insanlar ürkütür beni
ne zaman bir ruh karışacak olsa ruhuma
en azından yabancı bir hayat
baharı getirse aklıma
hayallerimi sızlatan hayal kırıklığı değil
kalbimde filizlenen umut dikenleri
okuduğum bir şiirden,
kaybolduğum bir romandan
hayalet sevgililer yaratırım ben
onlarla sevişir, onları severim
sevmek, hatta sevilmek isterim
ama duvarlarıma örüldüğünde
ansızın kırık aynalar
tüm aşklar can verir
kan revan içinde, ellerinden tutmaya çalışırım
boğarken onları acımaksızın
sevmek istemem, sevilmek korkutur beni
beni sonsuza kadar sevecek tek varlık
aynaların iblisleri
yuva kurmuş karanlık, gözlerimin aklarında
karlar yağmış yaz akşamlarıma
can vermişim usulca, gıkım çıkmamış
defalarca ölmüşüm aslında,
her doğum günümde
dokunmayın, sevmeyin, tutunmayın ellerime
kimse sevgisini vermemeli ezilmiş bir fidana
tutunmamalı kırık bir dala
solmuş çiçekler sulanmaz
ağlaması beklenmez güneşten
bulutlar gülemez mesela
dudaklarımda hissettiğim tek nefes
üşüdüğüm yatakların kor ateşi
buzlar içinde yakar beni
tırmandığım, kaçmaya çalıştığım duvarlar almazken kimseyi
korurken beni seven kalplerin gazabından
gördüğüm her yüz, yitirip gittiklerim
bir kurt uluyor, diz çöküyor dolunaya aşkından
fısıldadı kulağıma, kıskanıyormuş onu
gecenin karalığından
kendi karanlığım, parladığım tek yer
limanlara beddua eder gemiler
bırakın beni
serin bir denizin suları yaksın tenimi
derin bir okyanusun sığlığı acıtsın kemiklerimi
ben çoktan bıraktım buz soğukları
ve kor ateşleri.
