Siyah Kadar Yalnız (Düzenlemeye Alındı)

Bölüm 13: Öpücük

Bölüm şarkısı The Pretty Reckless - Absolution. Gif çok güzel :)) Açıklama sonda iyi okumalar...

Zamanı geldiğinde planımızı uygulamaya koyacağız ve herkes istediğini elde edebilecek, Alya hariç.

13. Bölüm

Tüm gün boyunca şaşkın gözlere maruz kalmıştım ama okulun belalısı kızı, korkulan kişiyi yüzü dağıtılmış bir halde görsem ben de öyle bakardım herhalde. Yine de şaşkınlıklarında haklı olmaları, bunun benim için sinir bozucu olduğu gerçeğini değiştirmiyor. Bir de Tuana var. Gerçekten de o küçümseyici bakışlarını far etmediğimi mi sanıyor? Ama durup dururken ona sataşmayacağım. Tek yanlış hareketinde, beni olumsuz etkileyecek tek bir hamlesinde ise gözünün yaşına bakmayacağımın da farkında. Şimdilik bana lazım ne yazık ki. Rüzgar' ı kullanarak çetenin içine sızması ve onları yenebilmemiz için gerekli bilgiyi toplaması gerekli. Okul çıkışında Erva, beni bir kenara çekti ve konuşmaya başladı.

"Alya bu akşam kavga var. Geçen şu barda sorun çıkaran çocuklarla alakalı ama bence sen gelm..." Sözünü yarıda kesmiştim çünkü o kavgada olmak zorundaydım. Bar bana ait değildi evet ama Murat' ın bir yakınındı ve bir nevi iç karışıklıkları kendi sorumluluğumda ortaya çıkmış gibi hissediyordum.

"Orada olacağım." Üstelemek için ağzını açmıştı ancak kararlı bakışlarımı görünce sustu. Bir şeyi kafama koyarsam yapacığımı herkesten iyi o bilirdi bu yüzden şu an üstelememim ne kendine ne de bana bir faydası olmayacağını hissetmişti. Daha fazla konuşmadan diğerlerinin yanına döndüğümüzde az önce benimle konuşurken takındığı ciddi ifadeden eser yoktu. Gerçek Erva olmuştu.

"Evet kızlar! Bu akşam eğlence var. Ne diyorsunuz kutlamayı şimdiden yapalım mı?" Gülümseyerek söylediği bu sözler üzerine tüm çete onaylayıcı mırıltılar çıkardığında hepsi meraklı bakışlarınıtepkisiz kalan benim üzerime yönlendirmişti.

"Siz takılın ben eve geçeceğim. Erva mekan ve saati mesaj atarsın." Cevabımla birlikte başlarını onaylar anlamda sallamışlardı. Arkamı dönüp uzaklaştım. Eve vardığımda üzerimdekilerden kurtulup gri bir eşortman altı ve siyah bir t-shirt giyerek evden çıktım. En yakındaki parka ulaştığımda kulaklıklarımı takıp koşmaya başladım. Kulaklarımda "Lana Del Rey - This İs What Makes Us Girls" bağırırken birinin adımı seslendiğini zar zor duyabilmiştim. Kulaklıklarımın tekinin kablosundan tutarak çıkardığımda sonunda durup arkamı dönmeyi akıl edebilmiştim.

"Selam!" Dedi arkamdan koşmaktan nefes nefese kalmış ve kelimeleri dudaklarının arasından zar zor anlamlı bir şekilde çıkarabilen Alaz. Bu haline gülmek istesem de ifadesizliğimi koruyarak soluklarının düzene girmesini bekledim. Nihayet düzenli bir şekilde nefes alıp vermeye başladığında konuştu.

"Çok hızlısın. Ya da bir şeye çok sinirlsin, ki bu durumda uzaklaşmalıyım." Sanki onun kim olduğunu bilmiyormuş ve onun da benim kim olduğumu bilmediğini sanıyormuş rolü yaptığımdan bu role uygun bir cevap vermeliydim.

"Niye böyle düşündün ki?" Sorum karşısında afallasa da çok fazla düşünmesine gerek kalmadan iyi bir cevap uydurmuş ve inandırıcı bir ses tonunda kelimeler biçimli dudaklarından dökülüvermişti.

"Tanıştığımız günden beri fazla soğuksun ve gözlerinde anlam veremediğim bir şeyler var. Sanki öfkelendiğinde tüm dünyayı yıkabilirmişsin gibi bakmanı sağlayan bir şey." Gerçekten iyi yalancıydı. Kim olduğunu bilmesem ben bile inanabilirdim anlattıklarına tam ağzımı açmış cevap verecekken sözlerine devam etti.

"Ama sadece bu değil. Gözlerinde bir şey daha var. Öyle bakıyorlar ki sanki acıiçinde kıvranan yalnız bir ruh var o parlak siyahlarında. Gözlerin kahverengi diyemeyeceğim kadar koyu renge sahip ve o koyuluğun derinliğinde bir yerlerde acı kelimesini Dünya' ya tanıtan ve bazılarının kalbine kazıyan bir şey var." Dedikleri karşısında afallamıştım. Böylesine anlamlı cümleler beklemiyordum doğrusu. Hayatımı bu kadar iyi anlatabilecek kelimeler beni hiç tanımayan, hayatım, en azından geçmişim hakkında en ufak bir fikir sahibi bile olmayan bu genç adamın dudaklarından dökülüvermişti. Afallamış bir şekilde suratına bakmaya devam ederken yutkunma ihtiyacı hissettim. Adem elmamı büyüten derin bir yutkunmanın ardından ilk cümleyi onun kurması gerektiğine karar verip beklemeye başladım. Bekleyişim uzun sürmedi.