Dorastanie Sanpe'a

Rozdział 3. Sprawa Syriusza

Kiedy Snape'owie dołączyli do reszty przy stole na śniadanie w Wielkiej Sali następnego ranka, Albus natychmiast odwrócił się do Shauna, i z błyskiem w oku zapytał: –Shaun, w jaki sposób mój feniks, Fawkes, przyszedł spać z tobą  ostatnią nocą? –

Shaun spojrzał na swoje naleśniki i bekon, a jego policzki zrobiły się szkarłatne, gdy jąkał się w odpowiedzi. –Ja... jakby wpadłem... do twojego biura. Kiedy się bałem, to znaczy, kiedy wujek Lunatyk... oszołomiony... ten szczur, tak się bałam, że...teleportowałem się –. Albus uniósł dłonią mały podbródek i spojrzał głęboko w zielone oczy małego chłopca. –l? – zachęcał.

–Twój kurczaczek był całkiem sam, bez swojej mamy i był... samotny i....– Głos Shauna ucichł, podczas gdy kilku pracowników próbowało z wdziękiem dojść do siebie po zakrztuszeniu się kęsem jedzenia lub wypluwaniu drinka na myśl o "Wspaniały feniks Albusa" nazywany "kurczakiem" , nie mówiąc już o "małym kurczaku".

Oczy Albusa błyszczały wesoło, gdy ponownie zachęcał chłopca. –I....–

–Włożyłem go do kieszeni i zabrałem do domu, żeby nie był sam. A potem powiedział, że chce się ze mną przespać..., więc to zrobiliśmy–. Shaun próbował spuścić głowę, żeby ukryć się przed przeszywającym spojrzeniem dziadka.

Severus przyglądał się uważnie, po dniu, w którym chłopiec i wszyscy pozostali wczoraj, nie był pewien, jak daleko można odepchnąć Shauna, zanim całkowicie zniknie. Dlatego nie przegapił szybko minionego błysku zainteresowania i zdziwienia, które pojawiło się, a potem zniknęło z twarzy Albusa, kiedy Shaun powiedział coś o tym, że Fawkes "mówił"  do chłopca.

–Możesz rozmawiać z Fawkesem, dziecko? – Głos Albusa był miękki, ale bezpośredni. Niewiele osób mogło wytrzymać bezpośrednie pytanie potężnego czarodzieja, gdy spojrzał prosto w twoje oczy i użył tego miękkiego, ale przekonującego głosu, a Shaun nie był wyjątkiem.

–Tak, proszę pana, ale to trochę tak, jakbyśmy rozmawiali z małym dzieckiem. Mówi po prostu takie rzeczy jak, głodny lub śpiący. Myślę, że..., kiedy się zestarzeje... może będzie mógł mówić lepiej, prawda? – Shaun nie lubił być poddawany tak intensywnej kontroli ze strony kogokolwiek, nawet tych, których kochał i którym ufał, jak jego dziadek. Wykazał oznaki paniki, a Severus bardzo dobrze nauczył się z niego czytać  w ciągu ostatniego roku. Severus złapał wzrok Albusa ponad małą czarnowłosą głową i cicho pokręcił głową "nie" na starszego mężczyznę. Zrozumienie błysnęło w niebieskich oczach, gdy Albus cofnął się i uśmiechnął do dziecka.

–Cóż, to oczywiste, że Fawkes cię lubi i wykonałeś świetną robotę, opiekując się nim wczoraj. Może mogę poprosić cię o ponowne zajęcie się nim dzisiaj, ponieważ będę musiał wyjść z zamku i nie wiem, kiedy Wrócę. Chcesz tego, Shaun? –

Szeroki uśmiech zdobił twarz chłopca, rozjaśniając jego wyraz i sprawiając, że jego uderzająco piękne i duże zielone oczy świeciły z podniecenia. –Tak, proszę pana, ja zaopiekuję się nim najlepiej. Możesz na mnie liczyć, dziadku! –

Shaun odwrócił się do swojego ojca i zaczął do niego podekscytowany bełkotać, gdy Albus dotknął dłoni Remusa, gdzie mężczyzna siedział obok niego po drugiej stronie, przenosząc jedzenie z jednej strony talerza na drugą w próżnym udawaniu, że naprawdę jest w stanie coś zjeść tego ranka. Albus spojrzał ze współczuciem na zdenerwowanego mężczyznę. –A więc pójdziemy, Remusie? To długa podróż do Azkabanu i wiem, że najbardziej zależy ci na odzyskaniu przyjaciela. Czy masz dla niego czyste szaty? –

Remus w odpowiedzi poklepał małą torbę leżącą u jego stóp. – Tak i woreczek z eliksirami, które według Severusa będą najbardziej pomocne, dopóki nie będziemy mogli zabrać go z powrotem do Poppy w skrzydle szpitalnym. – Jego głos drżał z emocji, kiedy próbował zapanować nad swoimi uczuciami, gniew z powodu zdrady człowieka, którego uważał za przyjaciela i zmarłego bohatera, poczucie winy z powodu czterech długich lat, podczas których uważał innego przyjaciela za zdrajcę i mordercę, i nadzieja, i oczekiwanie na uwolnienie tego przyjaciela, i naprawdę przerażająca obawa, że umysł przyjaciela może nie wystarczyć, by jego uwolnienie miało znaczenie.