Ο Βιρτουόζος

V. A Bad Dream

Το μυστήριο εμφανίζεται εκεί όπου έχουμε ανάγκη απαντήσεις.
-Bradbury, Ray.

«Βάσει προσφάτων ερευνών, το 10% των εφήβων πάσχουν από κατάθλιψη ή άλλες ψυχικές ασθένειες».

«Τα σχολεία είναι για τον πούτσο». Σχολιάζει η Κάσι, μασουλώντας μια φέτα από ψωμί με μαρμελάδα βερίκοκο που έχει αλείψει η Λένα.

«Δεν φταίνε μόνο τα σχολεία. Σκέψου πόσες αλλαγές έχουμε ζήσει τα τελευταία χρόνια, η γενιά μας και η νεότερη, και σε τι κόσμο θα ζήσουν οι αυριανοί, μελλοντικοί ενήλικες. Δεν φταίει σε όλα το σχολείο». Αντιπαραθέτει η Μάρι. Η Λένα γνέφει για να δείξει ότι συμφωνεί.

«Αν και τα σχολεία θα μπορούσαν να έχουν κάποιους παράγοντες πρόληψης». Μα η αλήθεια είναι πως η ίδια η κυβέρνηση και η οικονομία εκμεταλλεύονται τους ασθενέστερους. Περιοχές με φτωχότερο πληθυσμό υποφέρουν και για να εντείνουν τις δύσκολες συνθήκες, περισσότερα μαγαζιά με φθηνό, επιβλαβές για την υγεία φαγητό ανοίγουν, οι μισθοί χαμηλώνουν, τα δίδακτρα αυξάνονται.

«Είναι λες και δεν σε αφήνουν να ζήσεις». Η Κάσι κλείνει το ραδιόφωνο που αναλύει τα στατιστικά. «Γιατί πρέπει να σου βγαίνει η πίστη για να ζήσεις αξιοπρεπώς; Βασικά όχι, απλά για να ζήσεις;».

«Κάπως πρέπει να γίνουν και οι δυνατοί δυνατότεροι». Η μαρμελάδα βερίκοκο καλύπτει την στρώση με το βούτυρο και η φέτα προστίθεται μαζί με τις άλλες στο πιάτο. Κάποτε η Λένα μετρούσε πόσες φέτες μπορούσε να φάει από μια φραντζόλα ψωμί για διαρκέσει τουλάχιστον μια εβδομάδα. Χωρίς βούτυρο ή μαρμελάδα ή αυγά. Μια μοναχική, φτωχική φέτα, η οποία τουλάχιστον θα μπορούσε να την βοηθήσει να επιβιώσει την εβδομάδα όσο ο αδελφός της βρίσκονταν στο ίδρυμα προτού τον υιοθετήσουν. Κανείς δεν νοιάζονταν για δύο ορφανά, ούτε το σχολείο ούτε το κράτος. Η Λένα είχε αποδεχθεί αυτό το γεγονός, Ο κόσμος είναι σκληρός και αδυσώπητος μπροστά στο δικό του συμφέρον. Είναι ευκολότερο να πορευτείς όταν έχεις επίγνωση της πραγματικότητας.

«Και περισσότερες κοπέλες γίνονται συνοδοί για να τα βγάλουν πέρα με τα δίδακτρα». Η Μάρι σχολιάζει. «Το διάβασα σε κάποιο άρθρο πρόσφατα».

«Έχουν αλλάξει τα πράγματα». Υπήρχαν κοπέλες που απολάμβαναν πραγματικά την δουλειά και την προτιμούσαν από το να γίνονται σερβιτόρες και πωλήτριες. Εξάλλου, και τα μέσα που διατίθενται πλέον είναι ποικίλα και προσφέρουν ανωνυμία. «Εάν κάποιος έχει την ευχέρεια να πληρώσει ή να προσφέρει υπηρεσίες γρήγορα και ανώνυμα, γιατί να μη το κάνει;». Φωτογραφίες, βίντεο στο διαδίκτυο... υπήρχαν πλέον και πρακτορεία, για όποιον επέλεγε την προσωπική επαφή. Δεν ήταν ο,τι να 'ναι, αν και οι κίνδυνοι συνεχίζουν να είναι πολλοί. Δεν υπάρχουν μόνο 'άνθρωποι του περιθωρίου' σαν εκείνη πια. Η Λένα αναρωτιόταν συχνά πυκνά τι αντίκτυπο θα είχε στην δουλειά της αυτό τα επόμενα χρόνια. Αλλά ίσως να μην χρειάζονταν να το σκεφτεί πολύ.