Bunu bana söylemeye hakkı yoktu.
Kapıyı hızlıca çarpıp eve girerken evde yalnız olduğumu anlamıştım. Yine. Bu biraz da avantajdı aslında, çantamı yere fırlatıp koşa koşa yatağıma atlayıp ağlamam için.
Yastığı yüzüme kapayıp avazım çıktığı kadar bağırdım. Tabi yüzümde yastık olduğu için avazım çıkmamıştı.
Yastığı yana fırlatıp sırtüstü uzandım. Gerçekten bu arkadaşlığı mahvedip benden hoşlandığını mı söylemişti? Sırf gıcıklık olsun diye bunu yapamazdı. Sırf az önce ona meydan okudum diye bana bu şekilde davranmazdı.
Evet tamam biraz fazla tepki vermiş olabilirim. Ama benim onu sevdiğimi bilip de bana bunu yapamazdı.
Yusufla garip bir geçmişim olduğunu söylemiştim. Şöyleydi ki ben ona aşıktım. Hem de uzun yıllardır. İlk okuldan beri. Ama o sürekli benimle flört edip asla aşkıma karşılık vermemişti. Ve uzun bir süre sonra da ben de artık vazgeçmiştim. Onu silip atmıştım kalbimdem.
Ya da ben öyle sanıyordum. Hala bir gülümsemesi bile etkileyebiliyordu beni.
Ama kendime bir söz vermiştim. Asla taviz vermeyecektim. Artık hayatımın odak noktasında Yusuf olmayacaktı.
O yüzden bile bile bana bunu yapması haksızlıktı. Ben sadece onu severken benimle oynaması haksızlıktı. Beni sevmemesi haksızlı- tamam bu biraz abartı olabilir. Ama şu an bana bunu yapamazdı. Bunu izin veremezdim.
O yüzden minik çaplı bir plan yapacaktım. Hayır onu sinir etmek için değil. Onu gerçekten unutmak için.
Ve sanırım onu nasıl unutacağımı çok iyi biliyordum.
***
Gece yatmadan önce anne babama iyi geceler dedikten sonra aklıma bir şey geldi.
Oğuz benim evimi nereden biliyordu?
