(ဤ Fic တွင်ပါဝင်သော ဇာတ်လမ်းဇာတ်ကွက်များသည် စာရေးသူ၏စိတ်ကူးယဥ်သက်သက်သာဖြစ်ပါသည်။)
(ဤ Fic တြင္ပါဝင္ေသာ ဇာတ္လမ္းဇာတ္ကြက္မ်ားသည္ စာေရးသူ၏စိတ္ကူးယဥ္သက္သက္သာျဖစ္ပါသည္။)
ႏြေပိတ္ရက္ ေပ်ာ္ပြဲစားထြက္မည္ဟူ၍ မိသားစုလိုက္ ဥယ်ာဥ္အက်ယ္ႀကီးထဲ ေရာက္ရွိေနၾကသည္။
ေျပာရလွ်င္ ကိုယ္ပိုင္ဥယ်ာဥ္ၿခံထဲလာၿပီး ေပ်ာ္ပြဲစားလုပ္တာက နည္းနည္းေလးေတာင္စိတ္ဝင္စားစရာေကာင္းမေနပါ။
အငယ္ဆုံးကြၽန္ေတာ္က ဘာေျပာရမွာလဲ။ လက္ထဲရွိ ph တြင္သာ ဂိမ္းနိုင္ေစရန္အာ႐ုံထားလိုက္သည္။
”Jungkook မုန့္လာမစားဘူးလား ”
”ဒီတစ္ပြဲၿပီးရင္လာမယ္ ”
႐ုတ္တရက္ ပခုံးေပၚေအးစက္စက္လက္တစ္ဖက္ က်ေရာက္ထိေတြ႕လာသည္။ ေမာ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အသက္ႀကီးႀကီးအဘြားအိုတစ္ေယာက္ျဖစ္ကာ အဝတ္အစားႏွင့္ ပုံစံက ဆင္းရဲေၾကာင္းဘာသက္ေသမွပင္လိုမေန။
”ဂိမ္းေဆာ့ေနတာမလို႔ ေဝးေဝးသြားေပးပါ ”
တစ္လုံးခ်င္းစီနားထဲသို႔ စကားဝင္ေစသည္။
”မေျပာလိုက္ရတဲ့စကားကို ဒီဘဝမွာေကာင္းေကာင္းတာဝန္ယူရမွာ ေကာင္ေလး ”
ph ကို ပစ္ခ်လိဳက္ကာ ထိေတြ႕ျခင္းခံထားရတဲ့ ပခုံးေနရာအားခါထုတ္လိုက္သည္။
”ဒီကအလုပ္သမားလား နည္းနည္းပါးပါးေတာ့နားလည္ရမယ္မလား ဘာလို႔လာရႈပ္ေနတာလဲ ”
”ငါက စိတ္မေကာင္းလြန္းလို႔ပါ ဒီဘဝအတြက္လည္းရင္ေလးတယ္ ”
ခါးကိုင္းေနၿပီး ေျခေထာက္တစ္ဖက္မသန္ပုံရကာ စိတ္ရႈပ္ေစေသာမ်က္ႏွာႏွင့္ ထြက္ခြာသြားေလသည္။
ညေနေစာင္း၍ ျပန္ခါနီးတြင္အနားကိုထပ္မံေရာက္လာေသာ အလုပ္သမားအဘြားႀကီး။
”အားး ဘယ္သူႀကီးလဲ ေဖေဖ.. ”
ဟာယြန္းက ႐ြံရွာသည့္ပုံစံႏွင့္ အေဖနားေျပးကပ္ေလေတာ့သည္။
ထပ္ၿပီး ဂ်ဳဟြန္းက ေအာ္ပစ္သည္။
”အလုပ္သမားလား? ဒါအလုပ္သမားတန္းလ်ားမဟုတ္ဘူးဗ် အခုထိျမန္ျမန္မသြားေသးဘဲ.. ”
