Seri Katil/ bxb

21

"Sen-" dedi şaşkınlıkla "Kayıptın. Burada ne arıyorsun?"

"Beni görmedin, duymadın, bilmiyorsun. Tamam mı?" Kafasını hayır anlamında iki yana salladı ardından telaşla kapıya yöneldi. Korku tüm bedenimi sarmıştı, bu kadar yaklaşmışken her şey alt üst olamazdı. 

Gözlerim Logan'ın banyoda unuttuğu balyoza kaydı. Hızla ona uzandım ve ağır balyozu şaşırtıcı bir güçle kavrayarak tam omzuna indirdim. Acı dolu çığlığı tüm odayı doldururken bir daha ve bir daha vücuduna vurdum. Ne kadar böyle devam etti emin değildim fakat sakinleştiğimde kanlar içinde yerde yatıyordu. Balyozu hızla fırlatıp olduğum yere çöktüm.

Başım ellerimin arasındayken panikle derin nefesler alıyordum. Ölmüş müydü? Ölmediyse bile çok fena yaralanmıştı ve bunu ben yapmıştım. Uzanıp nefes alıp almadığına baktım. Şükür ki nefes alıyordu ama biliyordum ki çok uzun sürmezdi, ölecekti.

Bruce'a mı yardım etsem yoksa kaçsam mı diye ikilemde kalmışken kapı tekrar açıldı ve işte o an her şeyin bittiğini anlamıştım. Logan beni korkutacak bir soğuk kanlılıkla odayı inceledi "Sana iyi davranmak büyük bir hata yapmışım"

"Ben-"

"Kes sesini!" gözlerim dolunca son bir çabayla cama yöneldim fakat tişörtümden tutup kapıya doğru fırlattı. "Ömrün bu kadarmış demek ki" Belinden silahını çıkartınca korkudan Logan'ın ayağına doğru kustum. "Bıktım senden" bana tekrar tekme atınca sırtım yerdeki balyoza çarptı. "Sana yeterince tolerans tanıdım" silahı bana doğrulttuğunda, o an her şey durmuştu sanki. Beynim olağanüstü bir hızla çalışıp kendi kendine komut verdi ve balyozu tutup eline vurdum.

Silah elinden düşerken yaralı ayağıma rağmen koşmaya başladım. Normal şartlarda hızlı bir koşucu değildim fakat şuan kurtulmak için, vücudum kendi sınırlarını zorluyordu. Merdivenleri görünce hızla oraya yöneldim. Diğer merdivenden inerek yolumu kesebilirdi fakat şuan bunu düşünemeyecek kadar panik halindeydim. Tam aşağı inecekken tekrar tişörtümden tutulup duvara fırlatıldım.

"Benden kaçabileceğini mi sandın?" Sol elinden kanlar akarken sağ elinde balyoz vardı. "Kimse...Kimse benden kurtulmaz....Kimse benim kadar zeki değil" Korku dolu ifademe zevkle baktığını görünce ne kadar uçlarda dolaştığını ilk defa ciddi anlamda kavramıştım. Kafayı yemişti. "Sen delisin!"

"Belki evet. Senin de benden aşağı kalır yanın yok. Harlenson'u fena pataklamışsın ha?"

"Ben sen değilim"

"İstesen de olamazsın. Sen anca köpek olursun ama ben avcıyım. 34. cinayetim olmanın keyfini çıkar Javed" Balyozu kaldırınca kollarımı kendime sardım. 'özür dilerim anne. Sana kavuşamadım'  Tam o anda kulaklarımı çınlatan silah sesi ile gözlerimi açtım ve Logan'ın yere düştüğünü gördüm. "Avcı olduğunu söyledin ama bak bakalım tasmanın ucunda kim var şuan"

"Sebastian!"

"İyi misin?" Silahı fırlatıp bana doğru koştu ve sıkıca sarmaladı. "Çok korktum. Şükür iyisin"

"İyiyim" dudaklarımdan bir hıçkırık kaçtı "kurtuldum". Ben ağlarken her iki merdivenden de insanlar gelmeye başlamıştı. "Polisi arayın" Sebastian'ın telaşlı sesi son duyduğum şey olmuştu. Vücudum daha fazla dayanamazken kendimi kızıl çocuğun kollarına doğru bıraktım. Sanırım uzun zaman sonra ilk defa huzurla uyanacaktım.