kaybediyorum bir kez daha gözlerimdeki ışıltıyı
sevişip de çoğalan sevinçler
düşman kesiliyor birbirlerine
kıkırtılar soluyor, diyarlarımı süsleyenler şimdi kanayan gözyaşları
kaybediyorum dudaklarımda filizlenen hayatı
silinip gidiyor hayallerimin izleri kıvrımlarından
ne denli haklıydı lord henry*
tüm yolların sonu hayal kırıklığı
kayıp gidiyorlar, düşüyorlar avuçlarımdan
duymaz oluyorum yine, şarkıları, kahkahaları
göremiyorum aynalardaki kırgın
ve yenilmiş yansımalarımı
her ruhun güzelliğidir kesikleri
sustukları tek şey fısıldıyor hak etmediğimi
izin verilmiyor bilhassa
zaten yaşatamıyorum içimdekileri
bari bırakın da gömeyim toprağıma
onurlandırayım harcadığım tüm kalpleri
yitiriyorum bir kez daha
kaybediyorum ama inancım var şuracıkta
renksiz kalan tüm gökkuşaklarımdan
yağmur yağdıramayan bulutlarımdan
açmak isteyip açamayan
ve de artık bıkıp dünyadan
solmak isteyip de solamayan çiçeklerden
kesmedim umudumu
gökyüzüm düşmüşken
kurumuşken tabiatım
hayatta kaldım ben
belki de yitip gittim, dallarım kurudu
ama dersimi alalı da bir o kadar çok oldu
beklemiyorum kimseyi, hiçbir şeyi
ilkbaharı gözlemiyorum çiçeklerimi yeniden açtırsın diye
yağmuru beklemiyorum büyümek için
elbet geçecek bu kışlar, geri gelecekler
bildiğim tek gerçek
her soluşum beni daha da büyütecek
