Is hij de ware? Ft. Bankzitters

Deel 33 :)

Aankomende tijd voor een zware tijd denk ik.

Ik word wakker in een ziekenhuis... ohja dat was waar ook, hier lig ik nog wel even een paar dagen. De arts, die ik gisteren ook had, komt binnen lopen. 'Goedemorgen mevrouw, heeft u goed geslapen?' vraagt ze met een glimlach en ik knik, eigenlijk sliep ik heel kut en heb ik alleen maar na liggen denken maar dat hoeft zij niet te weten. 'Fijn, wat zou u voor ontbijt willen?' 'Doe maar een boterham met kaas' zeg ik en bedank haar gelijk. Wel lief dat er zo eten wordt gebracht maar ik heb helemaal geen trek, niet dat ik niet wil eten maar gewoon geen trek. Ik zit nog vol met de adrenaline van gister, ook spanning denk ik. Ik ben gewoon best bang ofzo. 

Als ik m'n boterham op heb en even tv heb gekeken is er een bezoek uurtje, mijn moeder komt. Dat is best fijn, alleen ben ik bang dat ik haar veel pijn heb gebracht door dit alles.

 'Hey schat!' hoor ik en ik kijk opzij, m'n moeder komt net de deur door lopen, tot mijn grote verbazing is daar niet alleen m'n moeder. De man van wie ik het meeste hou ,op m'n vader en broertje na, Matthy! Hij zit in een rolstoel en heeft nog een draad lopen van z'n arm naar een zakje morfine voor wat pijnstilling. M'n moeder duwt hem voort en ze komen samen naar m'n bed, ik ben verbaasd en kan niks zeggen. Ik krijg een knuffel van m'n moeder 'Je liet me schrikken schat, maar het komt goed. Ik weet het zeker' zegt ze in m'n oor en ik knik. Een kleine gelukstraan verlaat m'n oog. Matthy kan niet staan door het gips om z'n knie dus m'n moeder en een arts helpen hem om op m'n bed te komen. Ik geef Matthy een kus en we knuffelen, ik heb hem zo gemist. Ook al lagen we in hetzelfde ziekenhuis, ik miste hem. Ik heb nog steeds niet veel gezegd maar dat hoeft ook niet. Ik zie aan m'n moeder maar ook aan Matt dat ze het fijn vinden dat we met elkaar zijn. 'Hoe gaat het met de andere?' vraag ik aan Matthy 'Ja weet ik niet zo goed, Koen heeft 3 ribben gebroken, 2 breuken in een pols en z'n knie is uit de kom geweest net als mijn schouder. Juultje  heeft een gebroken elleboog en kneuzingen hier en daar' verteld hij. 'Wtf, dat is een flinke lijst' zeg ik best geschrokken, 'hopelijk gaat het snel beter en kan ik ze snel weer zien' zeg ik ook en Matthy knikt. 'Schat, het is ook belangrijk dat jij rust neemt. Je hebt een flinke hersenschudding dus misschien moet je even gaan slapen' verteld m'n moeder. Ik wil helemaal niet slapen, dan gaan zij weg en ben ik weer alleen. M'n hoofd bonkt wel maar ach, zoveel kan dat niet kwaad toch. 

'lieverd, ga jij lekker slapen. Ik blijf bij je oke?' zegt Matthy die ondertussen naast me is komen liggen. 'oke dan' zeg ik en ik sluit m'n ogen, ik hoor nog wat gerommel maar ben al snel weg. 

'Word je wakker schat? Je moet even wat eten' hoor ik volgensmij Matthy zeggen 'hm?' antwoord ik terwijl ik langzaam wakker word. Er staat iemand naast m'n bed die vraagt hoe het gaat en wat ik wil eten. Ik krijg een tomatensoep met brood, best prima denk ik. 'Kan jouw bed niet naast de mijne? dan kunnen we de hele dag samen zijn' vraag ik aan Matthy en hij moet er wel om lachen 'Ik zal zo is vragen' zegt hij uiteindelijk en kijk blij. Dat zou zoveel beter zijn, dan is t minder saai.  Wanneer het helemaal stil is in de kamer ga ik nadenken, het besef komt dan pas wat we gisteren mee hebben gemaakt. We werden aangereden, we liggen allemaal in t ziekenhuis en hebben allemaal wel iets gebroken....

Ik heb minder pijn dan gisteren maar de pijn is er nog wel, ook mentaal. Ik voel me sad, heb geen honger en ben heel erg moe. Ik begrijp niet helemaal wat er gisteren gaande was, dat we werden aangereden is duidelijk maar waarom en hoe enzo weet ik niet. Ik zal later een arts wel vragen of zij meer weet. Ik probeer rust te krijgen maar dat is een hele opgave, ik wil dingen doen en bewegen. 

'Mevrouw, weet u al meer over het ongeluk van gisteren?' vraag ik de arts die binnen komt lopen om alles even te checken. 'De politie is nog bezig met het onderzoek, ze willen jullie graag nog even spreken dus die komen eind vandaag langs' verteld ze me 'Oke danku, wanneer zouden wij naar huis mogen?' vraag ik ook maar meteen. 'Dat hangt een beetje af van hoe jullie herstellen en hoe je je voelt. Het kan dat jullie over 2 dagen naar huis mogen.' zegt ze me en ik bedank haar

2 dagen... dat is nog best lang. Voor mijn idee lig ik hier al een week terwijl het pas dag 1 is. Hoe we thuis het gaan overleven weet ik ook niet. Matthy kan niet lopen, ik heb m'n arm in het gips en Koen heeft ook z'n arm in t gips. Juultje woont nog thuis bij der ouders dus die kunnen gelukkig op haar letten. Alleen voor ons is het nog wel een dingetje. 

*tijd skip* 

De politie komt zo voor wat vragen, ze zullen vast dingen willen weten. Alleen het probleem is dat ik zelf ook weinig weet. 'Mevrouw van der Wal?' zegt een vrouwelijke politie agente die m'n kamer binnenkomt. 'Ja dat ben ik' zeg ik en ze knikt. 'allereerst heel veel beterschap en sterkte.' Ik bedank haar en dan doet ze haar verhaaltje. 'Zou ik u vragen mogen stellen over de aanrijding van gisteren en ons onderzoek daar naar?' vraagt ze lief en ik knik. Ik krijg behoorlijk wat vragen maar ik heb haar verteld dat ik weinig weet door de knal enzo. Ik weet alleen dat ik heel hard nee schreeuwde omdat er een auto op ons af kwam maar meer weet ik niet. 'Alsnog bedankt voor de antwoorden, nogmaals veel sterkte en ik zal u via het ziekenhuis laten weten hoe het staat met t onderzoek' zegt ze en ze staat op. 'Dankuwel' en ze verlaat de kamer. Eindelijk heel even rust, niemand om me heen. Weer een dag voorbij, hopelijk gaan de volgende dagen snel.
Ik leg m'n hoofd neer op het kussen en slaap meteen. 

Ik heb niet zo veel te vertellen eigenlijk. ik hoop dat jullie m'n boek nog steeds leuk vinden. Ik plaats denk ik nog 2 delen en dan ga ik op vakantie, dan weten jullie dat ❤️ xx mij

26-07-2022