His Property

Chapter Five

Napatalon ako sa gulat dahil sa ginawa niyang pag punit ng damit ko sa likod.

Mas lalo namang humigpit ang paghawak nito sa bewang ko dahil sa naging reaksiyon ko.

"Anong ginawa mo?!" galit kong turan, wala na akong paki kung magsu sumbong siya kay Madame.

He just ripped my clothes intentionally! That's against my will. He intentionally do it without my freaking permission.

"I told you to change your clothes but you didn't, now I'm doing it my way." parang wala lang sa kaniya ang ginawa niya.

Gamit ang isang kamay, may kinuha ito sa kaniyang bulsa at nang makuha niya ito ay napagtanto kong cellphone iyon. May kung ano pa siyang pinindot doon bago ilagay ang aparato sa kaniyang tenga.

"Roman. Bilhan mo ako ng isang dosenang damit, nah, yeah," ramdam ko ang pag alsa ng mukha nito sandali galing sa pagkaka tukod sa braso ko at matapos ang ilang segundo bumalik naman iyon sa dati, "medium. Yes, I'll text you the address."

Binaba niya ang cellphone at ibinalik iyon sa kaniyang bulsa.

"Alam mo bang may rules dito? You can't force me to do whatever you want without my permission. You just break our rule and I guess dapat itong malaman ni Madame."

"Nah, Olivia won't mind."

"Sinong Olivia?" taka kong tanong.

"Your manager." tipid nitong sagot na hindi pa rin inaalis ang mukha mula sa pagkaka subsob sa may bandang leeg ko.

"Pero-" pinutol niya ang akmang sasabihin ko. "No more buts, kitten. Now, sabayan mo akong kumain."

"Hindi ako gutom."

"Sasabayan mo ako o ako mismo ang susubo sayo ng mga pagkain."

"Look, Mr. Whateveryourname. Nagta trabaho ako rito ng maayos, kung wala kang magawa pwes wag mo akong pag tripan! Lalabas na ako!"

Hindi niya ako binitawan bagkus lalo pang humigpit ang kapit niya sa bewang ko.

What's with this man?!

"Fine. Pero kapag dumating na iyong pinabili kong mga damit. Unless you want to walk around the bar with a ripped clothes."

"Sino ba kasing nag utos sayo na punitin ang damit ko?"

"I don't like it."

"I don't need your opinion, that was our uniform."

"I'll tell Olivia to change your uniform then. Sabayan mo na akong kumain, kitten, I'm starving!"

"Kumain kang mag isa mo." matigas ang ulo kong sabi.

"Hindi ako kakain kapag di mo ako sasabayan, magugutom ako."

"I don't care."

"I'll tell Olivia about your behavior, I bet by tomorrow, you'll be jobless." banta niya kaya wala akong nagawa kundi umupo sa tabi nito. He let me sit beside him pero ang lapit lapit naman ng katawan namin sa isa't isa.

Wala akong ginawa dahil siya naman ang nag ayos lahat ng kakainin ko. Tinatanong niya ako kung anong gusto ko at sinasagot ko naman siya ng tipid.

"Gusto mo ba itong battered shrimp?" tanong niya.

"Oo." favorite ko kasi yan! Bawal hindian yan kahit galit ako sa nagpapa kain sa akin.

Nanlaki ang mga mata ko ng walang ano ano binalatan niya ang shrimp.

"What are you doing?! Pwede namang ako na ang mag balat! Tingnan mo, marumi na iyang mga kamay mo." pangaral ko sa kaniya.

"What's wrong with it? Kaya ko namang gawin tsaka madudumihan ang mga kamay mo. You deserve to be served not to serve. Tandaan mo yan, kitten."