. Author (GirlxGirl) COMPLETED

Chapter 1

Tala POV

***11 months later***

"Ms. Author, kumain kana?"

"Ms. Author, ingat sa buong araw ha, mamahalin pa kita."

"Ms. Sing ganda ng mga libro mo ang magiging love story natin."

"Ms. Huwag ng tumingin sa iba ha, baka tuluyan kang madapa at mahulog....sakin."

"Ms. I'll introduce myself to you soon so just wait, okay?"

"By the way, I'm your future wife."

Wife???

A wife!

Duh! Hindi porke't nagsusulat ako ng gay stories eh gay na rin ako, 'no?

But I hired a private investigator to find her. Ang sabi ko I need to find her in just 1 month. Pero nabigo ito. Wala raw kasi siyang makuhang impormasyon.

Kaya lugmok na lugmok ako at nalungkot. Naisipan ko na lang na baka isa lamang talaga ito sa mga walang magawa talaga sa buhay. O baka isa sa mga basher ko na kapag kumagat ako sa pakulo niya, at nahulog sa patibong niya, eh ilalantad ako sa public. Ayoko naman na mangyari yun!

Marahil dumating ang araw na mapagod na lamang din siya sa pantitrip sa akin.

But I admit, since then araw-araw ko ng ini-expect ang messages niya. Inaamin ko rin na isa na rin ito sa nagpapa-good mood sa araw-araw ko.

She sent me a message every morning before I woke up, and every night before I went to sleep.

I don't know who she is, pero nagpapasalamat ako sa buhay niya dahil legit na nakakapagbigay ito ng ngiti at kasiyahan sa araw-araw ko.

"Ms. Tala! Ready na po ang kotse niyo." Pagtawag sa akin ng aking assistant.

Nandito kasi ako sa isang mall at katatapos lamang ng book signing ko.

Nakakapagod kaya kahit na panay signature lang ang ginagawa ko. Nakakangalay sa kamay at braso. But hey, I love what I am doing kasi ito talaga ang pangarap na gusto ko. Masaya ako na marami akong napapasayang mga mambabasa at na-i-inspire sa buhay.

Napatango ako sa assistant ko bago sumunod sa kanya. Mabilis na sumakay na agad ako sa aking kotse, which is hindi ako nagpapamaneho sa ibang tao, unless na lang pagod na pagod talaga ako o nakainom.

Agad na pinasibad ko ang aking sasakyan pauwi sa condo ko. Pagdating ko roon ay pabagsak na nahiga ako sa aking sofa. Noon naman naisipan kong kunin ang cellphone ko, masyado kasi akong maaga na nagising kanina, hindi ko na nasulyapan pa ang message niya. Kahapon kasi wala akong namataan na message na galing din sa kanya, baka tinanghali siya ng gising? At maagang nakatulog kaya gano'n.

Ngunit mabilis na napakunot ang noo ko nang makita na last 2 days ago pa ang huling message nito sa akin.

Napalunok ako ng mariin at mabilis na napabangon mula sa pagkakahiga. Hindi ko rin mapigilan ang mapatitig mula sa screen ng aking cellphone.

Hanggang sa lumipas pa ang ilang araw at umabot na ng dalawang linggo na wala na akong natatanggap na messages mula sa kanya.

Kinakabahan na ako. Swear! Hindi ko mapigilan ang mag-alala. Hindi ko mapigilan ang hindi ma-stress sa tuwing naiisip ko kung okay lang ba siya? May nangyari bang masama? Kumusta kaya siya?

I haven't met her yet but I feel like I'm too attached to her. I also don't know why.

Kahit na sa totoo lang hindi talaga ako nagrereply sa kanya kahit na isang beses, pero 'yung mga mensahe niya talaga ang bumubuo ng araw ko since then.