Seri Katil/ bxb

12

Logan sözünde durmuş, 1 hafta boyunca bodruma adımını atmamıştı. Su ihtiyacımı su borusundan damlayan ve kelepçe ile zar zor ulaşabildiğim su damlaları ile gidermiştim fakat çok az aktığı için sadece minimum miktarda su içebiliyordum.

Tüm gün yaptığım sadece durmaktı. Zaman kavramımı yitireli çok olmuştu, ağlamayı da bırakmıştım artık fakat içimde hala bir umut vardı. Birinin beni bulacağına dair, kurtulacağıma dair, annemin şu merdivenlerden inip bana sarılacağına dair. 

İlk başta her şeyin rüya olduğunu düşünmüştüm ama kaç defa bayılsam, kaç defa uyansam da kendimi bu sikik bodrumda bulmuştum. Pes etmek istemiyordum, elbet kurtulacaktım fakat tek sıkıntı zamanı bilmememdi ve sabrımı giderek yitirdiğimi hissediyordum. Tıpkı aklım gibi.

Yerde yatmış mantığımı kaybetmemeye çalışırken duyduğum merdiven sesiyle hemen yerimden doğruldum 'lütfen yemek gelmiş olsun, lütfen' . Logan tam önümde durup uzun uzun yüzüme baktı ardından tepsideki yemekleri yere döktü. Yerde olmasını umursamadan iştahla yemeği yediğimde keyifle dudakları kıvrıldı. "Aferin uslu çocuğum" saçlarımı karıştırınca kafamı kaldırdım. Gözünde, midemi bulandıran bir şevk duygusu vardı. Bu durumdan son derece keyif aldığı belliydi. "Keyif mi alıyorsun cidden?" Çenemi kavradı "Bu hallerin çok hoşuma gidiyor" sinirle Logan'a baktım ama o baş parmağı ile dudağımı okşadı. "Şhh......minik beynini bunlara yorma sen. Sadece bodrumun keyfini çıkar" Öfkem, zihnimde hiddetle çınlıyordu; kendimi durduramadım, kelimeler ağzımdan sel gibi aktı.

"KİM BİLİR KAÇ HAFTADIR BU SİKİK BODRUMDAYIM VE YEMEK BİLE VERMİYORSUN. HAFTADIR DEFALARCA AĞLADIM, BAYILDIM, KUSTUM ÜZERİNE TUVALETİMİ BİLE BURAYA YAPTIM. ÖNÜMDE HERİFİN TEKİNİ GEBERTTİN VE GELMİŞ BEYNİNİ BUNLARA YORMA MI DİYORSUN!" gözlerim her zamanki gibi dolu dolu olmuşken şimdiden dediğime pişman oldum, korku üstüme kapanmıştı çoktan.

Mermer gibi bir suratla yüzüme baktı. "3 hafta"

"Ne?"

"3 haftadır buradasın" sesi ne bıçak gibi keskin ne de su gibi durgundu fakat kampçı  etkisi yaratıyordu. 3 hafta olmuştu ve kimse beni bulamamış mıydı?

"Diyeceğin tek şey bu mu cidden?"

"Ne duymak istiyorsun?" Titrek bir nefes verdim. Kelimelerimi korkudan teker teker yutmuştum çoktan. Gözlerimi kaçırdım. Uzun uzun bana baktı sonra kalkıp odadan çıktı. 'Umursayacağını mı düşündün cidden? Aptal herif' Düşüncelerim beni yiyip bitirirken kapının tekrar açılması soğuk su etkisi yaratmıştı. Yanıma gelip kelepçeyi açtı "git gir tuvaletine" ciddi olup olmadığını anlamak için yüzüne baktım ama şansımı kaybetmeden yukarı çıkmam gerekiyordu. Ayağa kalktım fakat ayaklarımı uzun zamandır kullanmadığım için hissettiğim karıncalanma hissiyle dizlerimin üstüne düşmüştüm  fakat pes etmedim ve sürünmeye başladım. "Yalnız bir sorun var" sözlerine karşın emeklemeyi kesmedim "Ne sorunu?"

"Kaçmaman gerekiyor" ayağımda hissettiğim keskin acı ile çığlık attım.

1k olmuşuz güzel fakat beni en gururlandırlan şiddet kategorisinde 31. Olmamız işte bu benim için gerçek bir gurur