Is hij de ware? Ft. Bankzitters

Deel 35 :)

Ik blijf net zo lang bij der tot we samen naar huis mogen. 

POV Jazzmin

Het is vandaag woensdag, om precies te zijn, woensdag 28 augustus 2022 om 9:10. Met een beetje mazzel mag ik na vandaag, vanavond dus, naar huis. Alleen moet ik vandaag me beter voelen dan gisteren. Ik moet iets meer eten en drinken, dat binnenhouden en dan een beetje opgeknapt zijn. Een hele uitdaging dus. Matthy helpt me goed, vooral om gewoon bij me te zijn. Hij heeft ook geen andere keus want zelf moet hij ook nog een beetje herstellen. Hij had gister volgens mij best wat hoofdpijn, wat logisch is. Maar dat betekend wel dat hij rust moet houden en zich geen zorgen moet gaan maken om mij, ik red me wel. 

Ik voel me oprecht wel beter maar de pijn is niet minder, vooral m'n ribben en nek zijn pijnlijk. M'n pols en elleboog zitten in neon gele gips, vond ik lachen. Raoul, Robbie, Milo en Char hebben er gister wat op getekend en ook bij Matt op z'n gips. Hij heeft helemaal zwart en dan dus met tekeningen in het wit. Mijn enkel is nog een beetje dik maar t wordt steeds minder, gister heb ik heel even gestaan en dat ging goed. Vandaag weer proberen en hopen dat ik misschien met 1 kruk wat stappen kan zetten. Matthy krijgt een rolstoel omdat z'n knie niet kan buigen natuurlijk en dan wordt met krukken lopen lastig, ook vanwege dat hij nog met z'n schouder zit kan hij niet te veel kracht zetten. Over Koen en Juultje heb ik niet veel meer gehoord, volgens mij mochten zij vandaag richting huis. Koen heeft  gips om z'n arm en loopt met 1 kruk, hij had ook 3 ribben gebroken maar dat herstelde goed bij hem zei een arts. 

'Meneer het Lam en mevrouw van der Wal?' vraagt een arts die onze kamer binnen stapt. Matthy en ik knikken en we krijgen te horen dat vandaag, eind van de dag, iemand van de politie langs komt. Waarvoor wist ze niet dus dat kon ze ons niet vertellen.  Waarvoor zou er politie langskomen? Hebben ze het ongeluk verder onderzocht en hebben ze een uitslag of hebben ze nog meer vragen? Er spoken een hoop vragen door me heen en m'n hoofd dwaalt af van het gesprek wat er gaande was tussen Matthy en de arts. Ik hoor alles vaag maar zit vooral in gedachte. In gedachte over alles, dit was een kleine triggering naar t ongeluk. T was eng, pijnlijk en vooral gek. Ik snap niet wat er is gebeurd, ik besef wel dat er een ongeluk was enzo maar hoe en waarom reed diegene ons aan? Bewust? Perongelijk? Reed hij door rood? Reden wij door rood? Wie was degene die dit deed? Ken ik hem? Kennen de jongens hem? Allemaal vragen die ik aan de politie wil stellen en dan hoop ik dat zij antwoord hebben. 'Jazzmin?' 'huh hm?' ik kijk op en m'n gedachtes dwalen weg. 'Waar zit je met je hoofd schat?' vraagt Matthy die stuntelend bij mij op bed komt zitten. Ik til m'n schouders op maar zeg niks en staar naar buiten , ik weet het even niet zo goed. 'Je mag me alles zeggen, altijd' zegt hij en ik draai me hoofd nu richting hem. 'Ik werd er gewoon even van bewust wat er nu allemaal gaande is, hier, maar ook van wat er gaande was toen. Toen we daar allemaal lagen. Ik heb gewoon heel veel vragen waar ik nog geen antwoord op heb.' leg ik uit. Ik zie dat hij knikt maar ook niet zo goed weet wat hij moet zeggen, dat is ook helemaal oké en ik snap dat wel. 'Wat als je even een lijstje maakt met vragen die je hebt, maakt niet uit hoeveel of welke vragen dat dan zijn. Maar dan kan je die vanmiddag stellen aan de politie en dan blijven ze misschien niet heel de tijd door je hoofd gaan.' stelt Matthy voor. Ik knik en wil m'n telefoon er bij pakken 'Nee nee, niet op je telefoon opschrijven. Hier papier en pen' zegt Matt en hij geeft me een kladblok en een pen. Ik moet er een beetje om lachen, hij zorgt echt goed voor mij. Ben zo blij met hem in m'n leven. 'Oke oke dan, maar maakt het echt niet uit wat ik vraag?' vraag ik beetje onzeker. 'Nee dat maakt echt niet uit, lucht je hart. Desnoods maak je een heel blaadje vol met wat je dwars zit en met vragen ofzo. Maar gewoon alles even opschrijven helpt echt' verteld hij en ik knik. Ik begin met schrijven en eerst gewoon waar ik mee zit, lijkt wel een soort bladzijde uit een dagboek. Ik schrijf 2 kantjes vol met m'n verhaal en t derde kantje zet ik alle vragen die ik heb, ik houd wat ruimte over voor als er nog mer vragen opkomen in de loop van de dag. 

'Zo ik denk dat ik wel klaar ben' zeg ik hardop met een kleine zucht. Ik kijk op en zie een soort trotse blik van Matthy, als ik naar de klok kijk zie ik dat ik 45 min verder ben. Ik was zo lekker bezig, het was heel fijn om alles van je af te kunnen schrijven. 

POV Matthy

Jazzmin is bezig met het schrijven van de gedachtes en vragen, als ik naar der kijk dan is ze geconcentreerd bezig. Ze schrijft een hoop, alleen maar goed. Dan hoop ik dat ze zich hierna wat beter voelt, voor mij hielp dit vroeger weleens. Niet dat ik zo veel kantjes vol kreeg maar soms gewoon wat zinnen hier en daar. Als ik dat dan had opgeschreven voelde ik me een stuk lichter, een stukje bevrijding. Al die gedachtes en vragen die door je hoofd gaan zorgen ervoor dat andere dingen ingewikkelder worden. Je bent dan zoveel bezig in je hoofd dat er veel anders niet meer binnenkomt. 'Zo ik denk dat ik wel klaar ben' zegt ze met een kleine zucht, ik kijk trots haar kant op. Ik ben blij dat ze dit heeft gedaan. Nu hopen dat het een beetje werkt. 'En hoe voelt het?' vraag ik 'Lekker denk ik, m'n hoofd is een stukje minder vol' antwoord ze en ik knik met een glimlach. 'Zullen we dan nu een spelletje doen? potje kaarten ofzo?' stel ik voor en ze knikt blij. Ik hoop dat de dag vanaf nu lekker snel verloopt en dan kunnen we gauw naar huis. 

*Tijd skip* 

Over een half uurtje is de politie hier, dat meldde een arts net. Ook kwam de arts net nog even kijken bij ons beide, het gaat echt beter met Jazzmin en bij mij verloopt alles ook helemaal goed. Ik ben tevreden en hoop dat we ook zo te horen gaan krijgen dat we naar huis mogen, nog een dag hier zou namelijk echt zwaar worden. Ik ben al zo ingesteld dat we vandaag naar huis kunnen, een extra dag is dan echt niet chill. Jazz leest een boek, dat mag een half uur per dag. Anders is het slecht voor t herstel van der hersenschudding. Ik pak m'n telefoon en reageer even op wat appjes en snaps van mensen. Er waren vooral vrienden die zich natuurlijk zorgen maakte, de fans die hebben denk ik nog niet echt iets door. Ookal kunnen zij wel een andere periode voor zich gaan zien, opnemen word nu natuurlijk niet makkelijk. We hebben volgensmij nog 5 video's als reserve dus misschien kunnen we aankomende weken er 1 per week online zetten. Dan hebben ze toch wel iets. Voor m'n insta doe ik nu even niks, ik ga ook niet laten weten hoe en wat. Als ik dat doe staan hier binnen mum van tijd fans enzo. Geen zin in nu. 

'Meneer het Lam en Mevrouw van der Wal?' wordt er weer gevraagd, we knikken beide en we zien 2 politie agenten binnen stappen. Een vrouwelijke agent en een mannelijke. 'Wij hebben ons onderzoek gedaan over het ongeluk van afgelopen maandag waar jullie betrokken bij waren. Hier zijn wat dingen uit gekomen' verteld ze. Jazzmin kijkt gespannen en luistert aandachtig. 'Ja, we hebben het plaats delict onderzocht en gekeken hoe dit ongeluk tot stand is gekomen. We kwamen erachter dat jullie niet fout zaten, degene die jullie aanreed zat fout. Wie dit is is voor ons nog onbekend omdat deze persoon is gaan rennen na dat hij jullie aanreed. Hieruit zouden we wat dingen kunnen opmaken zoals dat diegene misschien geen rijbewijs had, onder invloed was of dat het een bewuste actie was. Wij sluiten hier nog niks over uit en zijn eigenlijk benieuwd of jullie diegene nog hebben kunnen zien en of jullie nog weten hoe deze persoon er uit zag. We weten dat mevrouw van der Wal op dat moment aan de kant zat waar de auto op af reed en dus achter de bestuurder zat. Zou u nog dingen kunnen benoemen die u zag van de persoon die in de auto reed?' vraagt de mannelijke agent aan Jazzmin. Ze schud der hoofd 'nee sorry, ik weet haast niks meer van dat moment' Verteld ze en de agenten knikken en schrijven wat dingen op. 'oke, hebben jullie zelf nog vragen voor ons?' vraagt ze. Ik schud nee en Jazzmin ook, wat mij verbaasd. Ze had een hoop vragen zei ze, maar misschien of al beantwoord of ze wil het toch niet vragen.  'Oke, dan gaan wij even verder. We gaan ook even langs bij de andere inzittende van de auto. Mocht jullie nog iets te binnen schieten, geef het alstublieft door aan een arts. Dan nemen zij contact met ons op' sluit hij z'n verhaal meer af. wij knikken en ze agenten verlaten onze kamer. 

Precies op dat moment komt er een arts binnen lopen, die we vaker hebben. 'Ik heb goed nieuws voor jullie, jullie zijn beide ontslagen uit het ziekenhuis' verteld ze met een glimlach. Ik kijk blij op en Jazzmin ook. We mogen gewoon naar huis!

Klein feestje om te vieren dat ze naar huis mogen HAHAH nee grapje. Bedankt voor het lezen van deel 35 :). Dit was dan ook het laatste deel voordat ik op vakantie ga. Ik ga aankomende week niks plaatsen maar ben daarna weer gewoon terug. Ik hoop dat jullie dit niet erg vinden en dat jullie over een week weer mijn delen willen lezen met plezier❤️ xx mij

30-07-2022