Kız çocuğu bana yazmayalı 12 gün olmuştu. En son konuştuğumuz günün sabahı Ela'dan ayrılmıştım. Olay çıkarmıştı, kabullenememişti başta. Ama şuan karşımdaki bankta yeni sevgilisiyle oturuyordu. Onlara sırıtıp sigaramdan bir duman daha çektim.
Bir masanın üstüne çıkıp insanların dikkatini çekmeye çalışan kızı görünce oraya dikkat kesildim.
"Arkadaşlar yarım saat sonra müzik sınıfındaki öğrencilerin ses yarışması var. Hepinizi konferans salonuna bekliyoruz." deyip gitti.
Omuz silktim işim yoktu gidip dinleyebilirdim. Aklıma doluşan kız çocuğunun sesiyle kafamı iki yana salladım. Minik bir eğlenceydi geldi geçti. Bu kadar kafana takma oğlum.
Elimdeki biten izmariti çöp kutusuna attım ve konferans salonuna yöneldim.
İçerideki öğrencilere baş selamı verip bir yere geçtim. Oturduğum yerden yapılan hazırlıkları izlerken birden kızın birisinin küçük basamaktan yere düşmesiyle refleks olarak yerimden hareketlendim. Kızın kalça üstü oturup kahkaha atmaya başlamasıyla adımlarım durdu. Kız çocuğunun sesini duydum sanmıştım. Paranoya olmuştum artık. Gülerek kafamı iki yana salladım ve geri yerime geçtim. Zaten arkadaşları yanına gelip kaldırmıştı.
"Of galiba çanağı kırdık."
Yanındakiler gülerken bir çocuk gelip kızın kulağına bir şeyler söyledi. Yüzü düşen kızla kaşlarımı çattım. O çocuk kenara geçip kızı oturttu. Eline de gitarı verip işinin başına döndü. Gözlerimi tekrar kıza çevirdim. Gözlerini kapatmış minik bir tebessümle gitarın tellerine dokunuyordu. İçeriye kalabalık bir grubun girmesiyle dikkatimi kızdan çekip onlara baktım. İlgimi çekmeyince geri kıza döndüm. Olduğu yerde göremeyince etrafa bakındım. O çocukla bir şeyler konuştuğunu görünce kafamı çevirdim.
Aradan yaklaşık 15 dakika geçtikten sonra yarışma başladı. Öyle boş boş söylenen şarkıları dinliyordum. Sahneye baktığım bile söylenemezdi. Gözlerimi kapatıp yüzümü elime yasladım. Alkış seslerini duyunca sahneye yeni birisinin çıktığını anladım.
"Anla hain anla beni, kırma zalim kırma beni."
Tanıdık gelen sesle kafamı kaldırmaktan korktum. İyice gözlerimi kapatıp sesine odaklandım.
"Sordu bir gün hatırımı
Sevmiyor laf kalabalığını
Çılgın oğlan doğru söyle
Varlığın aşktan daha öte diye, başıma geldi kolay değildi"
Oydu. O muydu? Ya değilse? Sessizce durup ikinci şarkısını söylemesini bekledim. Herkes iki şarkı söyleyip öyle iniyordu sahneden.
"Sessizliğin içinde fırtınayı duy
Örtbas edilemez, yalanlar uyutur
Seninle her gün hayallerde buluşur"
Hızla gözlerimi açtım. Bu kız çocuğuydu. Bu benim giriftimdi. Ama kafamı kaldırıp da sahneye bakamadım. Onu deli gibi görmek istiyordum ama onun kendi isteğiyle karşıma çıkmasına ihtiyacım vardı. Daha fazla yaralamak istemiyordum onu.
Eski pozisyonumu alıp gözlerimi bu sefer huzurla kapatıp onun sesine bıraktım kendimi. Şarkısını bitirip sahneye başka birisi çıkana kadar öylece bekledim. Sonra da hızla salondan çıkıp bahçeye çıktım. Elimi kalbime götürdüm. Sesiyle bana neler yapıyordu bu kız çocuğu?
