şiir yazmak beni daha iyi kılacak diyor, kalemimi elime alıyorum ve yazdığımda yalnızca ne kadar kanadığıma ve o kanın nasıl da asla durmadığına bakıp daha da durgunlaşıyorum, itaatkar bir isyanla hissettiklerimi okuyorum; aynalarla yüzleşmek tuhaf şey. yalnızca o şiirler beni tanıyor, kendimi yalnızca yazarken anlıyorum, bu yüzden yazmaktan nefret ediyorum, yazmayı çok seviyorum; kurtulmam gereken eski bir alışkanlık, bağımlılık; ihtiyaç duyduğum bir dokunuş, iyileştirici bir yudum su, sahip olduğum her şey. onların ben, benim bazıları olduğumu düşünürsek, sahip olduğum tek şey kendi benliğim. çok tuhaf şey, karanlıktan korkarken yalnızca kendi karanlığında görebilmek.
