BİR KABUSUN ORTASINDA (Tamamlandı)

Bölüm: 82 "Katil kim?"

Evet. Bugün daha erken buluştuk. Çok uzatmayacağım. Keyifli okumalar...

Cansu

Bazı olaylar sandığımızdan daha basit olabilir. Bizim , tüm benliğimizin sarıp sarmalandığı koca bir sarmaşık aslında basit bir düğüm olabilirdi. Bunu bilemezdik. Hiçbirimiz bilemezdik. Bazen bazı şeyler gözümüzü kör ediyordu.

Dönüp yanımda yatan üç cesede baktım. Katilin son eseri bu olmalıydı. Çürümüş ve etrafa berbat bir koku yayan Selin'in cesedi ve henüz birkaç günlük olan Kuzey ve yaşlı adamın cesedi.

Gözlerime hükmeden göz yaşlarını bastırmaya çalıştım. Artık bitmişti. Biz bitmiştik. Yolun sonu gelmişti. Birazdan perdeler son sahne için açılacak ve beyaz ışık altındaki katilin yüzünü bize sunacaktı.

"Kimse yok mu?" Kaçıncı kez bağırdığımı bilmiyordum. Ne kadar çok bağırdığımı da. Fakat sesim kısılmaya başlamıştı. Çok fazla bağırmış olmalıydım. Ama buna rağmen tek bir canlı dahi sesimizi duymamıştı.

"Boşuna bağırma" dedi Arda yorgun bir nefes vererek. Saatlerdir burdaydık ve o artık pes etmişti. "Kimse duymuyor"

Gözlerimi Kuzey'in cesedine çevirdim. Yüzündeki masum ifade şimdi korkunç bir dehşete dönmüştü. Ruh gibi bembeyaz olan yüzü saçlarının arasından başlayan ve çenesine kadar uznan kurumuş kana boyanmıştı. Neden bu şekilde öldürülmüştü ki? Neden katil ona zarar vermişti? Ve biz neden burdaydık? Bu halde?

Gözümden akan bir damla yaş yüzümde süzülüp aşağıya doğru aktı. Saatler geçmişti ve hepimiz kendi sessizliğimizde boğulmaya başlamıştık.

"Hepimiz öleceğiz" Arya gözlerini odanın ortasındaki cesetlere çevirdi. Saatlerdir ağlıyordu. Hepimiz ağlıyorduk. Yolun sonuna gelmiştik.

"Ağlama" dedi Savaş , Arya'ya dönerek. "Buradan kurtulacağız"

"Katil bizi kaçırdı Savaş" dedi Arya bağırarak. Dönüp hepimize baktı. "Artık kendinizi kandırmayın. Bu yolun sonu. Her şey bitti. Biz bittik."

"Savaş haklı" dedim Arya'ya dönerek. "Kurtulabiliriz"

Odanın ortasındaki cesetleri işaret ettim. "Şuna bakın. Hepsi de başına aldığı darbeden dolayı ölmüş. "

Dönüp odanın dört bir yanında elleri ve ayakları kalın zincirlerle sarılı olan arkadaşlarıma baktım. "Eğer bizi öldürmek isteseydi buraya canlı getirmezdi"

"Doğru" diye mırıldandı Arda. "Selin'i ilk bulduğumuzda o da başına darbe alarak ölmüştü"

"Katilin kafamızı patlatmaması iyi bir şey mi?" dedi Arya zincirlenen ellerini öne doğru uzatarak."Şu hale bakın. Hepimizi zincirleyip cesetlerin önüne attı. Hepimizi öldürecek"

Derin bir sessizlik oluştu. Hiçbirimiz tek kelime dahi edemiyorduk. İnkar etmek için bir sebep yoktu. Her şey ortadaydı.

"Katil Barış'a zarar vermiş midir? " dedim dakikalar sonra. Dünden beri ortalıkta yoktu. Arda gittikten sonra defalarca onu ve diğerlerini aramıştım. Fakat hiçbiri geri dönüş yapmamıştı. Sonunda dayanamayarak evden çıkmıştım ve kapının önünde katille karşılaşmıştım. Sonra ise her şey koca bir karanlığa gömülmüştü.

"Zarar verseydi onlara dördüncü kişi eklenirdi" dedi yerdeki üç cesedi işaret ederek.

Başımı yere eğdim. Artık dayanacak gücüm kalmamıştı. Barış kaybolmuştu ve biz burda hayvanlar gibi bağlanmış bize ne olacağını bekliyorduk.

"Sanırım size söylemem gereken bir şey var..."

Başımı çevirip Arda'ya döndüm. Yüzünde inanılmaz bir ifade oluşmuştu.