Ο Βιρτουόζος

16 | the star-crossed lovers (aka Pretty Girl)

«Οποίος θέλει να εξυψωθεί πρέπει να περιμένει να τον πιάσει ίλιγγος. Τι είναι όμως ο ίλιγγος; Ο φόβος μη πέσεις; Γιατί όμως μας πιάνει ίλιγγος πάνω σ'ενα μπαλκόνι με κάγκελα; Ο ίλιγγος είναι άλλο πράγμα απ'το φόβο να πέσουμε. Είναι η φωνή του κενού που μας τραβάει και μας καταπίνει, η επιθυμία μας να πέσουμε που μετά την πολεμάμε με τρόμο».
- Η αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι, Μίλαν Κούντερα.

«Πάντοτε φοβόμουν τα ύψη... δεν μπορούσα ποτέ να ξεφύγω από την βαθύτατη επιθυμία να πηδήξω».- Marisa Coulter, His Dark Materials (hbo), Φιλιπ Πούλμαν.

Δημιουργεί και η ανάσα της κόβεται.

Ο Νίκολας είναι πιο χαρούμενος εκεί όπου υπάρχει μουσική. Αυτό είναι φως-φανάρι καιρό τώρα. Ίσως είναι και αυτό που τον κάνει γοητευτικό, αυτό που τραβάει τον κόσμο γύρω του σαν έντομα στον ιστό της αράχνης. Όση σκοτείνια κουβαλάει δεν μπορεί να την διακρίνει. Αποσβολωμένη τον παρακολουθεί να διευθύνει την ορχήστρα σε κομμάτια που έγραψε εκείνος, αργόσυρτα και θλιμμένα, γρήγορα και ευτυχισμένα. Οποιοδήποτε συναίσθημα δεν βγάζει στην καθημερινότητά του το έχει εξαπολύσει σε πεντάγραμμα και το έχει εκφράσει με χορδές και πνευστά. Μετρημένος, μα σίγουρος, σοβαρός αλλά με τις άκρες των χειλιών του να τρέμουν σε μια υπόνοια μειδιάσματος. Ακόμη και η Λένα λησμονεί για λίγα δευτερόλεπτα, το ίδιο και ο Φίλιπ που κάθεται μπροστά της. Η ορχήστρα, το κοινό, όλοι του ανήκουν.

«Θα μπορούσα να τον ερωτευτώ έτσι» δεν μπορεί παρά να σκεφτεί. Με το μαύρο του κοστούμι και τις μπούκλες τραβηγμένες πίσω, εκείνο το άρωμα που θυμίζει δέρμα και κάτι σε κίτρος, χέρια γεμάτα αυτοπεποίθηση στους ώμους και την μέση της. Φιλιά που της κλέβουν τους παλμούς.

Της άρεσε πριν σκεφτεί πως είναι τέρας. Της αρέσει και τώρα που κρατά την υπόνοια πάνω στο στήθος της σαν φυλαχτό για να πορεύεται.

Μπορεί να με βοηθήσει να προσποιηθώ καλύτερα.

Πώς μπορεί να τον πείσει πως είναι με το μέρος του αλλά και πως δεν είναι χαζή;

Υψίστης σημασίας το τελευταίο, διότι η χαζομάρα και η άγνοια είναι δύο διαφορετικά πράγματα. Η Λένα θέλει να δείξει το δεύτερο. Άγνοια. Από επιλογή; Από αφέλεια; Την συμφέρουν και τα δύο, βρίσκει. Όχι όμως η έλλειψη οξύνοιας. Όχι. Ο Νίκολας δεν αγαπά την χαζομάρα, την απεχθάνεται.

Μπλέκει τα δάχτυλα της για να μην αρχίσει να χτυπά τα νύχια της στο χέρι του καθίσματός της νευρικά. Η Μάγια που και που κάνει σχόλια, η Τζούλι τον κοιτάζει σιωπηλά μα συγκινημένα. Ο πατέρας και ο αδελφός του δεν προδίδουν κανένα συναίσθημα πέρα από το ότι φέρονται σαν μπόγιες.