Selfish | Hyunlix

11

"Ne...Neler oluyor?"

-------

Karanlık, havasızlık, acı....

Neredeydim ben? Neler oluyordu? Hiç bir fikrim yoktu. Bedenim bitmiş, hareket etmeye zorlanıyordu. Parmağımı bile zor hareket ettirirken gözlerimi açmaya korkuyordum.

Gözlerimi açtığımda yine her yer karanlıktı. Kipriklerimin değdiği kumaştan anladım ki gözlerimi bir şey kapatıyordu.

Refleks ile gözümü açmaya kalktığımda... Açamadım. Ellerimi hareket bile ettiremiyordum. Tekrar aynı şekilde hareket ettirmeye çalıştığımda bileğimi sıkan bir cisim hissettim. Ellerim bağlıydı.

Rüyada mı olup olmadığımı algılayamazken bileğimin acısını hissediyor, gözlerimi bağlayan bu şeyden kurtulmak için kafamı sallıyordum.

Olmuyordu. Nefesim daralmaya başlıyordu. Ağızım ve burnum açıktı. Gözlerim ve ellerim bağlı olduğu için çaresiz hissediyorum.

Kendimi bı yerlere sürerek çıkarmak için vücudumu kaldırmak için hareket ettiğimde o da olmadı. Bir sandalyeye bağlıydım.

Ne olduğunu bilmeden böyle her yerim bağlıydı. Sakin olup düşünmem gerekiyordu. Kafamı toparlayıp düşünmeye başladım.

En son Felix'i kurtarmak için o mahalleye gitmiştim ve o maskeli piç bi anda arkamda belirmişti. Patlamaya yarım saat vardı ve ben hâlâ ordayken... Bir dakika... Vurulmuştum. Evet, uyuşuk bir şekilde vurulmuştum. Neremden vurulduğumu bile hissedemiyordum.

Orada bayılmış, kendimi ölüme hazırlamışken şimdi neredeydim ki? Ölmemiştim...

"Tanrım sana şükürler olsun ölmedim..."

Ne kadar çırpınsam da bir şeye yaramıyordu. En son belki biri beni duyar diye bağırmaya başladım. Eğer hâlâ o mahalledeysem şuan patlamış olmam gerekiyordu. Peki ya neredeydim?

"Kimse yok mu! Yardım edin!"

Çaresizlik sinirimi bozarken bir kaç ses duydum. Ayak sesleri. Bu bir kişinin değildi. Ses yakınlaştığında yakınımda olduklarını anladım.

"Kimsiniz bilmiyorum ama, lütfen beni buradan çıkarın!"

Sessizlerdi. Konuşmuyor hareket etmiyorlardı. Sonra bir kaç ayak sesinden sonra konuşma sesleri geldi.

"Efendi uyandığı zaman getirin demişti."

"Emin misin?"

"Evet, uyandığı zaman getirin dedi ve asla gözünü açmayın dedi."

"Pekii o hâlde."

Hey, neler oluyor? Bunlar da kim? Efendi kim? Korkmaya başlıyorum. Sikeyim şuan neredeyim, kiminleyim... Tanrım lütfen beni koru...

Ayak sesleri devam ederken bana yaklaştılar ve sandalyenin arkasına gelip vücudumdaki o sert ipleri çıkarttılar. En azından biraz rahatlayan vücudumla kendimi avutuyordum.

Beni hiç beklemediğim bir şekilde sertçe kaldırdı ve kolumdan tuttu. Bu tepkisine karşı ne olduğunu anlamadan korkan bedenimle kolumu savurmaya çalışıyordum.