Ο Βιρτουόζος

19 | L'inverno op.8 no.4 f minor (i)

Γεια σας. Αν θυμάστε εμένα και το βιβλίο κερδίζετε πλούσια δώρα.

(Ναντια η καλοψυχια σου απέδωσε και έχεις κεφάλαιο. Σοκ;)

____

Ο Νίκολας στον ύπνο του βλέπει κόκκινο.

Δεν είναι η πρώτη φορά. Μάλιστα τόσες φορές που τον επισκεπτόταν αυτή η εικόνα στα όνειρα του, πολλές φορές ξυπνούσε με την καρδιά του να χτυπά ανεξέλεγκτα μεν μα με τον νου του σε μια κατάσταση νηνεμίας δε. Αγνοούσε ο,τι είδε περίτεχνα και γύριζε πλευρό, σαν να έδινε την πλάτη του στον εφιάλτη ως απάντηση. Πάλευε την παρόρμηση να επισκεφτεί ο,τι είδε και πειθαναγκαζε τον νου να πει απέξω την παρτιτούρα του Χειμώνα από τις τέσσερις εποχές του Βιβάλντι.

Τώρα όμως ξυπνάει και σχεδόν εκτοξεύεται από το κρεβάτι από το σοκ. Πολλές φορές είδε εκείνο το όνειρο μα πρώτη φορά άλλαζε το πρωταγωνιστικό πρόσωπο. Η αλλαγή είναι απρόσμενη και συνεπώς δύσκολο να την διαγράψει με την ίδια νωχέλεια που συνηθίζει να υιοθετεί. Πολλές φορές μπορεί να χαλιναγωγήσει στα συναισθήματα του, να αποτρέψει την καρδιά του από το να φτάσει στον λαιμό του. Μα αυτή την στιγμή την αισθάνεται τους σφυγμούς της παντού· στο στήθος, στις φλέβες, στο λαιμό και τα αυτιά. Αισθάνεται ότι πάλλεται παντού. Δεν τον χωράει το κρεβάτι, το δωμάτιο του. Δεν χωράει πουθενά.

Σηκώνεται απότομα, πετάγοντας την κουβέρτα όπου να 'ναι και προχωράει στον διάδρομο, ψάχνοντας την πόρτα της. Απλώς θέλει να διαβεβαιωθεί και θα φύγει. Αυτό θα τον καλμάρει, θα ηρεμήσει αμέσως.

Ανοίγει την πόρτα ήσυχα. Το ρολόι δείχνει πως η ώρα είναι τρεις. Στο δωμάτιο ένα αχνό φως λάμπει από το πορτατίφ στο κομοδίνο της. Πλησιάζει με λαχτάρα και φόβο.

Η Μαλένα κοιμάται ήσυχη· το πρόσωπο της είναι γαλήνιο στον ύπνο. Το ένα της χέρι κρατάει χαλαρά το βιβλίο που είχε πάρει μαζί της για συντροφιά. Τα χείλη της μισάνοιχτα ρουφούν αέρα ήρεμα, σαν να μην έχει εξαφανιστεί το οξυγόνο από την ατμόσφαιρα, το στήθος της ανεβοκατεβαίνει αργά. Ακουμπάει με τα ακροδάχτυλα του το μέτωπο της και παραμερίζει μερικές τούφες, βρίσκοντας το ωχρό δέρμα της ζεστό. Η επαφή τον κάνει να αισθάνεται πως βρίσκεται στην πραγματικότητα. Οι χτύποι της καρδιάς του ηρεμούν και συγχρονίζονται με τους ήπιους δικούς της.

Είναι καλά.

Παίρνει την τσόντα που είχε δίπλα της και τοποθετεί τον σελιδοδείκτη εκεί που έχει μείνει. Ρίχνει μια ματιά και σχεδόν γελάει διαβάζοντας τις πρώτες προτάσεις. Ακουμπάει το βιβλίο στο κομοδίνο. Κλείνει το φως.