ခက္ခက္ခဲခဲျပန္မွတ္မိလာတဲ့မွတ္ဉာဏ္ေၾကာင့္ ဂ်ီေဆာင္းေက်ာင္းေရွ႕ေရာက္လာခဲ့၏။ သိရမွျဖစ္မည္။
သက္ေသဦးေလးႀကီးေျပာပုံအရဆိုလွ်င္ ေဆာင္းဟာကားတိုက္ခံရတာ ညဦးပိုင္းမ်ိဳးမဟုတ္။ အဲ့ေန႕ညက ေဆာင္းဟာစာေမးပြဲၿပီးလို႔ စားေသာက္ပြဲကိုသြားတာ ဂြၽန္ဂ်ဳဟြန္းႀကိဳသိေနၿပီးသား။
ကြၽန္ေတာ္ဘာမွမမွတ္မိတဲ့ထိ မူးရတဲ့အေၾကာင္းနဲ႕ တိုက္ဆိုင္ေနတာမ်ိဳးျဖစ္စရာမရွိ။
ဂ်ီေဆာင္းအဝန္းအဝိုင္းေရွ႕ေရာက္လာတဲ့ကားက Jeon အိမ္ေတာ္မွျဖစ္သည္။
”မေန႕ညက ဂ်ဳဟြန္းမူးၿပီးရစ္တာ Jungkook နားၾကပ္ႀကီးျဖဳတ္စမ္းပါ”
ဟာယြန္းက လက္နဲ႕နားၾကပ္ကိုဆြဲျဖဳတ္သည္။အမွတ္မထင္မ်က္လုံးထဲဝင္လာတဲ့ ေသးေသးေကြးေကြးက အဲ့လူမဟုတ္လား။ မ်က္လုံးတို႔လႈပ္ရွားသြားရ၏။
ကားက ဂ်ီေဆာင္းအဝန္းအဝိုင္းထဲေရာက္လာသည္။ ကြၽန္ေတာ့္ဆီလာဆိုရင္ ေကာင္းတဲ့အရာေၾကာင့္မျဖစ္နိုင္ပါ။ မဟုတ္မွ အေဖတို႔တစ္ခုခုလုပ္ထားၾကတာလား။
ေက်ာင္းခန္းထဲစာသင္ခ်ိန္ေရာက္ခါနီးလာၿပီျဖစ္ရာ တစ္ေနရာရာသြားရင္ မ်က္လုံးေဒါက္ေထာက္လိုက္ၾကည့္ေနတာ ဟာယြန္းက။ ဂ်ဳဟြန္းလဲဒီတိုင္းပါပဲ။
”Jungkook ဘယ္လဲ ဆရာလာေတာ့မယ္ ”
”ေဆးလိပ္ေသာက္မလို႔ ”
ဟာယြန္းက ပါးစပ္အေဟာင္းသားနဲ႕က်န္ခဲ့သည္။ ဟုတ္တယ္ ေဆးလိပ္ျဖတ္ထားတာ။ အဲ့လူကေဆးလိပ္နံ႕မွမႀကိဳက္ဘဲ။
ဂ်ီေဆာင္းအျပင္ကိုထြက္လိုက္ေတာ့ ပါလာတဲ့လူယုံႏွစ္ေယာက္က ကပ္လိုက္လာ၏။ အဲ့လူကိုရွာေနတုန္းမွာပဲ ကြၽန္ေတာ့္ဆီေရာက္လာတာ။
”Jeon Jungkook ငါမင္းနဲ႕စကားေျပာ-”
လက္ကိုဆြဲယူၿပီးဦးေဆာင္ေခၚသြား၏။ အတင္းကာေရာ႐ုန္းေနျပန္တာက ကြၽန္ေတာ့္ဆိုတုံ႕ျပန္ေနက်မိဳ႕အဲ့ဒါကလဲ အလြမ္းေျပသည္။
အနီးအနားက စာၾကည့္တိုက္ထဲဝင္သြားလိုက္ရ၏။ လူေတြရဲ႕အာ႐ုံကကြၽန္ေတာ္တို႔ဆီတြင္။
