වේතාල

අප්පච්චී

දොළොස්වන කොටස

ඊලඟ දවස් තුනම මම හිටියේ නිවාස අඩස්සියේ.

කාමරෙන් එලියට ගියානම් ඒකත් කලාතුරකින්. අතයි දණිස්සයි ඉදිමිලා තියෙනනිසා එලියට නොගියයි කියලා ලොකුවෙනසක් නොතිබුන නිසා හොඳටගියා. මුලදි කෝණාර අතටපයට හැමදෙයක්ම කරනවා කාමරෙටවෙලා හෙන ෆන්එකේ බලාගෙන ඉඳියට මොකද දෙවෙනි දවසේ හවස්වෙනකොටනම් තිබුනේ කොහොමහරි එලියටයාගන්න උවමනාවක්. "අලුත් විස්තර තමුසෙගේ ඔලුවේ සෙට්ල්ඩ්වෙනකල් ඔහොම පොඩ්ඩක් ඇද්ටවෙලා ඉන්නකෝ..." කෝසල අංකල් කිව්වා.

කවුරු කොහොම කිව්වත් නිවාස අඩස්සියට පත්කලේ ගෙදරින් එලියට අඩියක් තිබ්බගමන් "මෙන්න භූතයෝ ඉන්නවෝ!!" කියාගෙන ඔලුව හැරිච්ච අතේ දුවගෙනයයි කියලා බයහිතුනද හින්ද කියලයි මටනම් දැනුනේ.

සුවදුක් බලන්න කට්ටිය ආවේ එක්කෙනාටපස්සේ එක්කෙනාගානේ.

"මම කිව්වේ... මේයකා මනුස්සයෙක්වගේ හැසිරෙන්නේ ධිනාදී මල්ලි ඉන්නතැන විතරයි කියලා..." කෝණාරට පස්සේ එකටම මාත්එක්ක කතාකරන්න ආපූ ලකීඅයියා මගේ ඇඳපැත්තක ඉඳගෙන කිව්වා.

මොකෝ මට අමතක? මට හොඳට මතකයි. ඒ මම මාලබේ කුලීගෙදරින් යන්නහදනකොට කවුරුත් මාව නවත්තගන්න කියපු කතාව. "හාහා! හරිහිනා..." මම සමච්චලෙට කියද්දී ලකීඅයියත් යන්තමින් හිනාවුනා.

හැමතිස්සෙම සීරියස්එකේ ඉන්න ලකීඅයියා හිනාවුනොත් කලාතුරකින්.

"මගේ රාජකාරිය හැමදෙනාගෙම ආරක්ශාව, ධිනාදි. හැමදෙනාම කියද්දි ඔයත් ඇතුළුව. තේරුණාද?" මම ඔලුව වැනුවා. "ආරක්ශාව කියද්දී- ඔයාගෙන අනෙක් අයට වෙන්නපුළුවන් කරදරවලින් එයලව ආරක්ශා කරනඑකත් ඒ රාජකාරියේ කොටසක්." ලකීඅයියා ගැඹුරු හඬකින් කිව්වේ තර්ජනක් කරන්නවගේ නෙමෙයි. එයාගේ වගකීම පැහැදීලි කරන්නයි.

"අයියට ඒගැන කරදරවෙන්න දෙයක්නෑ... මම කාටවත් හානියක්කරන්න හිතාගෙන ඉන්නවා නෙමෙයි..." මම ඇත්තටම කිව්වේ කෝණාරටවත් එයාගේ පවුලේ අයටවත් කරදරයක් කරන්න මගේ තුන්හිතකවත් නොතිබුන නිසයි.