Ο Βιρτουόζος

VIII Black Magic Woman

I've got a black magic woman
Got me so blind, I can't see
That she's a black magic woman
She's trying to make a devil outta me

Δέκα χρόνια πριν.
Κάποιοι άνθρωποι γεννιούνται τυχεροί.

Όσο και αν θέλεις να βαυκαλίσεις τον εαυτό σου με φρούδες ελπίδες και motivational αναρτήσεις από life coaches στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης· η αλήθεια είναι μια και επίπονη και άδικη. Κάποιοι άνθρωποι 'έχουν αστέρι' που λέμε,
έχουν τύχη. Υπάρχουν αυτοί που γεννιούνται εξαρχής σε καλές καταστάσεις και δεν γνωρίζουν κακό στην ζωή, όχι μεγάλο τουλάχιστον. Υπάρχουν αυτοί που το γνωρίζουν αλλά κάπως το ξεπερνούν.  Υπάρχουν αυτοί που γνωρίζουν και τις δυο όψεις του νομίσματος.

Υπάρχουν και εκείνοι, που δεν θυμούνται να έχουν λίγη τύχη. Μάλλον προσεύχονταν για αυτή για χρόνια, όπως ο φτωχός υπήκοος περίμενε το 'χαίρε' της Αυτοκράτειρας. Λίγο τύχη. Να χαμογελάσει, να δώσει λίγη ελπίδα.

Η Λένα κάθεται στο σκοτάδι, γόνατα τραβηγμένα στο στήθος, μάτια θολωμένα να κοιτάζουν τις βρωμερές λάμπες στον δρόμο, μια από αυτές αναβοσβήνει που και που.

«Ξέρεις πως θα ξεπληρώσω. Και σύντομα. Απλώς χρειάζομαι λίγο χρόνο...».

Ξεφυσάει. Παίρνει πίσω την ανάσα σαν να είναι πολύτιμη, μην της φύγει και δαύτη. Από μέσα ακούγεται κάτι να σπάει. Ο ήχος την κάνει να αναπηδήσει ελαφρώς. Δεν είναι αρκετός για να την προτρέψει να κουνηθεί από την θέση της ωστόσο. Ολόκληρο το σώμα της πονά. Τα πόδια της ειδικά, σήμερα είχε πληγώσει τα δάχτυλα της στον χορό. Συνηθισμένο αλλά συνεχίζει να είναι άβολο. Ασυναίσθητα παίζει με το χανσαπλαστ που τύλιξε γύρω από το ματωμένο της δάχτυλο. Ακούγεται θόρυβος στην κουζίνα. Έπειτα από λίγο σταματά.

«Λένα, δεν κοιμάσαι;».

Κοιτάζει απέναντι. Ένα ζευγάρι μάτια την κοιτάζουν μέσα στο σκοτάδι. Το παιδί έχει τυλιχτεί με το κουβερτακι του. Το κάνει οποτε θέλει παρηγοριά. Αυτό και να κρύβεται κάτω από έπιπλα όποτε ακούει θορύβους.

«Πιτερ, έλα εδώ». Δεν περιμένει άλλη κουβέντα. Έρχεται τρέχοντας και πηδάει στην αγκαλιά της. Η Λένα ξαπλώνει και τον παίρνει μαζί της, τυλίγοντας το σώμα της γύρω από το μικρότερο δικό του. Ο Πιτερ ξεφυσάει και κρύβει το πρόσωπο του στο στέρνο της. Η εικόνα της φαίνεται άδικη. Δεν θα έπρεπε να είναι έτσι. Γιατί να μην είναι εκείνος έστω λίγο τυχερός;

Δαγκώνει το χείλος της, συνήθεια που θα έχει για χρόνια, όποτε θέλει να ξεσπάσει, και κλείνει τα μάτια.