KARMAŞIK HAYAT (Tamamlandı)

8

Merhabalarr!

Kısa sürede yeni bölümler yazmaya çalışıyorum, destek olursanız çok sevinirim.

Hadi bölümeee

___________________________

Karanla olan lanet tanışmamızdan sonra kaybolduğumu anlamıştım. Saate baktığımda akşam 9 olduğunu görmemle ofladım. Güya bir saatte dönecektim. Bok döndüm. En iyisi konum atıp birinin beni almasını beklemek. Babamı aradığımda ilk çalışta açmıştı. "Kızım nerdesin çok merak ettik seni!" Babamın endişeli sesini duyunca Suata bir kez daha küfrettim. "İyiyim baba. Biraz gezmek istemiştim kayboldum galiba"

"Tamam kızım korkma konum at alırız seni "

"Tamam baba" diyerek telefonu kapattım ve babama konum attım.

Telefonu cebime koyup beklemeye başladım. "Lann!" Suatın sesini duymamla oturduğum kaldırımdan kalktım ve arkamı döndüğümde onu gördüm. Yanında adamları yoktu. Tek olduğu için şansım vardı. Koşarak anayola doğru gitmeye başladım. Ara sokaklara çok girmeden koşuyordum. Arkama baktığımda Suat peşimdeydi ama aramızda mesafe vardı. Anayolu gördüğümde hızımı arttırdım ve duramayınca yola atladım. Acı bir fren sesi duymamla kendimi sıktım. Kafamı çevirdiğimde o güzel Porsche' sinin içinde Ateşi kaşları çatık bir şekilde gördüm. Şansıma bir kez daha lanet ettim ! Gele gele Ateş mi geldi.

Suatı hatırlayınca arkama baktım. Aramızdaki mesafeyi kapattığını görünce küfür ettim. Hızlıca arabaya kendimi atıp Ateşe bağırmaya başladım. "Şu anda hayati bir önem taşıdığı için benimle uğraşma ve arabayı sür civciv!" Götüm tutuşmuşken bile civciv dediğim için kendime inanamıyordum. Beni dinleyip gaza bastığı için içim rahatladı. Arabanın aynasından Suatı arkada bıraktığımızı görünce derin bir nefes verip arkama yaslandım. "Neden koşarak yola atladın?" Gelde buna hesap ver şimdi.

"Yani ben çok uslu bir kız çocuğu olduğum için hiç düşmanım yoktur. Olmayan düşmanlarımdan biri de az önce beni kovalıyordu" Dalgaya vurarak anlatmama rağmen Ateş kaşlarını çatmıştı. " Bir şey yaptı mı sana?" Sanki çok mu önemsiyorsum dememek için zor tutuyordum kendimi. "Ne yapıcak canım alt tarafı nefessizlikten ölücektim. Ayrıca sen beni önemsiyor musun ki?" Evet kendimi tutamamıştım. Son söylediğimle derin bir nefes aldı ve o ifadesizlik halinden çıktı. Üstüne bir hüzün çökmüştü sanki.

Kimse konuşmuyordu ve arabanın için çok sessizdi. Yolu izlerken eve gitmediğimizi anladım. "Nereye gidiyoruz?" Kaş çatarak söylediğim şeye cevap vermeyince sinirlerim bozulmuştu. Zaten Karan üstüme gelmişti şimdide Atel sinirlerimle oynuyordu. "Konuşsana be adam!" Yine ifadesizce yola bakınca ofladım.
"Karan bir sen iki ben bir daha bela okumayacağım arkadaş. Dönüp dolaşıp beni buluyor"

"Karan mı?" Kaşlarını çatarak söylediği şeye sinirli bir kahkaha attım. "Onca saattir sana soru soruyorum ama anladığın tek şey Karan mı?" Arabanın durduğunu anlayınca sinirle indim.

Arabanın kapısını biraz hızlı kapatınca içim acıdı. "Kocacım üzgünüm ama senin baban sinir bozucu biri olunca böyle oluyor. Yinede özür dilerim aşkım sana öyle davranmamalıydım " diyerek arabanın üstünü okşadım.

"Merdiven bitti şimdi arabayla mı konuşuyorsun" Ateşin gülecek gibi olması hafif dikkatimi dağıtsada gerektiği cevabı verdim. "Sanane be !"

Geldiğimiz yere baktığımda bir dağın başında uçuruma gelmiştik. Uçuruma yakın bir bank görmemle sinirli bir şekilde oraya gittim. Ben oturduğumda Ateşte yanıma oturdu. Her zamanki o ifadesiz , duygularını belli etmeyen adam gitmiş yerine üzgün ve pişman bir Ateş gelmişti.