Default Title - Write Your Ownลิขิตรักเจ้าฟาร์มธัญกาล

เพื่อนสนิท

#เจ้าฟาร์ม

Chapter 2 เพื่อนสนิท

   ตะวันคราสายัณห์สาดลอดเข้ามาในตัวรถไล้เสี้ยวหน้าด้านข้างของคนผิวขาวจัด คนที่เคยอยู่ในประเทศมีหิมะมาตลอดระยะเวลาหกปี
เปลือกตาปิดสนิท แสงอาทิตย์ไล้ผ่านสันจมูกได้รูป ขนตาเรียงกันแนบสนิทเป็นแพร
ริมฝีปากหนาเม้มเป็นเส้นตรงรับใบหน้าแกร่งหวานของคนที่ปลายเส้นผมปรกหางตา
คนเพิ่งรู้สึกว่าภายในรถไม่ได้มีเพียงสองชีวิตจ้องตลึงกับกระจกมองหลัง
แล้วร่างบางพลันเหลียวหน้าจ้องคนหลับตาพริ้มอย่างเหลือเชื่อ
เขา.....ไม่ดูเปลี่ยนไปเลย

หกปีก่อนที่ออกเดินทางไปทำงานให้ครบสัญญา
ไม่มีคำร่ำลากับใคร
ไม่มีการบอกใครว่าไปที่ไหน ไม่ยอมให้รู้แม้แต่เพื่อนสนิท
จนต้องร้อนให้มารดาเขาเดินทางลงมาแจ้งถึงฟาร์มนั่นแหละเรื่องของเขาจึงเงียบหายไป
ตั้งแต่วันนั้นฟาร์มก็เงียบสงบจนกลายเป็นเงียบเหงา เหล่าม้า วัว แพะ แกะ
หรือแม้แต่เจ้าอีเกิ้ลที่มักจะส่งเสียงร้องและกระพือปีกไปทั้งอาณาจักรของผู้เป็นนาย
ก็จับขอนหงอยเหงาหน้าบ้านสีครีมหลังนั้น
ทุกสิ่งแลเหงาๆ แม้มีบ้างเป็นบางครั้งในช่วงเทศกาลที่คนงานของฟาร์มจำนวนนับพัน
มาร่วมสนุกสนานเฮฮา ทว่าทุกคนก็ยังเลือกหยุดไว้ไม่เคยสุดเหวี่ยง

วันที่ฟาร์มอันยิ่งใหญ่ไร้ซึ่งคนที่มีความหมาย ชีวิตชีวาทั้งหมดทั้งมวลแห่งสถานที่
ก็คล้ายโบยบินตามเขาข้ามน้ำข้ามทะเลไป
เธอไม่ทราบ ไฉนเพียงผู้ชายธรรมดาหน้าตาบ้านๆ จึงได้เป็นความหมายในใจ เป็นที่รักของคนมากมาย
แมวเหมียวครุ่นคิดจนนัยน์ตาว้าวุ่น
และเธอคงไม่รู้ตัว นัยน์เนตรเปื้อนยิ้มของคนที่เห็นว่าหลับตาก่อนหน้านี้พลันลืมเปิดขึ้น

“ลุงวี ขอผมลงแถวนี้แหละ เดี๋ยวผมตามไปนะ
ขอไปยืดเส้นยืดสายสักหน่อย ไม่รู้มีอะไรเปลี่ยนไปบ้าง”
“เอางั้นเหรอ เดี๋ยวลุงเอากระเป๋าไปไว้ให้ที่บ้านบนดอยหมอกรุ้งนะ
เจ้าอีเกิ้ลคงตีปีกพั่บๆ แน่” ดอมยิ้มแจ่มใสก่อนเปิดประตูรถลงมาพร้อมสูดรับอากาศบริสุทธิ์ภายนอก แสงอาทิตย์สีชมพู ส่งผ่านความรู้สึกที่ร้างลาไปเสียนาน สายลมแม่น้ำพัดมา
พาให้ปอดสดชื่น
ชายหนุ่มก้าวไปบนทางต่างระดับซึ่งนำเขาลงไปทอดน่องบนหาดทรายที่ขาวสะอาดละเอียดนุ่ม
ประหนึ่งทรายชายทะเล เคยมีคณะผู้ศึกษาดูงานที่เขาให้การต้อนรับ เพราะเป็นเพื่อนกันมา
ตั้งแต่สมัยเรียน พูดล้อเล่นเรื่องหาดทรายและสายน้ำ
เปรียบให้ทะเลสาบเก็บน้ำซึ่งเป็นต้นน้ำของแม่น้ำสายนี้เป็นทะเลในภาคเหนือของไทยเลยทีเดียว
ระบบนิเวชที่สมบูรณ์ของพื้นที่ฟาร์มธัญกาล ต้นไม้อีกจำนวนมหาศาล และพื้นที่แสนกว้างใหญ่
อาจกลายเป็นปอดของมหานครที่กำลังจะถูกกลืนกินด้วยหมอกควันในไม่ช้า
เทคโนโลยีวิวัฒน์ไปเบื้องหน้า ทำให้ทั้งประเทศและในเขตภูมิภาคต่างๆ ของโลกพัฒนา
ไปเร็วเกินกว่าจะมีกฎหมายสิ่งแวดล้อมฉบับใดเหนี่ยวรั้งไหว