වේතාල

අලුත් පවුල

අවසාන කොටස

කෝණාර කොහේගියාද මන්දා...

හෙට මාලබේයන්න ඇඳුම් පැක්කරන්න පටන්ගන්න කියලා කාමරෙන් එලියටගිහින් පැයතුනක් වෙන්නඑනවා. එයා එනකල් කියලා හෙමින්හෙමින් කරගෙනගිය වැඩේ දැන් ඉවරත්වෙලා.

ඇඳුම් පැක්කරන්න කම්මැලිකමට එයා මගහැරලා කොහෙටහරි වුණාවත්ද?

යන්තම් ඇදුම්කන උරහිස වැඩියම හොලවන්න උත්සහනොකර මම පහලට ගිහිල්ලා කෝනාර නිතරම ගැවසෙන තැන්වල මම ඔලුවදාලා බැලුවා. ටීවීරූම්එක... මිදුල... කුස්සිය... කොහෙවත් පේන්න නැහැ. සුමේධලා පැරකුල ටීවී රූම්එකේ. "කැලේ දිහාවටයනවා මම දැක්කා..." එළියෙ ඇවිද ඇවිදහිටපු ලකී අයියා කිව්වම මම උඩකන්ද දිහාවට ඇවිදගෙන යන්නගත්තේ කෝනාරට මොකක්වෙලාද කියලා කල්පනා කරනගමන්.

කෝණාර කන්දදිහාවට ඇවිදගෙනගියා කියලා කිව්වහම මට හිතාගන්න පුලුවන්උනේ එකමඑක තැනක් විතරයි. අපිදෙන්න පික්නික්ගිය ගල්ගුහාව... පහුගිය දවස්ටිකේම කෝනාර එයාගේ තාත්තාදෙන්නා... යාළුවෝ... විතරක් නෙමෙයි, මාවත් මගහැරලා තනියමඉන්න උත්සාහකරනබවක් මට දැනුනත් මම ඒගැන හාරා අවුස්සන්නගියේ නැහැ. 'ආයෙමත් මාලබේයන්න කිට්ටුනිසා වෙන්නඇති.' මම හිතුවා.

එකක් පැහැදිලියි... එයා කොච්චර කිව්වත් තාත්තලා දෙන්නයි එයාගේ යාලුවොත්එක්ක රත්නපුරේ ඉන්න කෝණාරට තියෙන්නේ ලොකු කැමැත්තක්.

නැත්නම් මූණනරක්කරගෙන ඉන්නෙ වෙනමොකකටහරිවත්ද?

මම හිමින්සීරුවෙ ඇවිදගෙන පුරුදුපාරේ ගල්ගුහාව දිහාවට ඇවිදගෙන ගියා. ඒකත් හරි පුදුමයි... කලින් දකිනකොටත් හිතට බයගෙනාපු රූස්ස ගස්... ඇඟට දැනෙන සීතල... දැනෙනකොටත් දැන් මට හිතටනැගෙන්නේ හුරුපුරුදුගතියක්. හරියට කවදාවත් රත්නපුරෙන් එළියට අඩියක්වත් තිබ්බේ නැතිගානට. පිටපලාත්වල වැඩටගිහිල්ලා ඉන්න මිනිස්සු අවුරුද්දට ගෙදරගියාම දැනෙනවා ඇත්තේ මේවගේ හැඟීමක්ද?