• FURKAN •

bölüm -9

Elvan'ın Ağzından:

Zorla da olsa hapımı yuttum. Tadı berbattı. Yataktan yavaşça kalktım ve camdan dışarıya baktım. Gün doğumu ile aydınlanmış bir tarla vardı gözümün önünde.
Oğlumu avutamamıştım... Sarp'ım şu an yalnızdı belki...
Titreyen ellerimle topuzumu açtım. Derince iç çektim. Bazı şeyler oturmuyordu kafamda... Birşeyler yanlıştı... Evdekiler aşırı tuhaf davranıyordu... İkide bir beni dolaşmam için arkadaşlarıma yolluyorlardı... Bir de Sarp'ımın arkadaşı Furkan... Daha önce oğlum ondan bahsetmemişti... Nasıl tanışmışlardı ki?.. adı çok tanıdık... adı biriciğimle aynıydı... Daha önce görmüş olabilir miyim ki onu?.. Tanıdık geliyor...

Hapların etkisinden dolayı unutmuşsundur.

...Belki...
Yerimden yavaşça kalkıp çantamı açtım... Küçük patikleri çıkardım... Derince kokladım...
...Oğlum... biriciğim... Kokunu unutuyorum sanırdım... Bu mükemmel kokuyu unutacağımdan korkuyorum... Ama sorun değil Furkan'ım... Evdeyken... Kokun burnumdaydı... Biliyor musun yüreğim... Senin adaşınla tanıştım....... Sen de onunla aynı yaştasın meleğim... Düşündüm... Sen de öyle mi olurdun biriciğim... Onun gibi... kardeşine arkadaş olur muydun....

Abi olurdu belki Sarp'a?

... Kimse abisi gibi olmaz... Sarp abisini tanımıyor....

Eşin bile onu oğlu yerine koyuyor Elvan... Hatırlasana...

... HAYIR...E-eşim biriciğimizi unutmaz...

Uyan Elvan... Uyan... Aç gözlerini....

Başımı sinirle sıktım...
Neden Gürkan ona oğlum dedi...
Neden ikide bir beni evden atıyorlar...
Neden... Neden O senin gibi kokuyor biriciğim....

Elvan hanım titreyerek yere düştü. Sinirle saçlarını yolarken gözü yavaşça karardı.

Furkan'ın Ağzından:

Her zamanki gibi uykusuz geçen bir geceden sonra yataktan kalktım. Elim bavuluma gittiğinde hemen yutkundum ve etrafa baktım...
Dün abimle odamı yerleştirmiştik... Ben onları kabullenmiştim... Bir ailem vardı benim...
Farkında bile olmadan ısınmıştım onlara... Belki farkında olmak istememiştim...

Düşüncelerimden sıyrılıp duşa girdim. Hemen işimi bitirince kıyafet dolabına yöneldim. Siyah kot ve gömleğimi giydim ve üstüme hırkamı attım.
Bu gün sınıfımdakilere ve Ava'ya katılacaktım. Çok ısrar etmişti. Ben de vakit geçsin diye kabul etmiştim. Herkes bir tanıdığı ile gelecekti buluşma yerine. Ben birini getirmeyi planlamıyordum.
Her şeyim hazır olunca odadan çıktım. Benimle aynı anda Kayra abi de odasından çıktı.
"Günaydın"
"Günaydın Abi"
Demem ile sırıttı ve kolunu omzuma attı. Kırk yıllık arkadaş gibi davranıyordu.
"Hayrola , kimin cenazesine?"
Ofladım ve yemek odasına yöneldim. Hızlıca yanıma geldi ve tekrar kolunu attı.
"Tamam bir şey demedik. Ama cidden nereye gidiyorsun?"
Saçımı geriye taradım ve cevap verdim.
"Arkadaşlarla buluşmaya."
Dememle yüzü biraz ciddileşti. Bana tereddütle baktı.
"Misafir kabul ediyor musunuz."
"Aslında evet-"
"Ben de geliyorum."
Dedi ve hızla masaya geçti. Masa çoktan kurulmuştu ve Orhan abim masaya yaşlanmış bizi izliyordu.
"Ne bakıyon b** mu var!?"
Diye Kayra çıkıştı. Orhan abi sırtına bir geçirdi.
"Düzgün konuş lan. Abinim ben senin!"
"Ah! Hayvan!"
Diye Kayra'nın bağırması ile Orhan ayağa fırladı. Kayra'ya bir daha geçirecekken onun engelledim.
"Abi dur-"
Demem ile donakaldı. Birkaç dakikalık sessizlik sonrasında bana sıkıca sarıldı.
"A-abinim lan... Abinim..."
Sırıttım ve ben de sarıldım. Onlar benim ailemdi. Onlardan artık sakınmayacağım.