Fahişe ve Patronu (Tamamlandı)

10 -Çöle Düşen Yağmur-

Heyecandan hızla yazdım ve yayınladım, normalde yarın yayınlayacaktım ama dayanamadımmm. Bol bol yorum ve oy bekliyorum 🖤🔥

Ben Narin, annemin narin ve prenses kızı babamın ise yaramaz ve süslü kızı. Öyle mutluyduk ki çocukken, kendimi dünyanın en mutlu çocuğu sanardım. Mutluluk kısa sürmedi aksine 24 yıl sürdü, üniversiteden mezun olduktan üç ay sonra babamın bizi bırakıp gittiği yalanına inandım. Ve o yalanla başladı her şey ve o yalanı öğrenince de biteceğini sandım her şeyin ama bitmedi. Ameliyathanenin önünde kocasını bekleyen Ayça'yı izliyordum uzaktan, ardından Cihan bey geldi oğlunun sağ salim çıkması için dua ediyordu. Selim'i buraya sokan kocamdı, yanına taşıdığı cep bıçağı ile Selim'i tam on yedi yerinden bıçaklanmış. Bu nasıl bir nefreti böyle, birisini öldürmek nasıl bu kadar kolay olurdu ki? Selim ameliyata alınalı dört saat olmuştu, ve ben bir saattir buradaydım. Önce karakola gitmiş bir şey bilmediğimi, kocamın neden Selim'e saldırdığı hakkında hiçbir fikrim olmadığını beyan etmiştim. Tamer gözaltına alınmıştı ve ilk mahkemede yargılanacaktı. Ömür boyu o delikten çıkmamasını diledim defalarca, bana yaptıklarının hatrına ömür boyu ceza çeksin. Selim'in kanı yerde kalmasın istiyordum.

Ayça oturduğu yerden kalkıp bana doğru geldi, beni görmüştü. Beni gördüğü anda gözündeki öfkeyi fark ettim, sinirle üzerime doğru geldi "senin kocan yüzünden benim kocam ölüyor" diye bağırdı. Elleri saçlarımı bulurken, serçe çekti saçımı, canım yanıyordu ama sesim de çıkmıyordu. Defalarca bağırdı ama ne dediğini anlamıyordum, kulaklarıma tek ulaşan uğultulardı. Saçlarımdan çekti, başımı defalarca duvara vurdu, ne bir inleme çıktı ağzımdan ne de bir söz. Sadece izin verdim her şeyin acısını benden çıkarmasına izin verdim. Araya birileri girmeye çalışsa da Ayça izin vermiyordu. Her defadında bana daha da şiddetli saldırıyordu, kaç dakika oldu bilmiyorum ama nihayet birisi beni çekti. Saç tellerim yerlere dökülmüştü, başıma aldığım darbelerden dolayı başım çok şiddetli ağrıyordu, kan tadı alıyordum, büyük ihtimalle dişim, dilimi ya da dudağımı kesmişti. Kollarımda tırnak izleri vardı, yüzümde de aynı izlerden vardı. Hakkıydı bana bunu yapmak ve yapmasına izin verdim, beni öldürse bile haklıydı, kocası benim yüzümden ölüyordu. Başım dönmeye başladı, bayılacaktım galiba.

Gözlerimi açtığımda bir hastane odasındaydım, bayılmıştım herhalde. Yavaşça doğrulup arkama yaslandım, derin bir nefes aldım, tüm vücudum ağrıyordu, özellikle de başım. Yavaşça gözlerimi kapattım, ben nasıl her şeyi düzeltecektim. Benim yüzümden Selim öldüyse asla kendimi affetmezdim. Lütfen dedim lütfen Allah'ım ona bir şey olmasın. Onun bir ailesi doğacak bir çocuğu vardı, onların hatrına bari yaşat dedim. Ardından ekledim bir yemin ettim o yaşarsa ben gideceğim, beni bir daha görmeyeceği, bulamayacağı bir yere. Eğer beni yine bulursa bu kez öleceğim, kimse ölmeden ben öleceğim.

Eğer başkası olsa intikam almak isterdi, annesinden, o Ahmet denen adamdan ama ben almayacaktım. Çünkü gücüm yoktu, ben intikam bile alamayacak kadar yorgundum. Cehennem gibiydi hayatımın son üç yılı ve ben bu cehennemde yanıp kül olmuştum.

Üç gün geçmişti, Tamer çıkarıldığı ilk mahkemede tutuklanmıştı, hakim ne sorduysa bir yalanla cevap vermiş, ve bir öfke anında Selim'e saldırdığını kabul etmişti. Mahkemede de dayısı, yani annemin yeni kocası Ahmet'de vardı. Hepsi ağız birliği ile bir yalan uydurmuş ona inanıyorlardı. Nasıl bu kadar kötü oluyorlardı aklım almıyordu. Tek temennim bir daha o delikten çıkamamasıydı.

Selim üç gündür yoğun bakımdaydı, karısı ve babası asla başından ayrılmıyordu, bense Ayça'nın beni göremeyeceği bir yere saklanıp öylece onları izliyordum. İnanıyordum Selim sağ salim ailesine kavuşacaktı.

Hastaneden ara ara çıkıp eve gidiyordum, her ne kadar bir yalanla benim hayatıma girse de evde evlatlık aldığım bir çocuk vardı. O da bu hayatta benim gibi kimsesizdi, onu hayatımdan asla çıkarmayacaktım ve benim oğlum olarak yaşayacaktı.