Ο Βιρτουόζος

30 | no one noticed

No one tried,
To read my eyes,
No one but you,
Wish you were true.
Maybe I (I kind like it if you call me),
Is not right ('cause I'm so over being lonely),
Make you mine (I've made a virtual connection),
Take a time (be my video obsession).
Come on, don't leave me it can't be that easy, babe,
If you believe me I guess I'll get on a plane,
Fly to your city excited to see your face,
Hold me, console me and then I leave without a trace.
- the marias, no one noticed

Η πιο ευτυχισμένη ημέρα στην ζωή του Αιντεν ήταν η μέρα που η μητέρα του πέθανε. Δραματικο; Χαιρέκακο; Ναι. Ο Αιντεν είχε αισθανθεί ένα κύμα αναμεικτων συναισθημάτων να τον κατακλύζουν καθώς η κοινωνική λειτουργός του ανακοίνωσε τα νέα χρόνια πριν. Ήταν τα χειρότερα της ζωής του. Ήταν τα καλύτερα. Η ζωή του θα άλλαζε αδιαφιλονίκητα ριζικά. Σίγουρα προς το καλύτερο, δεν υπήρχε αμφιβολία περί τούτου. Ποτέ δεν υπήρξε. Ξαφνικά είχε γεννηθεί μέσα του μια απίστευτα δυνατή αισιοδοξία που έκαιγε πιο δυνατά από οποιοδήποτε φως στο σύμπαν. Κανείς δεν μπορούσε να την σβήσει. Στο μυαλό του, η μέχρι τότε ζωή που μοιράζονταν με την μητέρα του ήταν ο πάτος. Όποτε δεν είχε άλλη επιλογή από το να πάει ψηλότερα.

Τι καθιστούσε αυτή την ζωή τόσο άσχημη;

«Η μάνα μου ήταν πόρνη» μονολόγησε πάνω από το νέο του θύμα, μια νεαρή κοπέλα, με το ζόρι κοντά στα τριάντα. «Σαν εσένα. Βασικά πολύ μου την θυμίζεις, η μαύρη περούκα δεν ήταν καλή επιλογή» κούνησε το νυστέρι του αδιάφορα. Η κοπέλα δεμένη στο κρεβάτι άφησε έναν ήχο, μάλλον κάποια βρισιά, μα μετά βίας ακούστηκε κάτι. Είχε δέσει καλά τα άκρα της και το στόμα της- κλασική κίνηση. Αυτές οι γυναίκες έκαναν τα πάντα για λίγα λεφτά, ποσό αξιολύπητο. «Τέλος πάντων. Ζούσαμε σε ένα μικρό σπίτι- βασικά σε μια τρύπα. Ο πατέρας μου μας είχε αφήσει. Όποτε για να ζήσουμε έφερνε άντρες στο σπίτι. Με έκρυβε στην ντουλάπα για να μη βλέπω και να μη με βλέπουν. Το έκανε για χρόνια, μέχρι που δεν χωρούσα στην ντουλάπα και δεν είχε που να με βάζει». Στράφηκε στην κοπέλα που συνέχιζε να τσιρίζει και να προσπαθεί να κλωτσήσει το στρώμα ανώφελα.

Αναστέναξε βαθύτατα. Με μια κίνηση ανέβηκε πάνω της, βάζοντας όλο το βάρος του πάνω στα πόδια της ώστε να την ακινητοποιήσει.

«Ήταν μια μίζερη ύπαρξη για μένα. Αλλά κυρίως για εκείνη. Πόσοι άντρες! Πόσες εκτρώσεις! . Πόση ταλαιπωρία... ! ήταν τυχερή που πέθανε». Σήκωσε την μπλούζα της κοπέλας σκεπτικός, προσέχοντας που θα έκοβε. «Αγαπητή Κασσανδρα, αυτή την στιγμή μπορεί να σκέφτεσαι πως είμαι ένα τέρας. Όμως αλήθεια, θα είσαι ευγνώμων. Σε σώζω από τόση ντροπή και ταλαιπωρία. Όλα θα είναι εντάξει. Θα το δεις».