5 နှစ်ကြာသော်
ကျယ်လောင်တဲ့ခြေသံသေးသေးလေးတစ်ခုအိမ်အတွင်း အနှံ့ပြေးလွှားနေသည် ။ ထိုအိမ်ထဲတွင် တခစ်ခစ်ရယ်နေသော အသံသေးသေးလေးက သီချင်းတစ်ပုဒ်လို ထပ်ခါထပ်ခါပဲ့တင်နေ၏ ။
"ကဲ.. ဒီနေ့အရမ်းဆော့နေတာမဟုတ်လား"
Veronica အပြုံးလေးဖြင့် ငါးနှစ်အရွယ်ကလေးမလေးကို မချီကာပြောလိုက်သည် ။ ထိုကလေးမလေးက အမေဖြစ်သူရဲ့စကားကိုသဘောကျသလို တခစ်ခစ်ရယ်ကာ ကော့လန်ချပြီး ဆိုဖာတစ်ခုမှ တစ်ခုပေါ် ခုန်ပေါက်နေသည် ။ အမေဖြစ်သူ ထပ်ဖမ်းမှာဆိုးလို့ ဆိုဖာကနေတဆင့်အောက်ဆင်းကာညစာစားပွဲကြီးကိုပတ်ပြေးပြန်သည် ။
"Joan အရမ်းကြီးမဆော့နဲ့လေ ။ သမီးရဲ့အားတွေကုန်သွားမှာပေါ့"
ဆံပင်အမည်းရောင်ဂုတ်ဝဲလေးက ပြေးတိုင်းလွှားတိုင်းလေထဲတလွှင့်လွှင့်ဖြင့် ။ အမေဖြစ်သူရဲ့စကားကြောင့် ပြေးနေရာမှရပ်ကာ နှုတ်ခမ်းထော်လာသည် ။
"မရဘူး!"
ကလေးဆိုးလေးတစ်ယောက်လို အော်ပြီး တခစ်ခစ်ရယ်ပြန်သည် ။ ဆိုးနေရတာကြိုက်တဲ့ကလေးလေးတစ်ယောက်လို ဖြူဖြူစင်စင်ရယ်သည် ။
"ဖေဖေဘယ်မှာလဲ?"
အပေါ်ထပ်လှေကားအောက်ခြေမှာ ဘယ်တော့မှမဖွင့်လာတဲ့စာကြည့်ခန်းလေးကိုလှမ်းကြည့်ပြီး ကလေးမလေးရေရွတ်သည် ။ Veronica လည်း ကလေးလေးအနားသွားပြီး ဆံပင်လေးတွေကိုပြန်သပ်တင်ပေးကာ မျက်နှာလေးကိုဖွဖွလေးပွတ်သပ်ပေးလိုက်သည် ။
"ဖေဖေအလုပ်လုပ်နေတယ်လေကွယ်"
အသံချိုချိုဖြင့်ပြောပေမဲ့ အမေစကားကို မကြိုက်ဟန် မျက်နှာလေးရှုံ့တွလာသော Joan လေး ။
"ဖေဖေကဘာလို့ အလုပ်ပဲလုပ်နေတာလဲ?"
သူ့သာသူရေရွတ်ပြီး အမေဖြစ်သူရဲ့ပုခုံးလေးကိုခေါင်းမှီကာ မျက်လုံးဝိုင်းဝိုင်းများဖြင့်ချွဲကြည့်သည် ။
"ဖေဖေကဘယ်တော့မှ အနားမှာမရှိပေးဘူး"
Veronica အပြုံးများရပ်တန့်သွားပြီး စာကြည့်ခန်းတံခါးလေးဆီလှမ်းကြည့်မိသည် ။ ပြီးနောက် ရင်ခွင်ထဲမှ သမီးလေးကိုပြန်ကြည့်ရင်း
YOU ARE READING
SOMEBODY TO LOVE //TK
FanfictionSomebody To Love Love story of 1958 London Notes:.... [ 📌This book is not mine and I'm not a real author. I just translate this into our language ] The real author is Larryvgl on AO3 LOVERVMINS (orphan_account) ...if you guys want to read the real...
