THE OMEN OF THE FORBIDDEN RACE

KABANATA XX: KISS

WEINER'S POINT OF VIEW

"Wait, 'di ba masyadong mabilis ito, Prince Devon?" Tanong ko habang hinaharang ang labi ni Prince Devon gamit ang palad ko.

"No, it's normal to this world to kiss the person you are interested with as a sign of sincerity," Paliwanag niya. Kaya naman tinanggal ko ang aking palad na nagtuloy naman ng paghalik niya sakin, katapos ng mabilis na halik ay tumingin ito ng seryoso sa aking mga mata at sabing, "I am interested, no, I think I like you, Weiner. Could you allow me to pursue you?" Tanong niya. Naging magalaw naman ang aking mata dahil sa kabang nararamdaman ko ngayon.

"But it's just two days when we met, are you sure you already like me? Don't get me wrong, uh. It's a little weird for me that you already fell with me in just two days, maybe you are just interested on my race, but not in myself, Prince Devon," Paliwanag ko. Bumuntong hininga naman ito at tumingin sa malayo.

"May be, I know this is so sudden. I never felt this feeling before. But still, I am serious in pursuing you, Weiner," Sabi niya, sabay tingin sakin at hinawakan ang aking kamay, katapos ay tumingin ito ng seryoso saking mga mata, "Weiner, I don't want to waste this chance, I know this is so sudden but I am serious. I took this risk as I am prepared of how this turn out."

"I can't give you my answer today, Prince Devon. I'm so confused right now, sorry." Sabi ko, bigla namang humigpit ang hawak niya sakin at nakita kong naging purung itim ang mata niya.

"Are you rejecting me, Weiner!" Sigaw niya na nagpangiwi sakin dahil sa mas hinigpitan niya pa ang paghawak niya sa mga kamay ko.

"N-Nasasaktan ako, Devon." Bulong ko, bigla naman siyang nahimasmasan at tinanggal niya ang paghawak sakin ng mahigpit dahil do'n.

"P-Pasensya na, Weiner. Hindi ko sinasadya, 'di ko lang talaga makontrol ng maayos ang galit ko, pasensya na," Sabi niya habang nakatakip ang mga palad niya sakanyang mukha. Napahing naman akimo ng malalim at hinimas ang ulo niya.

"Ayos lang yun, Prince Devon. May pagkakatulad kayo ni kuya, yun nga lang ang powers niya ang di niya makontrol, habang ikaw ay ang galit. Naiintindihan at pinapatawad na kita, pero please, 'wag mo na ulit aayahan na mawala ka ulit sa sarili mo, baka makasakit ka ng ibang tao," Sabi ko. Tinanggal naman niya ang pagkakatakip niya sa mukha niya at tumingin na may ngiti sa labi ang prinsipe.

"Salamat, ang hirap kasing kimkimin lang ang sakit, galit, at iba pang emosyon na kinektado sa lungkot at paghihirap sa aking may dugong Demonoid, wala kaming kakayahang umiyak," Sabi niya na nagpaning-ning sa aking mga mata.

"Ah! Ang galing naman, no, I mean sorry for my question ah, but I am really amaze of how that thing happened?" Tanong ko na halatang bilib na bilib. Ngumisi naman siya na nagpakabog na naman sa aking malanding puso.

"Well, all of the races except for the Faes has thier what they called, "Race's Code" which in simple term, a unique curse that made them their identities. Like for Angeles, they can't close their eyes; for Dragonoids, the golden scale in their chest can be fatal for them if someone remove it; for Fishmen, they can't go to land if there's a full moon, that phenomenon can be fatal to them; for Vampires, they can't go to the place where the sun is at the full power, or other words, when it is afternoon: for Werewolves, they can't go to the salty bodies of water like ocean; and for the Demonoids, they can't cry even if they are in great pain." Mahabang paliwanag ni Prince Devon na nagpalungkot sakin.

"Grabe naman pala, it's just like kapanganak niyo ay may tanikala na agad na nakatali sa leeg niyo," Sabi ko. Napatingin lang sakin si Prince Devon at saka ngumiti.

"Yuh, wala naman kami magagawa dahil iyon ang itinakda samin, by the way, Weiner..." Sabi niya, napataas naman ako ng kilay.

"Yes?" Tanong ko. Bigla naman siyang tumitig ulot sa aking maga mata ng seryoso.

"Do you mind if I request to see the true color of your eyes again?" Tanong niya, napatangi naman ako dahil doon at tinanggal ang mga contact lenses ko.

"No, I don't mind. You can gaze to my eyes now," Sagot ko. Napangiti naman ito na nagpalitaw ng dalawang dimples niya sa magkabilang pisngi. Unti-unti naman at lumalapit ang kanyang mukha sa aking mukha, pumikit naman ako bilang pagpapahiwatig ng pagpayag ko sa binabalak niyang paghalik.

"Hoy! Nasan ka na bang femboy ka!" Dinig kong sigaw ni kuya gamit ang Min Communication na nagpadilat ng aking mata at paghawak ko sa aking ulo. Sa ganitong tono ng boses ni kiya ay paniguradong galit na ito.

"Pasensya na, Prince Devon pero may naalala pala akong may mahalaga pala akong dapat tapusin," Nagmamadaling sabi ko. Napangisi naman ang prinsipe at umiling-iling.

"Sige - sige, mag-iingat ka." Sabi niya. Kaya tumayo na ako at patakbong umalis, pero pinigilan niya ulit ako, "Also, you don't need to use honorifics when we are alone, you can call me Dei." Sabi niya na nagpainit sa pisngi ko.

"S-Sige, mauna na ako, Dei." Nauutal na sabi ko sabay takbo paalis sa kanyang secret place...

Ilang saglit pa ay nakalabas na ako at tumatakbo naman ako ngayon sa may field nang may mabunggo ako na nagsanhi ng pagbahsak ko. Siya naman ay patuloy lang sa pagtakbo.

"Aray! Hayup ka, 'di ka man lang humingi mg pasensya!" Pikon na sigaw ko sa nakabangga sakin. Kahit na madilim ay kita ko ang pares ng puting pakpak niya - isang Angeles, ano naman gagawin nun sa Elvis Building.

"Haist, yaan na nga lang galit na pala si kuya, baka may ipapagawa sakin yun." Sabi ko sabay tayo at takbo na naman papunta sa hallway. Ilang saglit pa ng matulin na pagtakbo ay narating ko na ang floor kung nasaan ang room namin ni kuya, doon nga ay natanaw ko si Ms. Eva habang kausao si kuya, parehong seryoso ang mga mukha nila.

"Excuse me, what seems to be the problem here?" Tanong ko para kunin ang atensyon nila. Tumingin naman sila sakin ng napakaseryoso.

"I need both of you tomorrow morning at my office, we have something to investigate about the two of you," Sabi ni Ms. Eva na nagpakaba sakin.

"Nalaman na ba nila ang totoo kuya?" Tanong ko kay kuya gamit ang Mind Communication...

...

Sorry for super dupper late update, masyadong nag-focus ang kyubie niyo sa academic, pero nagbunga naman ng maganda dahil DL as in Dean's Lister ang anteh niyo. Sana patuloy niyo parin akong suportahan kahit na na-hang kayo ng matagal. Also, upon reading the other parts of this story, I found lots of ungrammatical sentences, sorry ayusin ko na lang sa editing stage.

Don't forget to vote, comment, and share my story (These three things matter for the growth of my story and of myself personally.)