soluduğum soluklarla almadım hiç nefesimi
bedenim önemsizdi sahi,
beni hayatta tutan ruhumu saldığım dizelerdi
yüreğim veyahut kan, damarlarımda akan
beni var edemedi hiç dünyanın gerçekliği
mideme kramplar sokuyor sahteliği,
bulanmış saydam tozlara
plastik aşklara, abartılmış duygulara
sevgililerime dokunamayışım
öpücüklerinde kaybolduğum aşklar
birer gölgeydi, ışığın en güzel yansımasında
hayat bulan
hayatıma dokunan kim varsa,
hiç var olmadı belki
yer kaplamadı varlığı dünyada
tüm yalnızlığıma karşı, onlardı dünya
sığındığım her bir kitap
gerçekti, gözyaşlarıyla kanayan şiirler gibi
üzerime örtündüğüm yorgan
ısıtamaz karanlığımı
gecelerimi ısıtan,
yanıp kül olmuş yıldızlarımın
ölüm kokan varlığı
ay ışığını kestiğinde gülüşlerden
kara bir umut ışığı,
güneşlerimin ardında bıraktığı
kendi zihnimde yarattığım dünya
bir bilseniz, nasıl güzeldi
nehirlerinden çağlayarak akan şarap
sarhoş ederken mutlu insanlığımı
bilincimiz yerindeydi hiç olmadığı kadar
zihnimiz berrak, bilemezdim
kaybedeceğimi akıl sağlığımı
yağacağını kirli çamurların
ağaçlarımı keseceklerini, yakacaklarını ormanlarımı
bilemezdim, emzirerek büyüttüğüm
küçük çocukların
büyüdüklerinde dönüşecekleri şeytanları
zihnim savaş meydanı, şehitlerim onurla ölmedi
gazilerime sıkıldı ıslak kurşunlar
kıyamet koptu, bir bendim hayatta kalan
yapayalnız bir diyarda, kendisinden kaçarak
ölmeye çalışan
yok etmek için beni, yakın tüm kitapları
öyleyse evsizim, yaşatan, yaprakları dökülmüş bir ağacın
ölümüne yas tutan, tüyleri dökülmüş,
hasta bir kuşun anısını
kaçıyorum toplumdan, ödüm kopuyor
ya öğrenirlerse katlettiğim tüm o insanları
çocuklarımdan çalınan insanlığı
soluyorum, ciğerlerime dolan
hiç bulunmadığım sokaklardaki çiçek kokuları
hiç yaşamadığım bir şehirde
hep gittiğim kahve dükkanı
ılık, sert bir şarabın tadı dilimin ucunda
eş zamanlı ağzımdayken,
iblislerimin metalik kanı
kulaç atmadığım denizler dururken
bulutlarda yüzüyorum, yaşarken
bana ait olmayan hayatları
aşık oluyorum, yok karşımda, kollarımda
aşığım, dokunamıyorum bile ona
bazense gerçek bir sevgili, tutan ellerimi
sahteliği gölge düşürecek karanlığıma
zihnime kaçamıyorum artık,
bu dünyadan kaçıyorum
başka dünyalara, hayali bir yağmurla
söndürsünler kara kışlarımın ateşini
yaşadığım o yer, kabullendiğim kavgalarımı
saklayacak gözyaşlarımı,
yağmur kokan bir tabutta
bir gün bulamadığınızda beni
asla rastlayamadığınızda gri sokaklarda
ışığa yenilmiştir gölgem
özleyecek olursanız dokunun kalbime
baladlardan kopan en gerçek dizelerle
yalnızca okuyun, duyun sessizliği
her zamanki gibi
kanatacağım şiirlerimi
